خطبه ۱۸۹ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ref>[[دانشنامه نهج البلاغه' به 'ref>دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه'
جز (جایگزینی متن - 'وصف' به 'وصف') |
جز (جایگزینی متن - 'ref>[[دانشنامه نهج البلاغه' به 'ref>دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه') |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
== فرازی از [[خطبه]] == | == فرازی از [[خطبه]] == | ||
* [[خداوند سبحان]] آن بزرگوار را برای [[رسالت]] خود تبلیغ‌کننده و سبب [[بزرگواری]] [[امّت]] و [[بهار]] (خرمی) اهل زمان و [[سربلندی]] مددکاران و [[سرافرازی]] یارانش قرار داد. پس [[قرآن]] را به‌سوی او فرستاد. [[قرآن]] [[روشنایی]] [بی‌پایانی] است که قندیل‌های آن خاموش نمی‌شود، چراغی است که افروختگی آن فرو نمی‌نشیند، دریای است که ته آن پیدا نمی‌شود، راهی است که سیر در آن [[گمراهی]] ندارد و شعاعی است تابان که روشنی آن بی‌نور نمی‌شود. جداکننده است (میان [[حقّ]] و [[باطل]]) که [[دلیل]] آن ناچیز نخواهد شد، بنایی است که پایه‌های آن ویران نمی‌شود، بهبودی است که بیماری‌های (اهل) آن را [[خوف]] و بیمی نیست (زیرا بهبودی هرگونه [[بیماری]] است که پیش آید، خواه [[بیماری]] [[بدن]] خواه [[بیماری]] [[روح]])، ارجمندی است که یاری‌کنندگان آن [[شکست]] نمی‌خورند و حقّی است که مددکاران آن مغلوب نمی‌شوند. پس [[قرآن]]، کان [[ایمان]] و مرکز آن، چشمه‌های [[علم]] و دریاهای آن، بستان‌های دادگستری و حوض‌های آن، سنگ‌های بنای [[اسلام]] و پایه آن و بیابان‌های [[حقّ]] و دشت‌های هموار آن است. [[[قرآن]]] دریایی است که [[آب]] برندگان آن را خالی نمی‌کنند، چشمه‌ای است که کشندگان [[آب]] آن را کم نمی‌گردانند، آبشخوری است که واردین از آن نمی‌کاهند ([[دانشمندان]] به همه [[اسرار]] آن پی‌نخواهند برد). منزل‌هایی هستند که مسافرین راه آنها را گم نمی‌کنند، نشانه‌هایی هستند که روندگان از آنها [[نابینا]] نیستند و تپّه‌هایی هستند که روآورندگان از آنها گذر نمی‌توانند کرد. | * [[خداوند سبحان]] آن بزرگوار را برای [[رسالت]] خود تبلیغ‌کننده و سبب [[بزرگواری]] [[امّت]] و [[بهار]] (خرمی) اهل زمان و [[سربلندی]] مددکاران و [[سرافرازی]] یارانش قرار داد. پس [[قرآن]] را به‌سوی او فرستاد. [[قرآن]] [[روشنایی]] [بی‌پایانی] است که قندیل‌های آن خاموش نمی‌شود، چراغی است که افروختگی آن فرو نمی‌نشیند، دریای است که ته آن پیدا نمی‌شود، راهی است که سیر در آن [[گمراهی]] ندارد و شعاعی است تابان که روشنی آن بی‌نور نمی‌شود. جداکننده است (میان [[حقّ]] و [[باطل]]) که [[دلیل]] آن ناچیز نخواهد شد، بنایی است که پایه‌های آن ویران نمی‌شود، بهبودی است که بیماری‌های (اهل) آن را [[خوف]] و بیمی نیست (زیرا بهبودی هرگونه [[بیماری]] است که پیش آید، خواه [[بیماری]] [[بدن]] خواه [[بیماری]] [[روح]])، ارجمندی است که یاری‌کنندگان آن [[شکست]] نمی‌خورند