←خیبر کجاست؟
برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۱۰۶: | خط ۱۰۶: | ||
«خیبر در شش منزلی شمال شرقی [[مدینه]] واقع است. ابن خرداد به در وصف نواحی مدینه از خیبر نام برده است استخری به زراعت و نخلستان فراوان اشاره کرده است. ابن رسته نیز خیبر را از نواحی مدینه آورده است. مقدسی خیبر را جزء نواحی مدینه به شمار می‌آورد و می‌نویسد: خیبر شهری [[استوار]] است. جامعی خوب دارد و دری که امیرالمؤمنین علی{{ع}} آن را از جا برکند در آن جاست. مؤلف [[آثار البلاد و اخبار العباد]] نیز خیبر را قلاعی دانسته در نزدیکی مدینه به طرف [[شام]] که خرمای بسیار و زراعت بی‌شمار دارد<ref>جغرافیای نزول قرآن، ص۱۳۵.</ref>. | «خیبر در شش منزلی شمال شرقی [[مدینه]] واقع است. ابن خرداد به در وصف نواحی مدینه از خیبر نام برده است استخری به زراعت و نخلستان فراوان اشاره کرده است. ابن رسته نیز خیبر را از نواحی مدینه آورده است. مقدسی خیبر را جزء نواحی مدینه به شمار می‌آورد و می‌نویسد: خیبر شهری [[استوار]] است. جامعی خوب دارد و دری که امیرالمؤمنین علی{{ع}} آن را از جا برکند در آن جاست. مؤلف [[آثار البلاد و اخبار العباد]] نیز خیبر را قلاعی دانسته در نزدیکی مدینه به طرف [[شام]] که خرمای بسیار و زراعت بی‌شمار دارد<ref>جغرافیای نزول قرآن، ص۱۳۵.</ref>. | ||
به گفته [[روضه الصفا (کتاب)|روضه الصفا]]: خیبر بر سر راه مدینه به شام است<ref>روضة الصفا، ص۲۷۳.</ref> دکتر اصغر قائدان در صفحه ۳۲۰ کتاب [[تاریخ]] و آثار [[اسلامی]] [[مکه مکرمه]] و [[مدینه منوره]] نوشته است: خیبر در ۱۲۰ کیلومتری جنوب مدینه واقع شده و تا [[فدک]] ده کیلومتر فاصله دارد.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۴۱.</ref> | به گفته [[روضه الصفا (کتاب)|روضه الصفا]]: خیبر بر سر راه مدینه به شام است<ref>روضة الصفا، ص۲۷۳.</ref> دکتر اصغر قائدان در صفحه ۳۲۰ کتاب [[تاریخ]] و آثار [[اسلامی]] [[مکه مکرمه]] و [[مدینه منوره]] نوشته است: خیبر در ۱۲۰ کیلومتری جنوب مدینه واقع شده و تا [[فدک]] ده کیلومتر فاصله دارد.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۴۱.</ref> | ||
==[[ارض]]== | |||
{{متن قرآن|يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ...}}<ref>«ای داود! ما تو را در زمین خلیفه (خویش) کرده‌ایم پس میان مردم به درستی داوری کن و از هوا و هوس پیروی مکن که تو را از راه خداوند گمراه کند؛ به راستی آن کسان که از راه خداوند گمراه گردند، چون روز حساب را فراموش کرده‌اند، عذابی سخت خواهند داشت» سوره ص، آیه ۲۶.</ref>. | |||
نام [[داود]] ۱۶ باز در [[قرآن]] تکرار شده که یکی از آنها در سی و هشتمین [[سوره]] قرآن و در جزء بیست و ششم مذکور است. از «[[تاریخ]] جامع [[ادیان]]» برای ورود به متن بحث کمک می‌گیریم: | |||
«در [[زمان]] [[نبوت]] [[سموئیل]] [[[شموئیل]]] و در [[عهد]] اولین [[پادشاه]] [[اسرائیل]]، شائول، [[بنی اسرائیل]] با [[کنعانیان]] متفق شدند و [[جماعت]] مهاجم را از سواحل [[خاک]] [[هود]] بیرون کردند... پس از شائول، پادشاه بنی اسرائیل که در این [[جنگ‌ها]] کشته شد، داود [[سلطان]] گردید. او موفق گشت که گروه [[فلسطینیان]] را به کلی در هم شکسته مضمحل سازد. داود بعد از محاربات طولانی [[شهر]] مهم یبوسیان، [[اورشلیم]]، را مسخر کرد و آن را پایتخت خود قرار داد و درصدد بر آمد که در آنجا معبدی بزرگ بسازد و «صندوق عهد» را در آنجا مستقر سازد. این نقشه اگر چه در زمان داود انجام نپذیرفت ولی در عهد فرزندش [[سلیمان]] به پایان رسید و او [[بانی]] بزرگ اورشلیم، [[مسجدالاقصی]]، گردید»<ref>تاریخ جامع ادیان، ص۵۰۱.</ref>. | |||
در این جا با دو [[شخصیت]] هم آشنا می‌شویم: | |||
'''[[طالوت]]''': نامی است که در [[قرآن مجید]] به شائول نخستین پادشاه [[عبرانیان]] داده شده است که [[شکوه]] پادشاهی‌اش در پیرامون سال ۱۰۲۵ قبل از میلاد بود<ref>ابن اثیر، تاریخ کامل، ج۱، ص۲۵۲.</ref>. | |||
'''[[جالوت]]''': نامی که در قرآن مجید به جلیات یا گولیات، پهلوان [[تنومند]] [[فلسطینی]] داده شده است<ref>ابن اثیر، تاریخ کامل، ج۱، ص۲۴۵.</ref>. | |||
'''توضیح''': | |||
طالوت پادشاه بنی اسرائیل بوده که در قرآن به [[جنگ]] او با جالوت اشاره شده است دلیل مشهور شدن او به طالوت، بلندی قامتش ذکر شده است. | |||
[[جالوت]] هم شخصیتی است که توسط [[حضرت داود]] کشته می‌شود. | |||
از آنچه گذشت دانستیم که حضرت داود به اتفاق [[طالوت]] به [[جنگ]] رفت و او را کشت و از این مهم‌تر اینکه او [[پیامبر الهی]] است. | |||
«[[داود]] در منطقه اشدود (نزدیک غزه) با [[فلسطینیان]] جنگید. او به صندوقی که [[تورات]] در آن قرار داشت هم پشت گرم بود، اما [[شکست]] خورد و فلسطینیان صندوق را گرفتند و با آن به [[بیت]] داجون (بین دجن) واقع در نزدیکی [[رمله]] شد. داود بعدها قلمرو [[ملک]] خودش را گسترانید تا جایی که یک طرف آن به ایله ([[عقبه]]) و طرف دیگر آن به [[رود فرات]] می‌رسید»<ref>اطلس قرآن، ص۹۹.</ref>. | |||
به کار بردن [[ارض]] در [[آیه]] ۲۶ [[سوره]] «ص» تداعی‌گر منطقه‌ای است که حضرت داود در آن [[پیامبر]] بوده و آن «منطقه [[فلسطین]]» می‌باشد.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۲۴۲.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||