اثبات مرجعیت دینی اهل بیت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'برگزیده' به 'برگزیده'
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - 'برگزیده' به 'برگزیده') |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
# '''[[آیه صادقین]]''': یکی دیگر از آیاتی که می‌‌توان از آن [[امامت]] و مرجعیت دینی اهل بیت {{ع}} را استفاده کرد [[آیۀ صادقین]] است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و با راستگویان باشید!» سوره توبه، آیه ۱۱۹.</ref> مراد از [[صادقین]] در [[آیه]] معنای وسیع [[صدق]] است یعنی [[صدق]] در [[عقیده]]، گفتار و [[رفتار]] و در هر یک از این زمینه‌ها، مراد صورت کامل آن است. [[بدیهی]] است کسی که در [[عقیده]]، گفتار و رفتارش در همۀ زمان‌ها، مکان‌ها و مراتب و حالات صادق باشد، از صفت [[عصمت]] برخوردار است<ref>مجله تخصصی کلام اسلامی، شماره ۵۰، ص ۴۴، سال سیزدهم، قم، مؤسسه امام صادق، علی ربانی، گلپایگانی.</ref>. [[جامعه]] [[نیازمند]] افرادی است که [[مرجع]] و [[رهبر]] [[علمی]] و [[سیاسی]] آنها باشند و [[مشکلات]] [[علمی]] و [[دینی]] آنها را حل نمایند و براساس [[روایات]] این افراد غیر از [[ائمه]] {{ع}} نیستند: «هنگامی که [[آیه]] نازل شد، [[سلمان]] پرسید: ای [[رسول خدا]]! آیا این [[آیه]] عام است یا خاص؟ فرمود: اما مأموران که در این [[آیه]] به آنها [[فرمان]] داده شده است [[عامه]] [[مؤمنان]] هستند، اما [[صادقان]] آن در خصوص برادرم [[علی]] و اوصیای پس از او تا [[روز قیامت]] است»<ref>{{متن حدیث|فقال سلمان: یارسول الله عامة هذه أم خاصة؟ فقال: أما المأمورون فعامة المؤمنین امروا بذلک، وأما الصادقون فخاصة لاخی علی و أوصیائی من بعده إلی القیامة؟}}؛ ابن بابویه، محمدبن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۵۲۱، باب ۲۴، ح ۲۵.</ref><ref>ر. ک: سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان {{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲؛ رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۸۶ و ۹۳.</ref> | # '''[[آیه صادقین]]''': یکی دیگر از آیاتی که می‌‌توان از آن [[امامت]] و مرجعیت دینی اهل بیت {{ع}} را استفاده کرد [[آیۀ صادقین]] است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و با راستگویان باشید!» سوره توبه، آیه ۱۱۹.</ref> مراد از [[صادقین]] در [[آیه]] معنای وسیع [[صدق]] است یعنی [[صدق]] در [[عقیده]]، گفتار و [[رفتار]] و در هر یک از این زمینه‌ها، مراد صورت کامل آن است. [[بدیهی]] است کسی که در [[عقیده]]، گفتار و رفتارش در همۀ زمان‌ها، مکان‌ها و مراتب و حالات صادق باشد، از صفت [[عصمت]] برخوردار است<ref>مجله تخصصی کلام اسلامی، شماره ۵۰، ص ۴۴، سال سیزدهم، قم، مؤسسه امام صادق، علی ربانی، گلپایگانی.</ref>. [[جامعه]] [[نیازمند]] افرادی است که [[مرجع]] و [[رهبر]] [[علمی]] و [[سیاسی]] آنها باشند و [[مشکلات]] [[علمی]] و [[دینی]] آنها را حل نمایند و براساس [[روایات]] این افراد غیر از [[ائمه]] {{ع}} نیستند: «هنگامی که [[آیه]] نازل شد، [[سلمان]] پرسید: ای [[رسول خدا]]! آیا این [[آیه]] عام است یا خاص؟ فرمود: اما مأموران که در این [[آیه]] به آنها [[فرمان]] داده شده است [[عامه]] [[مؤمنان]] هستند، اما [[صادقان]] آن در خصوص برادرم [[علی]] و اوصیای پس از او تا [[روز قیامت]] است»<ref>{{متن حدیث|فقال سلمان: یارسول الله عامة هذه أم خاصة؟ فقال: أما المأمورون فعامة المؤمنین امروا بذلک، وأما الصادقون فخاصة لاخی علی و أوصیائی من بعده إلی القیامة؟}}؛ ابن بابویه، محمدبن علی، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۵۲۱، باب ۲۴، ح ۲۵.