پرش به محتوا

بنی‌اسرائیل در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:
| موضوع مرتبط = بنی‌اسرائیل
| موضوع مرتبط = بنی‌اسرائیل
| عنوان مدخل  = [[بنی‌اسرائیل]]
| عنوان مدخل  = [[بنی‌اسرائیل]]
| مداخل مرتبط = [[بنی‌اسرائیل در قرآن]] - [[بنی‌اسرائیل در حدیث]] - [[بنی‌اسرائیل در تاریخ اسلامی]]
| مداخل مرتبط = [[بنی‌اسرائیل در قرآن]]  
| پرسش مرتبط  = بنی‌اسرائیل (پرسش)
| پرسش مرتبط  =  
}}
}}
== مقدمه ==
[[اسرائیل]] واژه‌‌ای [[عبری]] است که به [[صورت]] "اسرائین"، "اسرال" و "اسرائل" نیز خوانده شده است<ref> المعرب، ص ۱۴؛ املاء ما من به الرحمن، ج ۱، ص ۳۳.</ref>. این واژه نامی برای [[یعقوب بن اسحاق]] است<ref> غریب القرآن، ص ۹۷.</ref> که در [[کتاب مقدس]] به معنای "با [[خدا]] کشتی می‌‌گیرد" یا "[[خدا]] کشتی می‌‌گیرد" و "مقاوم و [[پیروز]] در نزد [[خدا]] و [[مردم]]" آمده است<ref> کتاب مقدس، پیدایش ۳۲: ۲۲ـ۳۱.</ref>.


== مقدمه ==
براساس گزارش [[کتاب مقدس]] این نامگذاری در پی کُشتی گرفتن [[یعقوب]] با یکی از [[فرشتگان]]، یا [[خدا]] در فنوئیل بوده‌‌است<ref> کتاب مقدس، پیدایش ۳۲: ۲۲ـ۳۱؛ ر. ک: قاموس الکتاب المقدس، ص ۶۹ـ۷۲.</ref>. در مقابل، برخی از [[مفسران]] [[مسلمان]] آن را [[عبری]] و به معنای [[بنده]] و [[برگزیده خدا]] دانسته‌‌اند<ref> جامع البیان، مج ۱، ج ۱، ص ۳۵۵؛ مجمع البیان، ج ۱، ص ۲۰۶؛ مجمع‌‌البحرین، ج ۱، ص ۱۳۹.</ref>. به رغم پاره‌‌ای چالش‌ها درباره دخیل بودن واژه یاد شده و سبب نامگذاری [[یعقوب]] به آن<ref> واژه‌‌های دخیل، ص ۱۱۹ ـ ۱۲۰.</ref>، در اینکه [[اسرائیل]] نام دیگر آن [[حضرت]] بوده و مراد از [[بنی‌اسرائیل]] [[فرزندان]] و [[نوادگان]] او هستند، تردیدی نیست<ref> غریب القرآن، ص ۱۲۶؛ تاریخ طبری، ج ۱، ص ۱۹۲،۲۳۱.</ref>.
* [[اسرائیل]] واژه‌‌ای [[عبری]] است که به [[صورت]] "اسرائین"، "اسرال" و "اسرائل" نیز خوانده شده است<ref> المعرب، ص ۱۴؛ املاء ما من به الرحمن، ج ۱، ص ۳۳.</ref>. این واژه نامی برای [[یعقوب بن اسحاق]] است<ref> غریب القرآن، ص ۹۷.</ref> که در [[کتاب مقدس]] به معنای "با [[خدا]] کشتی می‌‌گیرد" یا "[[خدا]] کشتی می‌‌گیرد" و "مقاوم و [[پیروز]] در نزد [[خدا]] و [[مردم]]" آمده است<ref> کتاب مقدس، پیدایش ۳۲: ۲۲ـ۳۱.</ref>.
