عبدالله بن جعفر حمیری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | |||
== | == آشنایی اجمالی == | ||
{{ | [[ابوالعباس عبدالله بن جعفر بن حسین بن مالک حمیری قمی]] از [[محدثان]] بنام و برجسته [[اهل قم]] و دارای جایگاه و [[منزلت]] ویژه‌ای نزد [[قمی‌ها]] بود. وی در اواخر [[عمر]] و در سال ۲۹۰ هـ راهی [[کوفه]] شد و مورد استقبال [[مردم]] و طالبان [[علم]] قرار گرفت، از این رو مجلس درسی برپا ساخته و گروه بسیاری از [[مردم کوفه]] در درس وی حاضر شده و بهره‌های فراوانی بردند.<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۱۸.</ref> در منابع از خاستگاه [[علمی]] [[حمیری]] سخنی به میان نیامده، اما چنین برداشت می‌‌شود که وی تحصیلات خویش را در قم فرا گرفته و احتمالا [[شاگردان]] فراوانی را در قم پرورش داده است و پس از آن راهی [[سرزمین]] [[عراق]] گردیده است. حمیری از مشایخی چون [[ابوهاشم داود بن قاسم جعفری]] و [[محمد بن ولید]] استماع [[حدیث]] کرد<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۲۹۵ و ۵۴۰.</ref> و گروهی همانند [[حسین بن احمد مالکی]]، [[علی بن ابراهیم بن هاشم]]، [[محمد بن حسن بن ولید]] و [[علی بن حسین بن بابویه قمی]] از وی حدیث [[روایت]] کرده‌اند.<ref>الفهرست (طوسی)، ص۱۸۹ ـ ۱۹۰؛ اختیار معرفة الرجال، ص۲۹۵.</ref> [[شیخ طوسی]] وی را در زمره [[یاران]] [[امام حسن عسکری]]{{ع}} بر شمرده و او را محدثی [[ثقه]] دانسته است.<ref>رجال الطوسی، ص۴۳۲.</ref> [[ابن شهرآشوب]] و [[علامه حلی]] نیز بر [[وثاقت]] وی تأکید کرده‌اند.<ref>معالم العلماء، ص۶۵؛ خلاصة الاقوال، ص۱۰۶.</ref> در [[تاریخ]] [[وفات]] حمیری [[اختلاف]] است: برخی آن را سال ۲۹۲ هـ<ref>ایضاح المکنون، ج۲، ص۱۹۸.</ref> و گروهی در اوایل [[قرن چهارم هجری]] و حدود ۳۱۰ هـ دانسته‌اند.<ref>الاعلام، ج۴، ص۷۶.</ref> | ||
{{پایان | وی دارای آثار و تألیفات فراوانی بوده که همه را [[احمد بن محمد بن یحیی عطار]] روایت کرده است. این آثار عبارت‌اند از: الامامه، الدلائل، العظمه و التوحید، الغیبه و الحیره، فضل العرب، التوحید و البداء و الارادة و الاستطاعة و المعرفه، قرب الاسناد الی الرضا{{ع}}، قرب الاسناد الی أبی جعفر بن الرضا{{ع}}، ما بین هشام بن الحکم و هشام بن سالم و العباس، الارواح، الجنة و النار، الحدیثین المختلفین، مسائل الرجال و مکاتباتهم اباالحسن الثالث{{ع}}، مسائل لابی محمد الحسن{{ع}}، علی ید محمد بن عثمان العَمری، قرب الاسناد الی صاحب الامر{{ع}}، مسائل ابی محمد{{ع}}، توقیعات الطب،<ref>رجال النجاشی، ج۲، ص۱۹.</ref> جزء فی الحدیث،<ref>الذریعه، ج۵، ص۱۰۰.</ref> [[شیخ طوسی]] کتاب‌های التوحید، الاستطاعة، الافاعیل، البداء و به نقل از [[ابن بطه]]، کتاب الفترة و الحیره را هم از [[حمیری]] دانسته است<ref>الفهرست (طوسی)، ص۱۸۹ ـ ۱۹۰.</ref> که گویا نام دیگری از آثار پیش گفته است. | ||
گفتنی است در مورد نویسنده قرب الاسناد [[اختلاف]] وجود دارد. قول مشهور این است که مؤلف آن عبدالله بن جعفر بوده، ولی بعضی مانند [[ابن ادریس]] و [[فاضل حلی]] در مستطرفات السرائر، این کتاب را تصنیف محمد پسر عبدالله می‌‌دانند.<ref>قرب الاسناد، مقدمه، ص۱۲.</ref> [[علامه مجلسی]] پس از این که مؤلف آن را پسرش محمد ذکر کرده، می‌‌گوید: به [[گمان]] من، این کتاب تألیف عبدالله بن جعفر بوده و پسرش [[روایت]] کننده آن است.<ref>بحارالانوار، ج۱، ص۷.</ref> نکته دیگر این که قرب الاسناد موجود از سه جزء تشکیل شده است: جزء اول به [[امام جعفر صادق]]{{ع}} جزء دوم به [[امام موسی بن جعفر]]{{ع}} و جزء سوم به [[امام رضا]]{{ع}} منتهی می‌‌گردد و این، غیر از آن چیزی است که [[نجاشی]] ذکر کرده است؛ زیرا او سه کتاب با عنوان قرب الاسناد برای عبدالله حمیری برشمرده که اولی به امام رضا، دیگری به [[امام جواد]] و سومی به [[امام زمان]]{{ع}} منتهی می‌‌شود، از این رو یا باید گفت که [[اسامی ائمه]]{{ع}} بر نجاشی مشتبه شده و یا این که عبدالله بن جعفر کتاب‌های مستقلی به نام قرب الاسناد الی [[ابی جعفر]]{{ع}} و قرب الاسناد الی صاحب الامر{{ع}}نیز داشته که نجاشی بر آنها [[آگاهی]] یافته و ولی به دست ما نرسیده است <ref>قرب الاسناد، مقدمه، ص۱۵.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۴۶۸.</ref> | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:IM009687.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:اعلام]] | ||