</ref><ref>ر. ک: سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان {{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲؛ رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۸۶ و ۹۳.</ref> | ||
# '''آیه ثم اهتدی''': از [[آیات]] دیگری که بر مرجعیت دینی اهل بیت {{ع}} دلالت دارد آیۀ {{متن قرآن|وَإِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا ثُمَّ اهْتَدَى}}<ref>«و به راستی من آمرزنده آن کسم که توبه کند و ایمان آورد و کاری شایسته کند سپس به راه آید» سوره طه، آیه ۸۲.</ref> است. [[امام باقر]] {{ع}} ذیل [[آیه]] می‌‌فرماید: «منظور از "ثم اهتدی" [[هدایت]] به [[ولایت]] ما [[اهل بیت]] است»<ref>{{متن حدیث|ثُمَّ اهْتَدی إِلَی وَلَایَتِنَا أَهْلَ الْبَیْت}}؛ بحارالانوار، ج ۱۳، ص ۲۰۷.</ref>. در مورد مرجعیّت [[علمی]] و [[دینی]] [[امامان]] ذیل [[آیه]] گفته شده است: «مراد از [[ولایت]] در این [[حدیث]]، [[ولایت]] امور [[مردم]] در [[دین]] و [[دنیا]] است که معنایش همان مرجعیّت در دریافت [[معارف دین]] و [[شرایع]] آن و در [[اداره امور]] [[اجتماع]] است. همچنان که [[رسول خدا]] {{صل}}) به تصریح [[قرآن]] دارای چنین [[ولایتی]] بود، این [[مقام]] بعد از ایشان برای [[عترت]] او نیز قرار داده شده است»<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۴، ص ۱۹۹.</ref><ref>ر. ک: سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان {{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲.</ref> | # '''آیه ثم اهتدی''': از [[آیات]] دیگری که بر مرجعیت دینی اهل بیت {{ع}} دلالت دارد آیۀ {{متن قرآن|وَإِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَنْ تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا ثُمَّ اهْتَدَى}}<ref>«و به راستی من آمرزنده آن کسم که توبه کند و ایمان آورد و کاری شایسته کند سپس به راه آید» سوره طه، آیه ۸۲.</ref> است. [[امام باقر]] {{ع}} ذیل [[آیه]] می‌‌فرماید: «منظور از "ثم اهتدی" [[هدایت]] به [[ولایت]] ما [[اهل بیت]] است»<ref>{{متن حدیث|ثُمَّ اهْتَدی إِلَی وَلَایَتِنَا أَهْلَ الْبَیْت}}؛ بحارالانوار، ج ۱۳، ص ۲۰۷.</ref>. در مورد مرجعیّت [[علمی]] و [[دینی]] [[امامان]] ذیل [[آیه]] گفته شده است: «مراد از [[ولایت]] در این [[حدیث]]، [[ولایت]] امور [[مردم]] در [[دین]] و [[دنیا]] است که معنایش همان مرجعیّت در دریافت [[معارف دین]] و [[شرایع]] آن و در [[اداره امور]] [[اجتماع]] است. همچنان که [[رسول خدا]] {{صل}}) به تصریح [[قرآن]] دارای چنین [[ولایتی]] بود، این [[مقام]] بعد از ایشان برای [[عترت]] او نیز قرار داده شده است»<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱۴، ص ۱۹۹.</ref><ref>ر. ک: سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان {{ع}}، صراط، ش۱۱، زمستان ۱۳۹۲.</ref> | ||
# '''[[آیه مباهله]]''': آیۀ {{متن قرآن|فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ}}<ref>«بنابراین، پس از دست یافتن تو به دانش، به هر کس که با تو به چالش برخیزد؛ بگو: بیایید تا فرزندان خود و فرزندان شما و زنان خود و زنان شما و خودی‌های خویش و خودی‌های شما را فرا خوانیم آنگاه (به درگاه خداوند) زاری کنیم تا لعنت خداوند را بر دروغگویان نهیم» سوره آل عمران، آیه ۶۱.</ref> معروف به [[آیۀ مباهله]] است و دربارۀ مجادلۀ [[مسیحیان]] [[نجران]] با [[رسول]] خدا (صلّی [[اللّه]] علیه و آله) نازل شده است. براساس [[روایات]] [[روایات شیعه]] و [[اهل سنت]]<ref>واحدی نیشابوری، الخطط الساسیّة لتوحید الأمّة الإسلامیّه، ص ۶۷ و ۶۸؛ حاکم حسکانی، شواهد التنزیل لقواعد التفضیل فـی الآیـات النازلة فی أهل البیت، ج ۱، ص ۱۵۸ و ۱۵۹ و ص ۱۵۵ و ۱۵۶ و ۱۵۷ و ۱۶۲-۱۶۷؛ سـیوطی، الدرّ المـنثور فـی التـفسیر بالمأثور، ج ۲، ص ۳۸ و ۴۰ و....