نامۀ ۳۸ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[امام]] {{ع}} پس از [[شهادت]] [[محمد بن ابی بکر]]، [[کارگزار مصر]]، و دست‌اندازی‌های [[معاویه]] و اهمیت ویژه و راهبردی که [[مصر]] به جهت موقعیت خاص جغرافیایی داشت، [[مالک اشتر]] را به [[دلیل]] [[مدیریت]] [[قاطع]] و قوی و [[اعتماد]] بسیار به او، و با این‌که به او در مرکز [[خلافت]] [[نیاز]] فراوان داشت، به سوی [[مصریان]] فرستاد. [[امام]] {{ع}} ابتدا به [[تمجید]] از [[مصریان]] می‌پردازد، زیرا آن‌ها پیش‌تر در روزگار [[خلیفه سوم]] در برابر ستمگری‌های [[کارگزار]] [[خلیفه]] [[مقاومت]] نشان دادند. پس از آن به مردی اشارت دارد که با وجود [[نیاز]] شدید [[امام]] به او به‌دلیل برخورداری از قاطعیت و [[مدیریت]]، اما بنابر [[مصلحت]] [[مردم مصر]]، او را به‌سوی آن‌ها گسیل می‌دارد. [[امام]] در این [[نامه]] به [[مصریان]] سفارش می‌کند که از وی [[فرمان]] برند که او مرد روزهای سخت است. از قراین تاریخی این‌گونه برمی‌آید که این [[نامه]] باید ابتدای سال ۳۸ ق یا اواخر سال ۳۷ صادر شده باشد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 783.</ref>.

* اما بعد، من یکی از [[بندگان خدا]] را به‌سوی شما فرستادم که در روزهای سهمگین نمی‌خوابد و در اوقات هراس‌انگیز از [[دشمنان]] روی برنمی‌تابد، او برای زشت‌کرداران و بدکیشان از [[آتش]] شررخیز سوزنده سخت‌تر است. او مالک، پسر حارث برادر (هم [[قبیله]]) مذحج است. پس سخنش را بشنوید و فرمانش را در آنچه با [[حق]] برابر است پیرو باشید، زیرا او شمشیری از شمشیرهای [[پروردگار]] است که تیزی‌اش به کندی نمی‌گراید و ضرباتش [[خطا]] نمی‌کند. پس اگر شما را [[فرمان]] داد که رو به [[دشمن]] آورید چنان کنید و اگر شما را بازداشت، بر جای خویش بمانید، زیرا مالک پیش نمی‌افتد و بازنمی‌گردد و رو برنمی‌گرداند و جلو نمی‌رود مگر به‌دستور و [[فرمان]] من. با این‌که من در این‌جا به بودنش بیشتر [[نیاز]] داشتم، اما شما را به او سزاوارتر یافتم، از جهت [[خیرخواهی]] او برای شما و [[استواری]] دهان‌بندش بر [[دشمنان]] شما<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 784.</ref>.