سیمای حضرت مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* احادیثی معتبر از [[شیعه]] و [[سنی]] ویژگی‌های ظاهری [[امام مهدی]] {{ع}} را ترسیم کرده‌اند. بنابراین [[روایات]]، آن [[امام همام]] {{ع}} چهره‌ای گندمگون دارد با ابروانی کشیده، چشمانی سیاه و درشت و نافذ، شانه پهن، دندان‌هایی [[براق]] و با فاصله، بینی کشیده و زیبا و پیشانی بلند. استخوان بندی‌اش [[استوار]] و خوش ترکیب است و انگشتانی درشت دارد. گونه‌هایش گم گوشت و اندکی به زردی می‌گرایند. بر گونه راستش خالی سیاه جای گرفته است. عضلات بدنش ورزیده و پیچیده‌اند. بلندی موی سرش به قدری است که به لاله گوش رسیده است. چهره‌اش در هاله‌ای از شرم بزرگوارانه و شکوهمند پوشیده است و نشان از حشمت و شکوه [[رهبری]] دارد. نگاهش [[آدمی]] را دگرگون می‌کند و خروشش دریاسان است و فریادش همه‌گیر<ref>خورشید مغرب‌، ۲۸.</ref><ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 291.</ref>.

* در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: "چون [[ظهور]] می‌کند، [[کهنسال]] است؛ ولی جسم و سیمای او [[جوان]] است. نیروی فراوانی دارد و زورمند است .... اگر بر کوه‌ها بانگ برزند، فرو می‌ریزند"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۲۲۱.</ref>. همان گونه که [[احادیث]] و [[روایات]] فراوانی درباره [[سیمای ظاهری]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[نقل]] کرده‌اند، درباره سیمای [[باطنی]] و صفات اخلاقی‌اش نیز بسیار [[نقل]] کرده‌اند. از آن جمله است روایتی که [[امام حسین]] {{ع}} می‌فرماید: "[[مهدی]] را از [[وقار]] و سکینه‌اش خواهید [[شناخت]] و اینکه [[حلال]] و [[حرام]] را می‌شناسد و همگان بدو نیازمندند و او از همه بی‌نیاز"<ref>همان، ۳۰۹.</ref>. و [[امام رضا]] {{ع}} می‌فرماید: "[[خوی]] [[نیک]] او همانند جدش [[پیامبر اکرم]] {{ع}} است. به [[مردم]] از خود آنان دلسوزتر است، از [[پدر]] و [[مادر]] بر آنان مهربان‌تر است و خضوعش در پیشگاه [[خداوند]] از هر کس بیش‌تر است. اگر [[مردمان]] را به کاری فرا می‌خواند، خود بدان پایبندتر است و اگر از چیزی منعشان می‌کند، خود بیش‌تر از آن گریزان است. دو نشانه آشکار دارد: یک [[دانش]] بیکران و دیگر، [[دعای مستجاب]]. آنچه در [[آینده]] خبر می‌دهد به صورت پیمانی است که از [[پدران]] خود از [[رسول اکرم]] {{صل}} به [[ارث]] برده است"<ref>یوم الخلاص، ۱۵۴.</ref>. همچنین می‌فرماید: "[[مهدی]] جامه‌ای [[خشن]] در می‌پوشد و نان جو می‌خورد"<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 292.</ref>.