طاغوت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[قرآن کریم]] ضمن بیان روشنی از ویژگی‌های [[خداوند]] {{متن قرآن|اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لَا تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلَا نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِمَا شَاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَا يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ}}<ref>«خداوند است که هیچ خدایی جز آن زنده پایدار نیست که او را چرت و خواب فرا نمی‌گیرد، همه آنچه در آسمان‌ها و زمین است از آن اوست، کیست که جز به اذن وی نزد او شفاعت آورد؛ به آشکار و پنهان آنان داناست و آنان بر چیزی از دانش وی جز آنچه او بخواهد چیرگی ندارند؛ اریکه او گستره آسمان‌ها و زمین است و نگاهداشت آنها بر وی دشوار نیست و او فرازمند سترگ است» سوره بقره، آیه ۲۵۵.</ref> به پیامد کفر به طاغوت پرداخته است. براین اساس، اگر کسی به طاغوت [[کفر]] ورزیده و به [[اللّه]] ایمان آورد، به محکم‌ترین دستاویز چنگ زده است؛ زیرا خداوند ضمن [[سرپرستی]] [[مؤمنان]] آنها را از تاریکی‌های [[شرک]] و کفر بیرون برده و به سوی [[نور]] ([[شناخت]] [[معارف توحیدی]] و [[بندگی خدا]]) [[هدایت‌]] می‌‌کند؛ اما [[سرپرستی کافران]] را [[طاغوت‌ها]] عهده‌دار شده و آنان را از [[روشنایی]] بیرون‌ می‌‌برند و به تاریکی‌های کفر و شرک وارد‌ می‌‌کنند و سرانجام موجبات دوزخی شدن آنان را فراهم‌ می‌‌آورند: {{متن قرآن|لَا إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَى لَا انْفِصَامَ لَهَا وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«در (کار) دین هیچ اکراهی نیست که رهیافت از گمراهی آشکار است پس، آنکه به طاغوت کفر ورزد و به خداوند ایمان آورد، بی‌گمان به دستاویز استوارتر چنگ زده است که هرگز گسستن ندارد و خداوند شنوای داناست» سوره بقره، آیه ۲۵۶.</ref>، {{متن قرآن|اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِيَاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ}}<ref>«خداوند سرور مؤمنان است که آنان را به سوی روشنایی از تیرگی‌ها بیرون می‌برد اما سروران کافران، طاغوت‌هایند که آنها را از روشنایی به سوی تیرگی‌ها بیرون می‌کشانند؛ آنان دمساز آتشند، آنها در آن جاودانند» سوره بقره، آیه ۲۵۷.</ref> [[مفسران]] با [[اختلاف]] در تعیین مصداق [[طاغوت]]، آن را بر [[شیطان]]، [[کاهن]]، [[جادوگر]]، [[انسان‌ها]] و [[جنیان]] [[سرکش]]، [[بت‌ها]] و هر معبودی جز [[خداوند]] تطبیق کرده‌اند.<ref>التبیان، ج ۲، ص۳۱۲؛ مجمع البیان، ج ۲، ص۶۳۱؛ روح المعانی، ج ۲، ص۱۴.</ref> با توجه به کاربرد طاغوت در معنای جمع و در مقابل [[اللّه]]، معنای «هر معبودی جز خداوند» انطباق بیشتری با آن دارد. البته با درنظرگرفتن [[ادیان]] و آیین‌های رایج در عصر [[نزول قرآن]] از قبیل [[پرستش]] [[جن]]، ماه، [[ستاره]] و [[خورشید]]، به ویژه پرستش انواع بت‌های سنگی و چوبی در شبه‌ جزیره [[عرب]]، طاغوت یاد شده در این [[آیات]] در درجه نخست ناظر به این‌گونه [[خدایان]] است.

== [[داوری]] بردن نزد طاغوت ==