حدیث ثقلین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حدیث ثقلین''': [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} بارها، از جمله در روز [[عرفه]]، در مسجد خیف، در [[غدیر خم]] و در خطبۀ غدیریه، نیز در روزهای آخر عمر، بر جایگاه والای [[قرآن]] و [[عترت]] تأکید فرمود و از این دو میراث گران‌بها و دو یادگار سنگین یاد کرد که پس از خود برجای می‌گذارد و فرمود در [[قیامت]] از شما سؤال خواهم کرد که با این دو یادگار چه کردید؟ متن حدیث به صورت‌های مختلف نقل شده است، از جمله: "من میان شما دو چیز سنگین می‌گذارم: کتاب خداوند متعال و خاندانم. کتاب خدا، رشته‌ای کشیده میان آسمان و زمین است و عترتم خاندان منند، خدای لطیف و آگاه به من خبر داده است که این دو از هم جدا نمی‌شوند، تا کنار حوض (کوثر) بر من وارد شوند، پس بنگرید با آنان پس از من چگونه رفتار خواهید کرد؟"<ref>{{عربی|اندازه=155%|إنّی تارک فیکم الثّقلین: کتاب اللّه عزّ و جلّ و عترتی، کتاب اللّه حبل ممدود بین السّماء و الأرض و عترتی أهل بیتی و إنّ اللّطیف الخبیر أخبرنی أنّهما لن یفترقا حتّی یردا علیّ الحوض، فانظروا بماذا تخلفونی}} معانی الاخبار، ص ۹۰، امالی صدوق، ص ۵۰۰</ref> ثقل یا ثقل به معنای وزین و سنگین است. از ابو عباس ثعلب پرسیدند چرا به این دو ثقلین گویند؟ گفت: چون تمسّک به این دو، سنگین است.<ref>معانی الاخبار، ص ۹۰، امالی صدوق، ص ۵۰۰، ثقل هم به معنای متاع و توشۀ سفر است، هم هرچیز نفیسی که نیاز به محافظت دارد (قاموس المحیط) و به معنای سنگین هم آمده است.</ref> نیز به معنای متاع، توشۀ سفر، هرچیز نفیسی که نیازمند حفاظت باشد آمده است. در روایات متعدّدی از این دو با عنوان "ثقل اکبر" و "ثقل اصغر" یاد شده است. در سخنان [[امام علی|علی]]{{ع}} به کمیل آمده است: {{عربی|اندازه=155%|یا کمیل نحن الثّقل الأصغر و القرآن الثّقل الأکبر}}.<ref>اهل البیت فی الکتاب و السّنه، ص ۱۲۰ به نقل از بشارة المصطفی، ص ۲۹. نیز ر. ک: عترت، ثقل کبیر، کمالی دزفولی</ref> این حدیث، هم منقبتی برای [[اهل بیت]] [[پیامبر]] است، هم می‌رساند که آنان عدل و قرین قرآنند، هم مرجعیت علمی و دینی خاندان [[پیامبر]] و [[أئمه]] معصومین{{عم}} را می‌رساند، هم به تفکیک‌ناپذیری [[قرآن]] و [[عترت]] در آن تصریح شده است و اینکه تمسّک به این دو با هم موجب سعادت و رستگاری است. آینده‌نگری [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} برای فلاح امّت و دوری از گمراهی ایجاب می‌کرد که راه روشن حق و دین را در سایۀ [[قرآن]] و [[عترت]] به امت خویش نشان دهد. حضرت بر مسألۀ "تمسّک به آن دو" تأکید داشت و آن را مانع "گمراهی" می‌دانست. از اینجا لزوم تبعیت از عترت در همۀ امور و فصل الخطاب دانستن آنان روشن می‌شود، همان نقشی را که قرآن دارد. جامعیت کتاب و عترت و هدایت‌جویی از این دو یادگار و معیّت و همراهی آن دو و ضرورت رجوع به آنان از این حدیث روشن می‌گردد. نیز از این حدیث، [[عصمت]] [[أئمه]]{{عم}} و [[عترت]] نیز به دست می‌آید. همان‌گونه که [[قرآن]] [[وحی]] [[الهی]] است و خطایی در آن راه ندارد، امامان نیز معصومند و از هوای نفس و گناه و خطا مصونند. به همین خاطر فرمان داد که به هردو تمسّک جویند و از آن دو جدا نشوند تا گمراه نگردند. این حدیث، از احادیث متواتر است و شمار بسیاری از اصحاب آن را روایت کرده‌اند،۳۴ نفر از اصحاب و ۱۹ نفر از تابعین، و از سوی علمای [[شیعه]] و [[سنی]] حدیث صحیح شمرده شده است. مرحوم قاضی نور اللّه آن را از ۷۴ راوی [[اهل سنت]] نقل کرده است و در منابع گوناگون به اسناد و راویان آن اشاره شده است.<ref>احقاق الحق، ج ۸ ص ۳۰۸، نیز ر. ک: الغدیر، ج ۱ ص ۳۲ به بعد و ص ۲۹۴، و نفحات الأزهار (خلاصۀ عبقات) ج ۲،۱ و ۳، شیعه‌شناسی و پاسخ به شبهات، ج ۱ ص ۸۳، اثبات الهداة، ج ۳ ص ۹۱ و ۱۹۵</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۲۰۸.</ref>