بیت المال: تفاوت میان نسخه‌ها

* بیت المال در گذشته عنوانی برای دارایی‌های [[دولت]] اسلامی و مکانی بود که بخش منقول دارایی‌های [[دولت]] در آن مکان نگه‌داری می‌شد تا مطابق با [[قوانین]] خاصی به [[مصرف]] برسد. این اصطلاح امروزه در مفهومی عام به [[اموال]] و املاک و درآمدها و دارایی‌های دولتی اطلاق می‌شود. بیت المال در [[دولت]] اسلامی از منابع متعددی به‌دست می‌آید که عبارت‌ند از: [[زکات]]، [[خمس]]، [[انفال]]، فیء، [[جزیه]] و [[خراج]]. افزون بر این، کفارات، [[اموال]] پیدا شده که [[صاحب]] آن مشخص نیست (لقطه) و نیز [[اموال]] مجهول المالک، تعاونی‌های مستحبی و قرض الحسنه و... پشتوانه‌های بیت المال به‌شمار می‌آیند. گرچه آغاز به‌کارگیری واژه بیت‌المال در [[دولت]] اسلامی مربوط به زمان [[پیامبر اکرم]] {{صل}} است، اما در طول [[تاریخ]] [[بشر]]، به‌ویژه [[حکومت]] [[پیامبران الهی]]، هرجا موضوع [[تعاون]] و همکاری [[اقتصادی]] مطرح بوده، برنامه و قوانینی برای امر [[تعاون]] [[اجتماعی]] و رفع نیاز حاجتمندان تدارک دیده شده است. [[خداوند]] در [[قرآن کریم]] در مورد [[حضرت اسماعیل]] {{ع}} می‌فرماید که کسان خویش را به [[نماز]] و [[زکات]] [[فرمان]] می‌داد<ref>{{متن قرآن|وَكَانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاةِ وَالزَّكَاةِ وَكَانَ عِندَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا }}؛ سوره مریم، آیه ۵۵</ref>. در [[روایات]] نیز مطرح است که [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} نخستین کسی بود که [[خمس]] [[اموال]] خود را به [[مصرف]] نیازمندان می‌رساند. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} گردآوری [[زکات]] و [[مصرف]] آن‌را از محل خانه خویش انجام می‌داد. در منطق [[اسلام]]، بیت‌المال [[اموال]] همه [[مسلمین]] است و باید برای منفعت همه آنها [[مصرف]] شود. از این‌رو [[امام علی]] {{ع}} در آغاز دوران [[خلافت]] خویش فرمود: بیت‌المال [[مسلمین]] را اگر بهای کنیزان یا کابین (مهریه) زنان خود کرده باشید از شما بازمی‌ستانم و به [[جایگاه]] اصلی خود بازمی‌گردانم<ref>{{متن حدیث|وَ اللَّهِ لَوْ وَجَدْتُهُ قَدْ تُزُوِّجَ بِهِ النِّسَاءُ وَ مُلِكَ بِهِ الْإِمَاءُ، لَرَدَدْتُه}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۵.</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 180.</ref>.

# دقت در حفظ بیت‌المال و نظارت دقیق بر عملکرد مسئولین بیت‌المال<ref>نامه‌های ۲۰ و ۵۳</ref>؛ برخورد [[قاطع]] با سوءاستفاده‌کنندگان از بیت‌المال<ref>نهج البلاغه، نامه ۲۰</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۱۸۰- ۱۸۱.</ref>.