پرش به محتوا

بقعه مبارکه: تفاوت میان نسخه‌ها

۸۹۸ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:
}}
}}


==جغرافیای بقعه، در [[سوره مبارکه قصص]]==
==بقعه مبارکه کجاست؟==
{{متن قرآن|فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِيَ مِنْ شَاطِئِ الْوَادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ مِنَ الشَّجَرَةِ أَنْ يَا مُوسَى إِنِّي أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«چون به آن (آتش) رسید از کناره راست آن درّه در آن پاره زمین خجسته، از آن درخت بانگ برآمد که: ای موسی! منم، خداوند پروردگار جهانیان» سوره قصص، آیه ۳۰.</ref>.
{{متن قرآن|فَلَمَّا أَتَاهَا نُودِيَ مِنْ شَاطِئِ الْوَادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ مِنَ الشَّجَرَةِ أَنْ يَا مُوسَى إِنِّي أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«چون به آن (آتش) رسید از کناره راست آن درّه در آن پاره زمین خجسته، از آن درخت بانگ برآمد که: ای موسی! منم، خداوند پروردگار جهانیان» سوره قصص، آیه ۳۰.</ref>.
در این [[آیه مبارکه]]، دو واژه وجود دارد، که دلالت بر نام مکان است، یکی واد الایمن و دیگری بقعه از آنجا که ما جغرافیای اماکن [[قرآن]] را، به ترتیب الفبای [[فارسی]] مورد [[پژوهش]] قرار می‌دهیم؛ لذا در این گفتار به توضیح جغرافیای بقعه می‌پردازیم.
 
برخی از [[پژوهشگران]]، در کتاب المنجد ترجمه منجد الطلاب. زیر واژه بقعه می‌نویسند: {{عربی|البَقعه و البُقعه}} = جا، مکان، ج. بِقاع و بُقَع... به معنی آبگیر، [[استخر]]، تالاب، [[حوض]] است.<ref>لویس معلوف.</ref>
برخی از [[پژوهشگران]] زیر واژه بقعه می‌نویسند: {{عربی|البَقعه و البُقعه}} = جا، مکان، ج. بِقاع و بُقَع... به معنی آبگیر، [[استخر]]، تالاب، [[حوض]] است.<ref>لویس معلوف.</ref>
در [[تفسیر نمونه]]<ref>تفسیر نمونه، ج۱۶، ص۷۵.</ref> در معنی بقعه مرقوم داشته: بقعه به معنی قطعه زمینی است، که نسبت به اطرافش مشخص است.
در [[تفسیر نمونه]]<ref>تفسیر نمونه، ج۱۶، ص۷۵.</ref> در معنی بقعه مرقوم داشته: بقعه به معنی قطعه زمینی است، که نسبت به اطرافش مشخص است.
تا اینجا آنچه ملاحظه فرمودید، معنی لغوی واژه بقعه بود، اکنون باید ببینیم، منظور از بقعه مندرج در [[آیه]] مورد پژوهش، چه مکانی است؟
برای [[شناخت]] مکان بقعه، به ترجمه آیه و [[تفسیر]] آن، بر می‌گردیم. آیه اشاره دارد، به زمانی که [[حضرت موسی]]{{ع}} مدت [[تعهد]] خود را، با [[شعیب]] به پایان می‌رساند و همراه خانواده‌اش، از [[مدین]] به [[مصر]] حرکت می‌نماید و در مسیر خود، از جانب طور، آتشی می‌بیند، برای به دست آوردن شعله‌ای از [[آتش]]، به سوی آن آتش می‌رود و در آنجا به او [[وحی]] می‌شود و به [[نبوت]] [[مبعوث]] می‌گردد.


با توجه به آنچه گذشت، روشن می‌شود، که محل [[دریافت وحی]]، همان مکانی است، که قرآن، از آن به وادی ایمن و بقعه مبارکه یاد فرموده است.
آیه مذکور اشاره دارد، به زمانی که [[حضرت موسی]]{{ع}} مدت [[تعهد]] خود را، با [[شعیب]] به پایان می‌رساند و همراه خانواده‌اش، از [[مدین]] به [[مصر]] حرکت می‌نماید و در مسیر خود، از جانب طور، آتشی می‌بیند، برای به دست آوردن شعله‌ای از [[آتش]]، به سوی آن آتش می‌رود و در آنجا به او [[وحی]] می‌شود و به [[نبوت]] [[مبعوث]] می‌گردد.
برخی از نویسندگان، در [[اعلام قرآن]] می‌نویسد: «وادی ایمن، دره‌ای است که [[موسی]]{{ع}}، در آن [[نور الهی]] را به صورت آتش، در درخت جلوه گردید... و چون، از مدین به طرف [[مصر]] آیند، این دره در طرف راست [[کوه سینا]] واقع است و در [[تورات]] [[طوی]] نامیده شده و این نام، در [[قرآن مجید]] [[سوره طه]]، [[آیه]] ۱۲ و [[سوره نازعات]]، آیه ۱۶ مسطور است... بعضی آن (دره) را بقعه می‌دانند»<ref>محمد، خزائلی، اعلام قرآن، ص۶۵۱.</ref>.
 
با توجه به آنچه گذشت، روشن می‌شود، که محل [[دریافت وحی]]، همان مکانی است، که قرآن، از آن به [[وادی ایمن]] و بقعه مبارکه یاد فرموده است.
 
برخی از نویسندگان می‌نویسد: «وادی ایمن، دره‌ای است که [[موسی]]{{ع}}، در آن [[نور الهی]] را به صورت آتش، در درخت جلوه گردید... و چون، از مدین به طرف [[مصر]] آیند، این دره در طرف راست [[کوه سینا]] واقع است و در [[تورات]] [[طوی]] نامیده شده و این نام، در [[قرآن مجید]] [[سوره طه]]، [[آیه]] ۱۲ و [[سوره نازعات]]، آیه ۱۶ مسطور است... بعضی آن (دره) را بقعه می‌دانند»<ref>محمد، خزائلی، اعلام قرآن، ص۶۵۱.</ref>.


برخی از [[علما]] می‌نویسند: «در این دو سوره نازعات، طه - شعله [[وحی]] نخستین [[موسی]]{{ع}}، در [[وادی مقدس]]، در [[سوره ابراهیم]] و [[قصص]]، از جانب طور، کنار وادی ایمن، در بقعه - [[سرزمین]] - [[مبارک]] نشان داده، این نشانی‌های خاص [[قرآن]]، با همان وادی‌ها و کوه‌هایی، که در ناحیه سینا و [[کوه]] [[حوریب]] است؛ تطبیق می‌کند، از آن جهت که محل [[عبادت]] [[پیمبران]] گذشته و موسی{{ع}} و وحی آنها بوده وادی مقدس و از آن جهت، که در دامنه راست طور و سرزمین سرسبز و پر [[برکت]] بوده، {{متن قرآن|جَانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ}}<ref>«و او را از سوی راست (کوه) طور ندا دادیم و او را رازگویان (به خویش) نزدیک کردیم» سوره مریم، آیه ۵۲.</ref>، بقعه المبارکه نامیده شده»<ref>محمود، طالقانی، پرتوی از قرآن، ج۱، جزء سی قرآن، پاورقی ص۹۰.</ref>.
برخی از [[دانشمندان]] می‌نویسند: «در این دو سوره نازعات، طه - شعله [[وحی]] نخستین [[موسی]]{{ع}}، در [[وادی مقدس]]، در [[سوره ابراهیم]] و [[قصص]]، از جانب طور، کنار وادی ایمن، در [[بقعه مبارک]] نشان داده، این نشانی‌های خاص [[قرآن]]، با همان وادی‌ها و کوه‌هایی، که در ناحیه سینا و [[کوه حوریب]] است؛ تطبیق می‌کند، از آن جهت که محل [[عبادت]] [[پیمبران]] گذشته و موسی{{ع}} و وحی آنها بوده [[وادی مقدس]] و از آن جهت، که در دامنه راست طور و سرزمین سرسبز و پر [[برکت]] بوده، {{متن قرآن|جَانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ}}<ref>«و او را از سوی راست (کوه) طور ندا دادیم و او را رازگویان (به خویش) نزدیک کردیم» سوره مریم، آیه ۵۲.</ref>، بقعه المبارکه نامیده شده»<ref>محمود، طالقانی، پرتوی از قرآن، ج۱، جزء سی قرآن، پاورقی ص۹۰.</ref>.
برخی از علما، نیز در مورد طوی مرقوم داشته: (... در اینجا کنایه از آن است، که این سرزمین را [[برکات معنوی]]، از هر سو احاطه کرده، به همین جهت در آیه ۳۰ [[سوره قصص]] که مورد بحث ما است البقعه [[مبارکه]] تعبیر شده است<ref>ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۱۶۹.</ref>.<ref>[[محمد حسن عرب|عرب، محمد حسن]]، [[دانشنامه اماکن جغرافیایی قرآن مجید (کتاب)|دانشنامه اماکن جغرافیایی قرآن مجید]]، ص ۱۵۸.</ref>
برخی از علما، نیز در مورد طوی مرقوم داشته: (... در اینجا کنایه از آن است، که این سرزمین را [[برکات معنوی]]، از هر سو احاطه کرده، به همین جهت در آیه ۳۰ [[سوره قصص]] که مورد بحث ما است البقعه [[مبارکه]] تعبیر شده است<ref>ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۱۶۹.</ref>.<ref>[[محمد حسن عرب|عرب، محمد حسن]]، [[دانشنامه اماکن جغرافیایی قرآن مجید (کتاب)|دانشنامه اماکن جغرافیایی قرآن مجید]]، ص ۱۵۸.</ref>


۲۱۸٬۳۵۲

ویرایش