و حقّی است که مددکاران آن مغلوب نمی‌شوند. پس [[قرآن]]، کان [[ایمان]] و مرکز آن، چشمه‌های [[علم]] و دریاهای آن، بستان‌های دادگستری و حوض‌های آن، سنگ‌های بنای [[اسلام]] و پایه آن و بیابان‌های [[حقّ]] و دشت‌های هموار آن است. [[[قرآن]]] دریایی است که [[آب]] برندگان آن را خالی نمی‌کنند، چشمه‌ای است که کشندگان [[آب]] آن را کم نمی‌گردانند، آبشخوری است که واردین از آن نمی‌کاهند ([[دانشمندان]] به همه [[اسرار]] آن پی‌نخواهند برد). منزل‌هایی هستند که مسافرین راه آنها را گم نمی‌کنند، نشانه‌هایی هستند که روندگان از آنها [[نابینا]] نیستند و تپّه‌هایی هستند که روآورندگان از آنها گذر نمی‌توانند کرد. | ||
* [[خداوند]] آن را [[سیرابی]] [[تشنگی]] دانایان قرار داد و [[بهار]] دل‌های [[مجتهدان]]، مقصد راه‌های [[نیکان]]، دارویی که پس از آن دردی نمی‌ماند، [[روشنایی]] که [[تاریکی]] با آن نیست و ریسمانی که جای چنگ زدن آن محکم است، پناهگاهی که دژ بلند آن [[استوار]] است، ارجمندی کسی که آن را [[دوست]] دارد، [[صلح]] و ایمنی کسی که داخل آن شود، [[هدایت]] و [[رستگاری]] کسی که پیرو آن باشد، عذرخواه کسی که آن را به خود نسبت دهد، [[دلیل]] کسی که به آن سخن گوید، [[گواه]] کسی که به‌وسیله آن با [[دشمن]] جدال کند، فیروزی کسی که آن را [[حجّت]] آورد، نگه‌دارنده کسی که به آن عمل کند، مرکب تندرو کسی که آن را به کار وادارد، نشانه کسی که نشانه جویدی، سپر کسی که سپر گیرد، [[دانایی]] کسی که گوش دارد، خبر کسی که [[نقل]] کند و [[حکم]] کسی که (بین [[مردم]]) [[حکم]] کند (زیرا در هر امری [[قرآن]] [[حاکم]] به [[حقّ]] است و غیر آن را حکمی نیست، پس [[حکم]] به غیر [[قرآن]] نادرست است)<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 359-360.</ref>. | * [[خداوند]] آن را [[سیرابی]] [[تشنگی]] دانایان قرار داد و [[بهار]] دل‌های [[مجتهدان]]، مقصد راه‌های [[نیکان]]، دارویی که پس از آن دردی نمی‌ماند، [[روشنایی]] که [[تاریکی]] با آن نیست و ریسمانی که جای چنگ زدن آن محکم است، پناهگاهی که دژ بلند آن [[استوار]] است، ارجمندی کسی که آن را [[دوست]] دارد، [[صلح]] و ایمنی کسی که داخل آن شود، [[هدایت]] و [[رستگاری]] کسی که پیرو آن باشد، عذرخواه کسی که آن را به خود نسبت دهد، [[دلیل]] کسی که به آن سخن گوید، [[گواه]] کسی که به‌وسیله آن با [[دشمن]] جدال کند، فیروزی کسی که آن را [[حجّت]] آورد، نگه‌دارنده کسی که به آن عمل کند، مرکب تندرو کسی که آن را به کار وادارد، نشانه کسی که نشانه جویدی، سپر کسی که سپر گیرد، [[دانایی]] کسی که گوش دارد، خبر کسی که [[نقل]] کند و [[حکم]] کسی که (بین [[مردم]]) [[حکم]] کند (زیرا در هر امری [[قرآن]] [[حاکم]] به [[حقّ]] است و غیر آن را حکمی نیست، پس [[حکم]] به غیر [[قرآن]] نادرست است)<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 359-360.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||