 
* براساس گزارش [[کتاب مقدس]] این نامگذاری در پی کُشتی گرفتن [[یعقوب]] با یکی از [[فرشتگان]]، یا [[خدا]] در فنوئیل بوده‌‌است<ref> کتاب مقدس، پیدایش ۳۲: ۲۲ـ۳۱؛ ر. ک: قاموس الکتاب المقدس، ص ۶۹ـ۷۲.</ref>. در مقابل، برخی از [[مفسران]] [[مسلمان]] آن را [[عبری]] و به معنای [[بنده]] و [[برگزیده خدا]] دانسته‌‌اند<ref> جامع البیان، مج ۱، ج ۱، ص ۳۵۵؛ مجمع البیان، ج ۱، ص ۲۰۶؛ مجمع‌‌البحرین، ج ۱، ص ۱۳۹.</ref>. به رغم پاره‌‌ای چالش‌ها درباره دخیل بودن واژه یاد شده و سبب نامگذاری [[یعقوب]] به آن<ref> واژه‌‌های دخیل، ص ۱۱۹ ـ ۱۲۰.</ref>، در اینکه [[اسرائیل]] نام دیگر آن [[حضرت]] بوده و مراد از [[بنی‌اسرائیل]] [[فرزندان]] و [[نوادگان]] او هستند، تردیدی نیست<ref> غریب القرآن، ص ۱۲۶؛ تاریخ طبری، ج ۱، ص ۱۹۲،۲۳۱.</ref>.
"یعقوب" [[بنی‌اسرائیل]]، گاه یَهود و [[عبرانیان]] نیز نامیده می‌‌شوند. در وجه نامگذاری آنان به "[[یهود]]" برخی [[یهود]] را به معنای "[[توبه]] می‌‌کند" و سبب این نامگذاری را [[توبه]] آنان از گوساله پرستی<ref> لسان العرب، ج ۱۵، ص ۱۵۶، «هود».</ref> و برخی دیگر "یَتَهَوّد" را به معنای "یَتَحَرّک" گرفته و حرکت‌های ویژه‌‌ [[یهودیان]] در هنگام [[عبادت]] را سبب این‌‌نامگذاری دانسته‌‌اند<ref> بنو اسرائیل، ج ۱، ص ۸.</ref>. برخی دیگر سبب آن را انتساب آنها به "یهودا" [[فرزند]] چهارم [[یعقوب]] گفته‌‌اند<ref> تاریخ الملل و النحل، ج ۲، ص ۴؛ المصباح، ص ۶۴۲، «هود».</ref>. یهود؛ همچنین [[عبرانی]] نامیده شدن این [[قوم]] را بر اثر انتساب آنان به [[ابراهیم]] که هنگام عبور از نهر [[فرات]] به [[ابراهیم]] [[عبرانی]] [[شهرت]] یافت یا اقتباس شده از «عبر» نام جدّ پنجم [[ابراهیم]] دانسته‌‌اند <ref> تاریخ اللغات السامیه، ص ۷۷؛ بنو اسرائیل، ج ۱، ص ۳.</ref>.
*"یعقوب" [[بنی‌اسرائیل]]، گاه یَهود و [[عبرانیان]] نیز نامیده می‌‌شوند. در وجه نامگذاری آنان به "[[یهود]]" برخی [[یهود]] را به معنای "[[توبه]] می‌‌کند" و سبب این نامگذاری را [[توبه]] آنان از گوساله پرستی<ref> لسان العرب، ج ۱۵، ص ۱۵۶، «هود».</ref> و برخی دیگر "یَتَهَوّد" را به معنای "یَتَحَرّک" گرفته و حرکت‌های ویژه‌‌ [[یهودیان]] در هنگام [[عبادت]] را سبب این‌‌نامگذاری دانسته‌‌اند<ref> بنو اسرائیل، ج ۱، ص ۸.</ref>. برخی دیگر سبب آن را انتساب آنها به "یهودا" [[فرزند]] چهارم [[یعقوب]] گفته‌‌اند<ref> تاریخ الملل و النحل، ج ۲، ص ۴؛ المصباح، ص ۶۴۲، «هود».</ref>. یهود؛ همچنین [[عبرانی]] نامیده شدن این [[قوم]] را بر اثر انتساب آنان به [[ابراهیم]] که هنگام عبور از نهر [[فرات]] به [[ابراهیم]] [[عبرانی]] [[شهرت]] یافت یا اقتباس شده از «عبر» نام جدّ پنجم [[ابراهیم]] دانسته‌‌اند <ref> تاریخ اللغات السامیه، ص ۷۷؛ بنو اسرائیل، ج ۱، ص ۳.</ref>.
 
* دسته‌‌ای از لغت‌شناسان نیز بازگشت این نامگذاری را به زادگاه اصلی [[بنی‌اسرائیل]] می‌‌دانند، زیرا آنان بدوی و صحرانشین بوده، به سبب عبور از مناطق گوناگون در جست و جوی [[آب]] و علف، [[عبرانی]] [[لقب]] گرفته‌‌اند<ref> تاریخ اللغات السامیه،، ص ۷۸.</ref>. ترکیب "[[بنی‌اسرائیل]]" و "بنو [[اسرائیل]]" [[قرآنی]] بوده و مجموعاً ۴۲ بار در [[قرآن]] با همین عنوان آمده است. [[بنی‌اسرائیل]] از اقوامی است که به صورت گسترده مورد توجه [[قرآن]] قرار گرفته‌‌اند. شماری از [[آیات]] مربوط، بخش‌هایی از [[تاریخ]] و حوادث مهم زندگی‌‌آنان را گزارش می‌‌کند.