</ref> مراد از "أبناءنا" در [[آیه]]، [[امام حسن]] و [[امام حسین]] (علیها [[السلام]]) و مراد از "نساءنا"، فاطمۀ [[زهرا]] (علیها السـّلام) و مراد از "أنفسنا"، [[امام علی]] {{ع}} است. [[رسول خدا]] ({{صل}}) با به همراه آوردن این چهار نفر، بدون اینکه دیگری را به همراه داشته باشد، با [[سیره]] و [[سنّت]] خویش به روشنی برای [[مردم]] تفسیر و تبیین کرده است که | # '''[[آیه مباهله]]''': آیۀ {{متن قرآن|فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ}}<ref>«بنابراین، پس از دست یافتن تو به دانش، به هر کس که با تو به چالش برخیزد؛ بگو: بیایید تا فرزندان خود و فرزندان شما و زنان خود و زنان شما و خودی‌های خویش و خودی‌های شما را فرا خوانیم آنگاه (به درگاه خداوند) زاری کنیم تا لعنت خداوند را بر دروغگویان نهیم» سوره آل عمران، آیه ۶۱.</ref> معروف به [[آیۀ مباهله]] است و دربارۀ مجادلۀ [[مسیحیان]] [[نجران]] با [[رسول]] خدا (صلّی [[اللّه]] علیه و آله) نازل شده است. براساس [[روایات]] [[روایات شیعه]] و [[اهل سنت]]<ref>واحدی نیشابوری، الخطط الساسیّة لتوحید الأمّة الإسلامیّه، ص ۶۷ و ۶۸؛ حاکم حسکانی، شواهد التنزیل لقواعد التفضیل فـی الآیـات النازلة فی أهل البیت، ج ۱، ص ۱۵۸ و ۱۵۹ و ص ۱۵۵ و ۱۵۶ و ۱۵۷ و ۱۶۲-۱۶۷؛ سـیوطی، الدرّ المـنثور فـی التـفسیر بالمأثور، ج ۲، ص ۳۸ و ۴۰ و....</ref> مراد از "أبناءنا" در [[آیه]]، [[امام حسن]] و [[امام حسین]] (علیها [[السلام]]) و مراد از "نساءنا"، فاطمۀ [[زهرا]] (علیها السـّلام) و مراد از "أنفسنا"، [[امام علی]] {{ع}} است. [[رسول خدا]] ({{صل}}) با به همراه آوردن این چهار نفر، بدون اینکه دیگری را به همراه داشته باشد، با [[سیره]] و [[سنّت]] خویش به روشنی برای [[مردم]] تفسیر و تبیین کرده است که برگزیده و [[سرور]] زنان [[فاطمه]] (علیها السّلام) است و برگزیده و سرور [[فرزندان]] در میان [[مسلمانان]]، [[حسن]] و [[حسین]] {{ع}} هستند و [[جان]]، هم‌سنگ و هـم‌گوهر رسـول [[خدا]] ({{صل}}) [[علی]] {{ع}} است. [[قرآن]] نیز آنان را به رسول خدا (صلّی [[اللّه]] علیه و آله) م نسبت داده و به‌طور مطلق ستوده است که این امر نشان دهنده تکریم آنان نزد خدا و [[رسول]] است. بنابراین برترین و بهترین مرجع پس از رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) برای [[امّت]]، همراهان آن [[حضرت]] در [[ماجرای مباهله]] هستند<ref>برای آگاهی بیشتر، ر. ک: حسینی میلانی، سیّد علی، آیة المباهله.</ref><ref>ر. ک: رفیعی، محسن؛ شریفی، معصومه؛ مبانی مرجعیت علمی اهل بیت رسول خدا از دیدگاه اهل سنت؛ اندیشه تقریب؛ تابستان ۱۳۹۰؛ ص ۲۱ ـ ۲۲. </ref> | ||
و [[آیات]] دیگری مانند: [[آیۀ علم الکتاب]]<ref>سورۀ رعد، آیۀ ۴۳. </ref>؛ [[آیۀ اعتصام]]<ref>سورۀ آل عمران، آیۀ ۱۰۳. </ref>؛ آیۀ مس کتاب<ref>سورۀ واقعه، آیۀ ۷۷ ـ ۷۹. </ref>؛ آیۀ اوتوالعلم<ref>سورۀ عنکبوت، آیۀ ۴۹ </ref> و آیۀ [[اصطفاء]]<ref>سورۀ فاطر، آیۀ ۳۱ ـ ۳۳. </ref>.<ref>ر. ک: رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۹۴ و ۱۱۶. </ref> | و [[آیات]] دیگری مانند: [[آیۀ علم الکتاب]]<ref>سورۀ رعد، آیۀ ۴۳. </ref>؛ [[آیۀ اعتصام]]<ref>سورۀ آل عمران، آیۀ ۱۰۳. </ref>؛ آیۀ مس کتاب<ref>سورۀ واقعه، آیۀ ۷۷ ـ ۷۹. </ref>؛ آیۀ اوتوالعلم<ref>سورۀ عنکبوت، آیۀ ۴۹ </ref> و آیۀ [[اصطفاء]]<ref>سورۀ فاطر، آیۀ ۳۱ ـ ۳۳. </ref>.<ref>ر. ک: رضوانی؛ علی اصغر، مرجعیت دینی اهل بیت و پاسخ به شبهات، ص۹۴ و ۱۱۶. </ref> | ||