آثار افزایش علم معصوم چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

# [[علم افزون]]، سبب شدیدترین سرورها: در جملات پایانی برخی از احادیث افزایش علم امام، بیان شده است که امام پس از دریافت علم افزون، [[شادی]] بسیاری پیدا می‌کند<ref>برای نمونه ر.ک: {{متن قرآن|فَلَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ عَلَى آثَارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهَذَا الْحَدِيثِ أَسَفًا}} «بسا اگر به این سخن ایمان نیاورند تو، به دنبال ایشان از دریغ، جان خود بفرسایی» سوره کهف، آیه ۶؛ {{متن قرآن|لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ}} «مبادا خود را از اینکه (مشرکان) ایمان نمی‌آورند به هلاکت افکنی» سوره شعراء، آیه ۳؛ هلالی، سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس، ج۲، ص۵۸۳-۵۸۷، ۸۸۳؛ مفید، محمد بن محمد، الجمل، ص۱۲۳؛ صدوق، محمد بن علی، امالی، ص۱۴۱-۱۴۲، ۱۲۸، ۱۶۳؛ همو، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۱، ص۲۹۹.</ref>. در این [[احادیث]] پس از بیان این مطلب فرموده‌اند که اگر این اتفاق نیفتد، هر آن‌چه نزد [[امام]] است، از بین خواهد رفت. شکی نیست که منظور از اسم اشاره {{متن حدیث|ذَلِكَ‏}} در جمله {{متن حدیث|...وَ لَوْ لَا ذَلِكَ‏ لَنَفِدَ مَا عِنْدَنَا}}، [[افزایش علم امام]] است. اما این احتمال وجود دارد که [[شادی]] مزبور هم، داخل در اسم اشاره باشد. یعنی اگر [[افزایش علم]] به همراه آن شادی برای امام رخ ندهد، امام همه اندوخته خود را از دست خواهد داد. صَرف‌نظر از این احتمال، یکی از آثار [[علم افزون]]، شادی وصف ناپذیری است که در نفس امام پدید می‌آید و این بسیار برای نگهداشت امام ضروری است؛ زیرا نامهربانی‌ها و قدرناشناسی‌های [[امت اسلامی]] در [[حق]] [[ائمه اطهار]]{{عم}} از یک سو، و [[هدایت]] نیافتن [[بشریت]] از سوی دیگر، سبب [[حزن]] و [[اندوه]] در قلب‌های ایشان گشته است<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ۱۳۰-۱۳۱؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۲۵۴؛ برای نمونه در یکی از این احادیث از امام صادق{{ع}} می‌خوانیم: {{متن حدیث|مَا مِنْ‏ لَيْلَةِ جُمُعَةٍ إِلَّا وَ لِأَوْلِيَاءِ اللَّهِ فِيهَا سُرُورٌ قُلْتُ كَيْفَ ذَاكَ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ إِذَا كَانَتْ لَيْلَةُ الْجُمُعَةِ وَافَى رَسُولُ اللَّهِ الْعَرْشَ وَ وَافَى الْأَئِمَّةُ الْعَرْشَ وَ وَافَيْتُ مَعَهُمْ فَمَا أَرْجِعُ إِلَّا بِعِلْمٍ مُسْتَفَادٍ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَنَفِدَ مَا عِنْدَنَا}}.</ref>؛ به ویژه [[امام عصر]]{{ع}} که از هنگام [[تولد]] تاکنون، بیش از یک هزار و صد و هشتاد سال است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۵۱۴، ۳۲۸-۳۳۲.</ref> که اندوه مصیبت‌های اجداد طاهرینش [[قلب]] او را مجروح کرده است<ref>ابن‌مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، ۵۰۰-۵۰۱.