دسته‌‌ای از لغت‌شناسان نیز بازگشت این نامگذاری را به زادگاه اصلی [[بنی‌اسرائیل]] می‌‌دانند، زیرا آنان بدوی و صحرانشین بوده، به سبب عبور از مناطق گوناگون در جست و جوی [[آب]] و علف، [[عبرانی]] [[لقب]] گرفته‌‌اند<ref> تاریخ اللغات السامیه،، ص ۷۸.</ref>. ترکیب "[[بنی‌اسرائیل]]" و "بنو [[اسرائیل]]" [[قرآنی]] بوده و مجموعاً ۴۲ بار در [[قرآن]] با همین عنوان آمده است. [[بنی‌اسرائیل]] از اقوامی است که به صورت گسترده مورد توجه [[قرآن]] قرار گرفته‌‌اند. شماری از [[آیات]] مربوط، بخش‌هایی از [[تاریخ]] و حوادث مهم زندگی‌‌آنان را گزارش می‌‌کند.
* [[هجرت]] نیاکان نخست آنان به [[مصر]] و [[زندگی]] در آنجا {{متن قرآن|فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَى يُوسُفَ آوَى إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَقَالَ ادْخُلُوا مِصْرَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ آمِنِينَ}}<ref>«و چون نزد یوسف درآمدند پدر و مادرش را در آغوش کشید و گفت: اگر خداوند بخواهد بی‌بیم به مصر در آیید» سوره یوسف، آیه۹۹.</ref>،
 
[[هجرت]] نیاکان نخست آنان به [[مصر]] و [[زندگی]] در آنجا {{متن قرآن|فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَى يُوسُفَ آوَى إِلَيْهِ أَبَوَيْهِ وَقَالَ ادْخُلُوا مِصْرَ إِنْ شَاءَ اللَّهُ آمِنِينَ}}<ref>«و چون نزد یوسف درآمدند پدر و مادرش را در آغوش کشید و گفت: اگر خداوند بخواهد بی‌بیم به مصر در آیید» سوره یوسف، آیه۹۹.</ref>،
:* خروج از آن و حرکت به سوی‌‌ سرزمین [[موعود]]: {{متن قرآن|وَلَقَدْ أَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقًا فِي الْبَحْرِ يَبَسًا لَا تَخَافُ دَرَكًا وَلَا تَخْشَى فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ بِجُنُودِهِ فَغَشِيَهُمْ مِنَ الْيَمِّ مَا غَشِيَهُمْ}}<ref>«و به موسی وحی کردیم که بندگان مرا شب راهی کن و راهی خشک در دریا برای آنان بگشا (چنان که) نه از سر رسیدن (دشمن) بترسی و نه (از غرق شدن) بهراسی فرعون با سپاهیانش در پی آنان افتاد و از دریا آنچه (بایست) آنها را فرا می‌پوشاند، فرا پوشاند» سوره طه، آیه۷۷-۷۸.</ref>؛ {{متن قرآن| وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ إِنَّ هَؤُلاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ قَالَ كَلاَّ إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الآخَرِينَ وَأَنجَيْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ ثُمَّ أَغْرَقْنَا الآخَرِينَ}}<ref> و به موسی وحی کردیم که بندگانم را شبانه گسیل دار که در پی شما هستند. آنگاه فرعون گردآورندگانی را به شهرها فرستاد. (آنان گفتند) بی‌گمان اینان گروهی اندکند، و آنان ما را به خشم آورده‌اند، و ما گروهی آماده‌ایم. آنگاه آنان را از بوستان‌ها و (کنار) چشمه‌سارها ...و از (کنار) گنج‌ها و جایگاهی ارزشمند که داشتند بیرون راندیم. چنین بود و ما آنها را به بنی اسرائیل وانهادیم. آنگاه (فرعونیان) با دمیدن آفتاب در پی آنان افتادند. و چون دو دسته یکدیگر را دیدند، همراهان موسی گفتند: بی‌گمان ما گرفتار شده‌ایم! (موسی) گفت: هرگز! به راستی پروردگارم با من است و مرا رهنمایی خواهد کرد. آنگاه به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به دریا بزن! و دریا شکافت و هر پاره‌ای چون کوه سترگ بود. و دیگران را به آنجا نزدیک گرداندیم. و موسی و هر که با وی بود همگان را رهاندیم. آنگاه دیگران را غرق کردیم؛ سوره شعراء، آیه:۵۲-۶۶.</ref>،
