حارث بن عبدالله همدانی در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

* حارث بن عبدالله هَمْدانی، مکنّی به [[ابوزهیر]]، از [[خواص]] و [[یاران امام علی]] {{ع}} است. او را [[حارث اعور]] یا [[حارث خادمی]] و [[حارث حوتی]] نیز می‌نامند. حارث منسوب به تیره‌ای از [[قبیله]] هَمدان و مردی [[فقیه]] و از علمای [[کوفه]] بود. احادیثی از [[امام علی]] {{ع}} و [[ابن مسعود]] [[روایت]] کرده، اما روش او در [[نقل]] [[حدیث]] روشی معتدل و میانه است. [[اهل بیت]] {{عم}} بر [[عدالت]] و [[فضیلت]] او تأکید داشته و او را در زمره ثقات [[محدثان]] [[شیعه]] آورده‌اند. [[روایت]] است که [[امام]] {{ع}} به [[عبیدالله بن ابی‌ رافع]]، کاتب خویش، امر کرد که ده تن از موَثّقان [[کوفه]] را پیش من آور. [[عبیدالله بن ابی رافع|ابن ابی رافع]] نام آنها را از [[امام]] درخواست کرد. [[امام]] نام ده تن از جمله [[حارث همدانی]] را برشمرد. هم‌چنین حارث نزد [[امام]] از منزلی والا و رفیع برخوردار بود. [[امام]] {{ع}} خطاب به او می‌فرماید: ای حارث! به تو [[بشارت]] می‌دهم که مرا در هنگام [[مرگ]] و در [[صراط]] و در کنار [[حوض]] و در زمان تقسیم [[بهشت]] و [[جهنم]] خواهی‌شناخت. [[امام]] {{ع}} همواره حارث را گرامی می‌داشت و به او مهر می‌ورزید. حارث در ایام [[امارت]] [[عبدالله بن یزید انصاری]]، [[حاکم]] [[زبیری]]، در [[کوفه]] درگذشت. [[عبدالله بن یزید]] بر وی [[نماز]] خواند و در [[کوفه]] به [[خاک]] سپرده شد. [[امام علی]] {{ع}} [[نامه ۶۹ نهج البلاغه]] را خطاب به او نوشته‌اند<ref>نهج البلاغه، نامه ۶۹</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 273- 274.</ref>.