جنگ جمل در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

# آنان این‌گونه بهانه آوردند که [[بیعت]] خود را مشروط به اجرای حدّ [[قاتلان عثمان]] می‌دانند، در حالی که [[قاتلان عثمان]] آزادند. پاسخ [[امام]] {{ع}} این بود که آنان دارای شوکت و موقعیت هستند و غلامان شما هم با آنان شریک بودند. بدیهی است [[غلام]] بدون اجازه مولای خود کاری انجام نمی‌دهد، یعنی آن دو نیز خود متهم‌اند. از دیگر سو [[معاویه]] که می‌دانست [[امام]] حضور او را در [[شام]] برنمی‌تابد با نگارش نامه‌هایی به افرادی در [[مدینه]]، از جمله [[طلحه]] و [[زبیر]]، آنان را بر [[مخالفت]] با [[امام]] {{ع}} [[تشویق]] کرد و مدعی شد از [[مردم]] [[شام]] برای آنان [[بیعت]] می‌گیرد. سرانجام [[طلحه]] و [[زبیر]] تصمیم به ترک [[مدینه]] گرفتند و از [[امام]] {{ع}} نیز با واسطه اجازه خواستند. [[امام]] به آن دو هشدار داد که دنبال غائله و [[فتنه]] نباشند و در حالی که [[عبدالله]] [[ابن عباس]] پیشنهاد دستگیری آن دو را قبل از رفتن به [[مکه]] مطرح کرده بود با [[مخالفت]] [[امام]] {{ع}} روبه‌رو شد، زیرا در منطق [[امام]]، [[اقدام]] به دست‌گیری به صرف اتهام به [[شورش]]، [[ستم]] است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۲۵۰-۲۵۱.</ref>.

همچنین «[[محمد بن سیرین]]» از «[[ابوخلیل]]» نقل می‌کند که: طلحه و زبیر را قسم دادم که چه چیز باعث شده که به بصره بیائید؟ جواب ندادند، تکرار کردم، پاسخ دادند: به ما خبر رسیده که در اینجا [[اموال]] [[دنیا]] فراوان است آمده‌ایم آن را به دست آوریم. «محمد بن سیرین» همین معنی را از «[[احنف بن قیس]]» که با طلحه و زبیر [[ملاقات]] کرده و از آنان [[انگیزه]] آمدن بصره را پرسیده نقل کرده که به او گفته اند: "ما به خاطر [[دنیا]] آمده‌ایم"<ref>{{عربی|انما جئنا لطلب الدنیا}}ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ص۳۱۶-۳۱۷.</ref>.