</ref>. ایشان ستمی که بر شیعیانش روا داشته می‌شود<ref>در زمان کنونی تقریباً می‌توان گفت، روزی نیست که در خبرها دیده و شنیده نشود که تعدادی از شیعیان و به طور کلی مظلومان جهان، با وضعیت اسف‌باری کشته می‌شوند. همین چند روز پیش (شنبه ۲۱ آذر ۱۳۹۴ برابر با ۱۲ دسامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۵) در فاجعه‌ای دل‌خراش، صدها شیعه را در حسینه بقیة الله زاریا در کشور نیجریه به صورت وحشیانه به قتل رساندند و حسینیه را نیز با خاک یکسان کردند (ر.ک: سایت العالم، www news/ir. alalam. ia؛ و ویکی پدیا، www org. wikipedia. fa). تمامی مجامع بین‌المللی در قبال این حادثه، مانند دیگر موارد، سکوت کردند و هیچ واکنشی از خود نشان ندادند. خبرهای بسیاری از این حوادث جنایت‌کارانه رسانه‌ای نمی‌گردد. امام زمان{{ع}} از تمامی این اخبار اطلاع دارند. ایشان در نامه‌ای خطاب به مرحوم شیخ مفید نوشته اند: «... ما از اخبار و احوال شما کاملاً آگاهیم و چیزی از آن برما پوشیده نیست.... بدون شک ما در رعایت حال شما کوتاهی نمی‌کنیم و یاد شما را از خاطر نبرده‌ایم.»... (ر.ک: قطب‌الدین راوندی، سعید، الخرائج و الجرائح، ج۲، ص۹۰۲؛ طبرسی، احمد بن علی، احتجاج، ج۲، ص۴۹۷). ما شیعیان تنها به خاطر شنیدن این دست خبرها، یا به خاطر دیدن تصاویر آن، گاهی از شدت ناراحتی تا چند روز نمی‌توانیم غذا بخوریم؛ اما بر امام شیعیان، حضرت ولی عصر{{ع}} که بیش از هزار سال است این حوادث را می‌بیند و بر آنها اشراف کامل دارد، چه می‌گذرد؟! امیرالمؤمنین{{ع}} می‌فرماید: «... ما به خاطر اندوه شما شیعیان اندوهگین، و به خاطر بیماری شما بیمار می‌شویم.»... (ر.ک: صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ص۲۶۰). آن حضرت وقتی زیورآلات زنی را به یغما بردند، درباره او فرموده‌اند اگر بعد از این حادثه، مسلمانی از غصه بمیرد، جای ملامت ندارد؛ بلکه مرگ او در نظر من شایسته است (ر.ک: سید رضی، محمد بن حسین (گردآورنده)، نهج البلاغة، ص۷۰، خطبه ۲۷) حال امام زمان{{ع}} چه حالی از دیدن جنازه غرق به خون مردان، زنان و کودکان این حوادث دارند؟!.</ref> و تباهی‌های [[بشریت]] را نظاره‌گر است<ref>امیرالمؤمنین{{ع}} می‌فرماید: «... در هر زمان، از بین ما اهل بیت، امامی وجود دارد که شاهد بر اهل زمان خویش است»؛ ر.ک: هلالی، سلیم بن قیس، کتاب سلیم بن قیس، ج۲، ص۸۸۶. ادله فراوانی بر آگاهی کامل امام از رویدادهای زمین و اعمال بندگان وجود دارد؛ برای نمونه ر.ک: {{متن قرآن|وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْهَا إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ وَإِنْ كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَانَكُمْ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ}} «و بدین گونه شما را امّتی میانه کرده‌ایم تا گواه بر مردم باشید و پیامبر بر شما گواه باشد؛ و قبله‌ای که بر سوی آن بودی بر نگرداندیم مگر بدین روی که معلوم داریم چه کسی از پیامبر پیروی می‌کند و چه کسی واپس می‌گراید، و بی‌گمان آن جز بر آنان که خداوند رهنمونشان شد، گران بود و خداوند بر آن نیست که ایمانتان را تباه گرداند که خداوند با مردم، به راستی مهربانی است بخشاینده» سوره بقره، آیه ۱۴۳؛ {{متن قرآن|يَعْتَذِرُونَ إِلَيْكُمْ إِذَا رَجَعْتُمْ إِلَيْهِمْ قُلْ لَا تَعْتَذِرُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكُمْ قَدْ نَبَّأَنَا اللَّهُ مِنْ أَخْبَارِكُمْ وَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}} «چون نزد آنان باز گردید، برای شما عذر می‌آورند؛ بگو عذر نیاورید که هرگز باورتان نخواهیم داشت؛ خداوند ما را از اخبار شما آگاه کرده است و به زودی خداوند و پیامبرش کردار شما را خواهند دید سپس به سوی دانای پنهان و آشکار برگردانده می‌شوید آنگاه او شما را از آنچه انجام می‌دادید آگاه می‌گرداند» سوره توبه، آیه ۹۴؛ {{متن قرآن|وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}} «و بگو (آنچه در سر دارید) انجام دهید، به زودی خداوند و پیامبرش و مؤمنان کار شما را خواهند دید و به سوی داننده پنهان و آشکار بازگردانده خواهید شد و او شما را از آنچه انجام می‌داده‌اید آگاه خواهد ساخت» سوره توبه، آیه ۱۰۵؛ {{متن قرآن|وَجَاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ هُوَ اجْتَبَاكُمْ وَمَا جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْرَاهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ وَفِي هَذَا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيدًا عَلَيْكُمْ وَتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَاعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلَاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ}} «و در (راه) خداوند چنان که سزاوار جهاد (در راه) اوست جهاد کنید؛ او شما را برگزید و در دین- که همان آیین پدرتان ابراهیم است- هیچ تنگنایی برای شما ننهاد، او شما را پیش از این و در این (قرآن) مسلمان نامید تا پیامبر بر شما گواه باشد و شما بر مردم گواه باشید» سوره حج، آیه ۷۸؛ جمعی از اصحاب ائمه، الأصول الستة عشر، ص۲۳۷، ۲۴۰؛ قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر، ج۱، ص۲۷۷، ۳۰۴؛ صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ص۸۲، ۴۲۴-۴۴۵؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۱۹۰، ۲۱۹؛ ج۴، ص۹۴؛ ج۸، ص۲۵۴؛ صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۱، ص۱۹۱؛ ج۲، ص۸۳؛ مفید، محمد بن محمد، امالی، ص۱۹۶؛ طوسی، محمد بن حسن، امالی، ص۴۰۹.</ref>. این [[مصیبت‌ها]] هر [[انسان]] دست‌اندرکاری را می‌کُشد یا سرمایه‌های [[روحی]]، مادی و [[معنوی]] او را از بین می‌برد. شاید بتوان گفت [[راز]] [[تحمل]] این مصیبت‌ها، یا در کمترین حالت، یکی از عوامل نگهداشت [[قلب]] [[امام]] از تأثیر این مصیبت‌ها، همین [[سروری]] است که برای امام در هر [[شب جمعه]] اتفاق می‌افتد. البته ما از ماهیت و [[میزان]] آن بی‌اطلاعیم. به نظر می‌رسد، اساساً [[خداوند متعال]] با ارزانی داشتن [[علم]]، قلب حُجج خود را از اندوه‌ها التیام می‌بخشد؛ همان طور که پس از [[وفات]] [[رسول الله]]{{صل}}، که [[حزن]] شدیدی برحضرت [[فاطمه]]{{س}} وارد شده بود، [[خداوند]] با فروفرستادن [[جبرئیل]]{{ع}} و القای [[علوم]] بی‌کران بر ایشان، [[قلب]] اندوهگینشان را التیام بخشید<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ص۱۵۴، ۱۵۷، ح۱۸؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج۱، ص۴۰، ح۲ و ص۲۴۱، ح۵.</ref>.