←ارض
(←ارض) |
(←ارض) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
[[هارون]] و [[موسی]] به [[سحر]] و [[جادو]] متهم شده‌اند. [[فرعون]] برای اینکه از [[احساسات]] میهن پرستی سو استفاده کند می‌گوید: هارون و موسی؛ شما قبطیان را از سرزمینتان بیرون خواهند کرد. | [[هارون]] و [[موسی]] به [[سحر]] و [[جادو]] متهم شده‌اند. [[فرعون]] برای اینکه از [[احساسات]] میهن پرستی سو استفاده کند می‌گوید: هارون و موسی؛ شما قبطیان را از سرزمینتان بیرون خواهند کرد. | ||
کاملاً مشخص است که «ارض» در این سه آیه «[[سرزمین مصر]]» را شامل می‌شود.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۲۱.</ref> | کاملاً مشخص است که «ارض» در این سه آیه «[[سرزمین مصر]]» را شامل می‌شود.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۲۱.</ref> | ||
==[[ارض]]== | |||
{{متن قرآن|قَالُوا يَا ذَا الْقَرْنَيْنِ إِنَّ يَأْجُوجَ وَمَأْجُوجَ مُفْسِدُونَ فِي الْأَرْضِ}}<ref>«گفتند: ای ذو القرنین! در این سرزمین، یأجوج و مأجوج تبهکاری می‌ورزند، آیا می‌خواهی برای تو هزینه‌ای بنهیم تا میان ما و آنان سدّی بسازی؟» سوره کهف، آیه ۹۴.</ref>. | |||
===آشنایی با [[یأجوج و مأجوج]]=== | |||
اگر با یأجوج و مأجوج آشنایی پیدا کنیم به مکانی که آنها [[فساد]] کرده‌اند به [[راحتی]] پی خواهیم برد: | |||
«در دو [[سوره]]، از [[سوره‌های قرآن]] [[کریم]]، از این [[اقوام]] یاد شده است و گرچه این دو واژه، [[عبری]] به نظر می‌رسند، اما عبری نیستند زیرا در زبان [[یونانی]]، «گاگ»» Gog و «ماگاگ» Magog گفته می‌شود و در [[ترجمه]] سبغینی [[تورات]] نیز به همین شکل وارد شده، و در اروپا با نام «سیت»» Seyth یا «اسکیت»، شناخته شده‌اند. این اقوام «یأجوج» و «مأجوج»، دو [[قوم]]، از اقوام [[وحشی]] بیابان بوده‌اند که در شمال [[غربی]] دریای مازندران می‌زیسته، و مردمی [[بی‌باک]]، بوده‌اند، که از راه داغستان و «آلان» (اران = [[جمهوری]] [[آذربایجان]] کنونی) و گاه از شمال [[خراسان]] می‌تاخته و اگر مانعی در راه خود نمی‌دیده‌اند، تا [[ارمنستان]] و [[شام]] و آسیای کوچک پیش می‌رفته و [[چپاول]] می‌کرده‌اند. بخشی از این قبائل در روزگاران اخیر، در [[اروپا]]«میگر» و در [[آسیا]] «تاتار» نامیده شده‌اند و تردید نیست که شاخه‌ای از این قبائل در ۶۰۰ پیش از میلاد، در سواحل دریای سیاه پراکنده شده و از راه کوه‌های قفقاز به آسیای غربی تاخته‌اند و مسلم است که [[مردم]] [[کوهستان]]، از [[غارتگری]] آنان، به «[[ذوالقرنین]]» ([[کوروش]]) [[شکایت]] برده‌اند، و کوروش برای جلو‌گیری از حملات آنان [[سد]] معروف را بنا نهاده است. (برای توضیح بیشتر، [[رجوع]] شود به «ذوالقرنین»). اما در روزگاران قدیم که [[تاریخ]] مانند امروزه، جمله تحقیقی و عالمانه نداشته است، درباره یأجوج و مأجوج، افسانه‌های بسیار رواج داشته و مردم و حتی نویسندگانی آنان را موجوداتی عجیب الخلقه پنداشته‌اند»<ref>تاریخ انبیاء؛ عزیز الله کاسب، حماسه بت‌شکنان، ص۶۶۱.</ref>. | |||
مرکز [[طغیان]] یأجوج و مأجوج در «شمال [[غربی]] [[ایران]] و [[غرب]] دریای [[خزر]] در قفقاز» بوده است. [[ارض]] مندرج در این [[آیه]] به این محدوده جغرافیایی دست گذاشته است که ما آن را روشن ساختیم.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۲۴.</ref> | |||
� | |||
==ارض== | |||
{{متن قرآن|وَنَجَّيْنَاهُ وَلُوطًا إِلَى الْأَرْضِ الَّتِي بَارَكْنَا فِيهَا لِلْعَالَمِينَ}}<ref>«و او و لوط را رهاندیم، به سوی سرزمینی که در آن برای جهانیان خجستگی نهاده بودیم» سوره انبیاء، آیه ۷۱.</ref>. | |||
اینکه ارض در این آیه کجاست با بازخوانی مطالب چندی قابل [[شناسایی]] است. | |||
صاحب «[[قصص]] یا داستان‌های شگفت انگیز [[قرآن مجید]]» چنین اظهار نظر می‌کند: «حقیر گوید آن [[زمین]] [[شامات]] بوده و [[برکات]] ظاهره و باطنه آن زمین بسیار است از خوبی آب و کثرت آن و [[نیکی]] هوا و به جهت آن و فراوانی فواکه و [[نعمت‌ها]] در آن و اینکه [[بعثت]] اکثر [[پیغمبران]] در آن [[سرزمین]] بوده و [[شرایع]] و [[خیرات]] و [[کمالات]] از آنجا سرچشمه گرفته و به جهانیان رسیده [است]»<ref>قصص یا داستان‌های شگفت انگیز قرآن مجید، ص۱۷۶.</ref>. | |||
برخی از [[علما]] چنین نظر می‌دهند: «گرچه نام این سرزمین صریحاً در [[قرآن]] نیامده ولی با توجه به آیه اول [[سوره]] [[اسرا]] {{متن قرآن|سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ}}<ref>«پاکا آن (خداوند) که شبی بنده خویش را از مسجد الحرام تا مسجد الاقصی - که پیرامون آن را خجسته گردانده‌ایم- برد تا از نشانه‌هایمان بدو نشان دهیم، بی‌گمان اوست که شنوای بیناست» سوره اسراء، آیه ۱.</ref> معلوم می‌شود همان [[سرزمین شام]] و [[بیت المقدس]] است که سرزمینی است هم از نظر ظاهری پربرکت، حاصل‌خیز و سرسبز و هم از نظر [[معنوی]]،؛ چراکه کانون پرورش [[انبیا]] بوده است»<ref>آیت الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۴۹۲.</ref>. | |||
به طور کلی می‌توان گفت سرزمین پربرکت در این آیه؛ «[[سرزمین فلسطین]]» و دلیل آن هم آیه آغازین سوره اسراست.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۲۶.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||