زیاد بن ابیه در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

چندین اسم برای زیاد نام برده شده است: [[زیاد بن عبید]]، [[زیاد بن سمیه]]، [[زیاد بن ابیه]] و [[زیاد بن امه]]؛ مادرش، [[سمیه]] است و درباره [[زمان]] [[تولد]] او [[اختلاف]] نظر هست. عده‌ای تولد او را [[سال اول هجرت]] و عده‌ای [[قبل از هجرت]] و عده‌ای نیز سال [[جنگ]] [[بدر]] [[نقل]] کرده‌اند. کنیۀ او را ابو مغیره دانسته‌اند و هیچ روایتی از او نقل نشده است. همچنین درباره [[صحابی]] بودن وی اختلاف نظر هست<ref>الاستیعاب، ابن عبد البر، ج۲، ص۵۲۳.</ref>.

[[سمیه]] [[مادر]] زیاد از [[زنان]] بدکاره و [[فاسد]] [[دوران جاهلیت]] بود. شوهر رسمی ‌او عبید نام داشت و زیاد وقتی به [[دنیا]] آمد، چون ولادتش از نظر پدرش نامشخص بود، لذا او را گاهی [[زیاد بن سمیه]] می‌نامیدند (یعنی او را به مادرش نسبت می‌دادند) و گاهی [[زیاد بن عبید ثقفی]] و بعضی او را [[زیاد بن ابیه]] می‌نامیدند. اول کسی که او را به [[زیاد بن ابیه]] خواند، [[عایشه]] بود<ref>ر. ک: سفینه البحار، ج١، عنوان «زید»، ص۵۷۹.</ref>. بعد‌ها [[معاویه]] زیاد را بر خلاف [[سنت پیامبر]] {{صل}} که فرموده است: "فرزند از صاحب فراش است و برای زناکار سنگ است"<ref>{{متن حدیث|اَلْوَلَدُ لِلْفِرَاشِ وَ لِلْعَاهِرِ اَلْحَجَرُ}}. یعنی: کسی که از طریق شرعی به دنیا بیاید برای پدر و مادرش است و از هم ارث می‌برند و اگر از طریق غیر شرعی به دنیا آید، آن مولود با پدر نسبتی ندارد و سنگ حق اوست نه فرزند و از هم ارث نمی‌برند.</ref>، به خود منتسب نمود و گفت: او [[برادر]] من است و پدرش [[ابوسفیان]] [[پدر]] من است. از این رو به وی زیاد بن [[سفیان]] هم می‌گویند<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۱ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۱، ص۵۶۱-۵۶۲.</ref>.

== زیاد و [[حکومت]] [[فارس]] ==

== [[معاویه]] و جذب زیاد ==

== [[مرگ]] [[زیاد بن سمیه]] ==

روزی زیاد، مردانی را که خبردار شده بود [[شیعیان]] [[علی]] هستند، فرا خواند تا آنان را به [[لعن علی]] و [[بیزاری]] از او [[دعوت]] کند و یا ایشان را گردن زند. آنان هفتاد مرد بودند. پس به [[منبر]] رفت و [[تهدید]] را آغاز کرد. یکی از آنان در حالی که نشسته بود، خوابید. یکی از همراهان‌اش به او گفت: "با اینکه برای کشته شدن خواسته شده‌ای، می‌خوابی!؟" او گفت: از این ستون به آن ستون [[فرج]] است! [[راستی]] که در این خوابم چیز شگفت آوری دیدم". همراهانش به او گفتند: "چه دیدی؟" او گفت: "مرد سیاهی را دیدم که به [[مسجد]] آمد، در حالی که سرش به سقف می‌خورد. به او گفتم: تو کیستی؟ گفت: " نقاد گردن شکن. گفتم: کجا می‌روی؟ گفت: برای اینکه گردن این [[بیدادگری]] را که روی این چوب‌ها سخن می‌گوید، بشکنم". پس همانطور که زیاد سخن می‌گفت، ناگاه انگشت خود را گرفت و فریاد کشید: دستم و از منبر افتاد و از هوش رفت. او را به [[کاخ]] بردند در حالی که انگشت کوچک دست راستش [[طاعون]] گرفته بود. پس پزشک را فراخواند و به او گفت: "دست مرا [[قطع]] کن". پزشک گفت: "ای [[امیر]]، به من بگو درد را در دست خویش [[احساس]] می‌کنی یا در دلت؟" زیاد گفت: "به [[خدا]] قسم، فقط در دلم". پزشک گفت: "پس بدون [[عیب]] زنده باش". چون [[زمان]] [[مرگ]] زیاد فرا رسید، در نامه‌ای به معاویه نوشت: من در حالی به [[امیر مؤمنان]] [[نامه]] نوشتم که در واپسین [[روز]] [[دنیا]] و نخستین روز آخرتم و [[خالد بن عبد الله بن خالد بن اسید]] را به جای خویش قرار دادم. چون زیاد درگذشت و جنازه‌اش برای [[نماز]] آماده شد، پسرش [[عبید الله]] برای [[خواندن نماز]] جلو ایستاد اما [[خالد بن عبدالله]] او را دور کرد و خود بر زیاد نماز گزارد<ref>تاریخ الیعقوبی، یعقوبی، ج۲، ص۲۳۵-۲۳۶. مسعودی می‌نویسد: در دست زیاد دانه‌ای پیدا شد که آن را خارانید و سر باز کرد و تیره شد و آکله‌ای سیاه شد و به سبب آن در گذشت. او در این هنگام، پنجاه و پنج سال و به قولی پنجاه و دو سال داشت و در ثوبه کوفه دفن شد. (مروج الذهب، ج۳، ص۲۶).</ref>.<ref>[[عبدالرضا عسکری|عسکری، عبدالرضا]]، [[زیاد بن سمیه (مقاله)|مقاله «زیاد بن سمیه»]]، [[دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم ج۵ (کتاب)|دایرة المعارف صحابه پیامبر اعظم]]، ج۵، ص۱۷۴.</ref>