:* خروج از آن و حرکت به سوی‌‌ سرزمین [[موعود]]: {{متن قرآن|وَلَقَدْ أَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقًا فِي الْبَحْرِ يَبَسًا لَا تَخَافُ دَرَكًا وَلَا تَخْشَى فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ بِجُنُودِهِ فَغَشِيَهُمْ مِنَ الْيَمِّ مَا غَشِيَهُمْ}}<ref>«و به موسی وحی کردیم که بندگان مرا شب راهی کن و راهی خشک در دریا برای آنان بگشا (چنان که) نه از سر رسیدن (دشمن) بترسی و نه (از غرق شدن) بهراسی فرعون با سپاهیانش در پی آنان افتاد و از دریا آنچه (بایست) آنها را فرا می‌پوشاند، فرا پوشاند» سوره طه، آیه۷۷-۷۸.</ref>؛ {{متن قرآن| وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنْ أَسْرِ بِعِبَادِي إِنَّكُم مُّتَّبَعُونَ فَأَرْسَلَ فِرْعَوْنُ فِي الْمَدَائِنِ حَاشِرِينَ إِنَّ هَؤُلاء لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ وَإِنَّهُمْ لَنَا لَغَائِظُونَ وَإِنَّا لَجَمِيعٌ حَاذِرُونَ فَأَخْرَجْنَاهُم مِّن جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ وَكُنُوزٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ كَذَلِكَ وَأَوْرَثْنَاهَا بَنِي إِسْرَائِيلَ فَأَتْبَعُوهُم مُّشْرِقِينَ فَلَمَّا تَرَاءى الْجَمْعَانِ قَالَ أَصْحَابُ مُوسَى إِنَّا لَمُدْرَكُونَ قَالَ كَلاَّ إِنَّ مَعِيَ رَبِّي سَيَهْدِينِ فَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْبَحْرَ فَانفَلَقَ فَكَانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ وَأَزْلَفْنَا ثَمَّ الآخَرِينَ وَأَنجَيْنَا مُوسَى وَمَن مَّعَهُ أَجْمَعِينَ ثُمَّ أَغْرَقْنَا الآخَرِينَ}}<ref> و به موسی وحی کردیم که بندگانم را شبانه گسیل دار که در پی شما هستند. آنگاه فرعون گردآورندگانی را به شهرها فرستاد. (آنان گفتند) بی‌گمان اینان گروهی اندکند، و آنان ما را به خشم آورده‌اند، و ما گروهی آماده‌ایم. آنگاه آنان را از بوستان‌ها و (کنار) چشمه‌سارها ...و از (کنار) گنج‌ها و جایگاهی ارزشمند که داشتند بیرون راندیم. چنین بود و ما آنها را به بنی اسرائیل وانهادیم. آنگاه (فرعونیان) با دمیدن آفتاب در پی آنان افتادند. و چون دو دسته یکدیگر را دیدند، همراهان موسی گفتند: بی‌گمان ما گرفتار شده‌ایم! (موسی) گفت: هرگز! به راستی پروردگارم با من است و مرا رهنمایی خواهد کرد. آنگاه به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به دریا بزن! و دریا شکافت و هر پاره‌ای چون کوه سترگ بود. و دیگران را به آنجا نزدیک گرداندیم. و موسی و هر که با وی بود همگان را رهاندیم. آنگاه دیگران را غرق کردیم؛ سوره شعراء، آیه:۵۲-۶۶.</ref>،
:* [[سرگردانی]] در بیابان{{متن قرآن|قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«(خداوند) فرمود: که (آمدن به) این سرزمین چهل سال بر آنان حرام است؛ روی زمین سرگردان می‌شوند، پس بر گروه نافرمانان دریغ مخور» سوره مائده، آیه۲۶.</ref>،
:* [[سرگردانی]] در بیابان{{متن قرآن|قَالَ فَإِنَّهَا مُحَرَّمَةٌ عَلَيْهِمْ أَرْبَعِينَ سَنَةً يَتِيهُونَ فِي الْأَرْضِ فَلَا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«(خداوند) فرمود: که (آمدن به) این سرزمین چهل سال بر آنان حرام است؛ روی زمین سرگردان می‌شوند، پس بر گروه نافرمانان دریغ مخور» سوره مائده، آیه۲۶.</ref>،
۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش