عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از آنکه خبر [[مرگ]] [[معاویة بن ابی سفیان]] در پانزدهم [[رجب]] سال ۶۰ ه. ق انتشار یافت، مردم کوفه با خبر شدند که امام حسین {{ع}} از [[بیعت]] با [[یزید بن معاویه]] [[امتناع]] کرده و راهی مکه شده است. [[شیعیان]] [[وفادار]] به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} در [[خانه]] [[سلیمان بن صرد خزاعی]] از بزرگان [[شیعه]] - که بعد از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} [[نهضت توابین]] را پایه‌گذاری کرد - [[اجتماع]] کردند و پس از گفت وگو و [[مشورت]] درباره [[رهبری]] و [[امامت حضرت حسین]]، [[تصمیم]] گرفتند برای امام {{ع}} [[نامه]] بنویسند و از ایشان برای آمدن به کوفه و رهبری کوفیان دعوت نمایند.

مردم کوفه نامه‌های خود را در سه نوبت برای امام {{ع}} به مکه فرستادند. نوبت اول، توسط [[عبدالله بن مسمع همدانی]]، و [[عبدالله بن وال]]، و نوبت دوم، دو [[روز]] بعد یک صد و پنجاه نامه که هر کدام با یک یا دو و تا چهار [[امضا]] داشت توسط همین شخصیت، یعنی [[عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی]]، به همراه [[قیس بن مسهر صیداوی]] و [[عمارة بن عبد سلولی]]، و نوبت سوم پس از دو روز دیگر نامه‌های دعوت دیگری توسط [[هانی بن هانی سبیعی]] و [[سعید بن عبدالله حنفی]] ارسال داشتند. این [[نامه‌ها]] در دهم [[ماه مبارک رمضان]] ۶۰ ه. ق در [[مکه]] به دست [[امام]] {{ع}} رسید<ref>ارشاد مفید، ج۲، ص۳۷؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۲: نفس المهموم، ص۵۷۹ - ۵۸۰؛ ابصار العین، ص۱۱۹؛ و نیز ر. ک: تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۴۱ و تنقیح المقال، ج۲، ص۱۴۵.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۰۱-۵۰۲.</ref>

مسلم بن عقیل در [[روز]] پنجم [[شوال]] ۶۰ ه. ق وارد کوفه شد و به [[منزل]] [[مختار بن ابی عبید ثقفی]] که از اشراف و افراد مورد [[وثوق]] و از [[شیعیان]] علاقه‌مند به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} بود وارد شد<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۴؛ ارشاد مفید، ج۲، ص۳۹؛ نفس المهموم، ص۸۱؛ کامل ابن اثیر، ج۲، ص۵۳۵ و البدایة والنهایة، ج۸، ص۱۵۴.</ref>.