نماز در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

زمانی که [[پیامبر]] {{صل}} به [[نماز]] می‌ایستاد، از [[ترس]] [[خدا]] رنگ از رخسارش می‌پرید<ref>سید بن طاووس، فلاح السائل، ص ۱۶۲ و مستدرک الوسائل، ج ۴، ص ۹۳.</ref> و [از شدّت خاکساری] گویا جامه‌ای به کنار افکنده بود<ref>سید بن طاووس، فلاح السائل، ص ۱۶۲ و مستدرک الوسائل، ج ۴، ص ۹۳.</ref>. چون به [[نماز]] می‌ایستاد، صدایی سوزناک مانند صدای جوشش دیگ از سینه یا درونش به گوش می‌رسید<ref>الخصال، ج ۱، ص ۲۸۲؛ فلاح السائل، ص ۱۶۲ و مستدرک الوسائل، ج ۴، ص ۹۳.</ref>. با آنکه گناهی نداشت، اما از [[ترس]] [[خدا]] چندان می‌گریست که جای نمازش تر می‌شد<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۱، ص ۲۴۰ و بحارالانوار، ج ۱۷، ص ۲۹۳.</ref>؛ از وقتی که [[آیه]] "ای جامه به خویشتن فرو پیچیده! در شب به پا خیز مگر اندکی"<ref>سوره المدثر، آیه ۱ - ۲.</ref> بر [[پیامبر خدا]] {{صل}} نازل شد، آن [[حضرت]]، تمام شب را به [[عبادت]] می‌پرداخت، تا جایی که پاهایش ورم کرد؛ به گونه‌ای که [موقع [[نماز خواندن]]] یک پایش را بلند می‌کرد و یکی را روی [[زمین]] می‌گذاشت. پس [[جبرئیل]] بر آن [[حضرت]]، نازل شد و فرمود: "طه"، هر دو پایت را بر [[زمین]] بگذار ما [[قرآن]] را بر تو نازل نکردیم که خود را به زحمت بیفکنی<ref>سوره طه، آیه ۱ – ۲.</ref>"<ref>سید بن طاووس، فتح الأبواب، ص ۱۷۰؛ مسند احمد، ج ۴، ص ۲۵۵ و صحیح بخاری، ج ۲، ص ۴۴.</ref>. و در [[نقلی]] دیگر آمده که چون [[پیامبر خدا]] {{صل}} به [[نماز]] می‌ایستاد، بر سرْ انگشتان پایش می‌ایستاد تا اینکه [[خداوند سبحان]] [[آیه]] فرو فرستاد که: "طه، ما [[قرآن]] را بر تو فرو نفرستادیم تا بر خود سخت بگیری"<ref>الکافی، ج۲، ‌ ص۹۵ و وسائل الشیعه، ج۵، ‌ ص۴۹۰.</ref>.

از [[امام باقر]] {{ع}} درباره [[نماز]] [[پیامبر]] {{صل}} پرسیده شد؛ فرمود: "[[پیامبر خدا]] {{صل}} از آغاز روز تا زوال [[خورشید]]، هیچ [[نماز]] نمی‌خواند و هنگام زوال، هشت رکعت [[نماز]] می‌خواند که همان [[نماز]] [[توبه]] کنندگان است. در این ساعت، درهای [[آسمان]]، گشوده و [[دعا]] پذیرفته می‌شود؛ نسیم‌های [[رحمت]] می‌وزد و [[خداوند]] به آفریده‌هایش می‌نگرد. پس هنگامی که سایه به اندازه یک ذراع باز می‌گشت، چهار رکعت [[نماز ظهر]] می‌گزارد و بعد از ظهر، دو رکعت [[نماز]] و سپس دو رکعت دیگر می‌خواند و هنگامی که سایه به اندازه یک ذراع، باز می‌گشت، چهار رکعت [[نماز عصر]] می‌گزارد و بعد از [[مغرب]]، چهار رکعت [[نماز]] می‌خواند و سپس نمازی نمی‌خواند تا شفق فرو [[رود]] و هنگامی که فرو می‌رفت، [[نماز]] عشا را می‌گزارد. [[پیامبر]] {{صل}} پس از آن به بسترش می‌رفت و [[نماز]] نمی‌خواند تا هنگامی که شب از نیمه می‌گذشت، و آن گاه هشت رکعت [[نماز]] می‌گزارد و در پاره چهارم شب، سه رکعت [[نماز]] وَتْر می‌گزارد و در آنها "[[فاتحة الکتاب]]" و {{متن قرآن|قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ}} می‌خواند و سه رکعت را با یک [[سلام]] دادن، از هم جدا می‌کرد و سخن می‌گفت و نیازهایش رامی‌طلبید و از نمازگاهش بیرون نمی‌آمد تا اینکه رکعت سوم [[نماز]] وَتْر را بخواند و در آن پیش از [[رکوع]]، قنوت می‌خواند. سپس [[سلام]] می‌داد و دو رکعت [[نماز]] [نافله] [[فجر]] را هنگام دمیدن سپیده یا اندکی پس و پیش می‌گزارد. سپس دو رکعت [[نماز صبح]] (یعنی سپیده‌دمان) را هنگامی می‌خواند که سپیده، گسترش می‌یافت و به خوبی روشن می‌شد. این شیوه [[نماز]] گزاردن [[پیامبر خدا]] {{صل}} تا هنگام قبض روحش بود"<ref>من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۲۲۷ - ۲۲۸ و وسائل الشیعه، ج ۴، ص ۶۱.</ref>.