بهشت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

* یکی دیگر از راه‌های رسیدن به بهشت، استفاده از [[تعالیم]] قرآنی است. [[نهج البلاغه]] [[قرآن]] را [[راهنمایی]] می‌داند که هیچ‌گاه دچار [[خطا]] نمی‌شود و هرکس به راه او ادامه دهد به بهشت برین خواهد رسید<ref>{{متن حدیث|وَ اعْلَمُوا أَنَّ هَذَا الْقُرْآنَ هُوَ النَّاصِحُ الَّذِي لَا يَغُشُّ وَ الْهَادِي الَّذِي لَا يُضِلُّ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۷٦.</ref>. از دیگر عوامل [[راه‌یابی به بهشت]]، مهار [[نفس]] است. [[نفس]] عامل ارتکاب به [[گناه]] است و اگر [[نفس]] مهار شود راه رسیدن به بهشت نیز هموار خواهد شد<ref>{{متن حدیث|فَرَحِمَ اللَّهُ امْرَأً نَزَعَ عَنْ شَهْوَتِهِ وَ قَمَعَ هَوَى نَفْسِهِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۷٦.</ref>. از دیگر راه‌های رسیدن به بهشت، [[صبر]] و [[استقامت]] است<ref>{{متن حدیث|وَ الِاسْتِقَامَةَ الِاسْتِقَامَةَ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ١٧٦.</ref>. [[ظلم]] نیز از موانع رسیدن به بهشت است. [[ظلم]] به دیگران به هیچ‌وجه بخشودنی نیست و عامل بازماندگی [[انسان]] از بهشت می‌شود<ref>{{متن حدیث|فَأَمَّا الظُّلْمُ الَّذِي لَا يُغْفَرُ فَالشِّرْكُ بِاللَّهِ، قَالَ اللَّهُ تَعَالَى: «إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ،.. وَ أَمَّا الظُّلْمُ الَّذِي لَا يُتْرَكُ فَظُلْمُ الْعِبَادِ بَعْضِهِمْ بَعْضاً، الْقِصَاصُ هُنَاكَ شَدِيدٌ لَيْسَ هُوَ جَرْحاً بِاْلمُدَى وَ لَا ضَرْباً بِالسِّيَاطِ وَ لَكِنَّهُ مَا يُسْتَصْغَرُ ذَلِكَ مَعَهُ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۷٦.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 179.</ref>.

* [[نهج البلاغه]] در فرازهایی به توصیف بهشت پرداخته است؛ منظره‌های زیبا که چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کند.

همین طور درختان انبوه با میوه‌های فراوان که به راحتی [[خم]] می‌شوند و اگر صاحبان آنها بخواهند از آنها تناول کنند و در اختیارشان خواهد بود. کاخ‌های عظیم که [[بهشتیان]] در آن سکنا خواهند گزید و از عسل و شراب [[پاک]] تناول خواهند کرد<ref>{{متن حدیث|فَلَوْ رَمَيْتَ بِبَصَرِ قَلْبِكَ نَحْوَ مَا يُوصَفُ لَكَ مِنْهَا لَعَزَفَتْ نَفْسُكَ عَنْ بَدَائِعِ مَا أُخْرِجَ إِلَى الدُّنْيَا مِنْ شَهَوَاتِهَا وَ لَذَّاتِهَا وَ زَخَارِفِ مَنَاظِرِهَا وَ لَذَهِلَتْ بِالْفِكْرِ فِي [اصْطِفَافِ] اصْطِفَاقِ أَشْجَارٍ غُيِّبَتْ عُرُوقُهَا فِي كُثْبَانِ الْمِسْكِ عَلَى سَوَاحِلِ أَنْهَارِهَا وَ فِي تَعْلِيقِ كَبَائِسِ اللُّؤْلُؤِ الرَّطْبِ فِي عَسَالِيجِهَا وَ أَفْنَانِهَا وَ طُلُوعِ تِلْكَ الثِّمَارِ مُخْتَلِفَةً فِي غُلُفِ أَكْمَامِهَا تُجْنَى مِنْ غَيْرِ تَكَلُّفٍ فَتَأْتِي عَلَى مُنْيَةِ مُجْتَنِيهَا وَ يُطَافُ عَلَى نُزَّالِهَا فِي أَفْنِيَةِ قُصُورِهَا بِالْأَعْسَالِ الْمُصَفَّقَةِ وَ الْخُمُورِ الْمُرَوَّقَةِ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۶٥.</ref>. در بهشت نعمت‌ها تمام و قطع نمی‌شوند، هیچ‌کس پیر نخواهد شد و همه در بهشت، جاویدان خواهد بود<ref>{{متن حدیث|دَرَجَاتٌ مُتَفَاضِلاَتٌ، وَ مَنَازِلُ مُتَفَاوِتَاتٌ، لاَيَنْقَطِعُ نَعِيمُهَا، وَ لاَيَظْعَنُ مُقِيمُهَا، وَ لاَيَهْرَمُ خَالِدُهَا، وَ لاَيَبْأَسُ سَاکِنُهَا}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۸٥.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 179.</ref>.