ایمان در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

بر این اساس [[امام خمینی]] [[حقیقت ایمان]] را امری [[غیبی]] و نوری [[الهی]] می‌داند که بر [[قلب]] [[مؤمن]] وارد می‌شود و از [[کمالات]] روحانیه‌ای است که به [[حقیقت]] نوری آن کمتر کسی [[آگاه]] است، تا آنجا که خود مؤمن تا در این عالم [[طبیعت]] است، از [[نورانیت]] [[ایمان]] مطلع نیست<ref>چهل حدیث، ص۱۰۸، ۱۴۷ و ۵۵۳.</ref>. در مقابل، حقیقت [[کفر]] پنهان کردن آن چیزی است که یک شیء [[استحقاق]] آن را از حیث ذات، صفت یا فعل دارد<ref>امام خمینی، التعلیقة علی الفوائد الرضویه، ص۶۶.</ref> و کفر ظلمتی برای قلب است. که [[نور]] [[فطرت]] در آن خاموش شده<ref>چهل حدیث، ص۴۲.</ref> و به [[انکار]] [[ضروریات دین]] و انکار [[حق تعالی]] و انبیای او می‌انجامد<ref>کشف اسرار، ص۲۰۰.</ref>. از این رو کفر مخالف فلوت و از فعاریات محجوبه است<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ص۱۰۳.</ref>؛ به این معنا که وقتی فطرت اصلی [[انسان]] محکوم [[احکام]] حطبیعت ثمان، از عالم [[روحانیت]] محجوب می‌شود و منشأ همه [[شرور]] و شقاوت‌ها می‌گردد؛ اما فطرت مخموره [[فطرت عشق به کمال]] و [[تنفر]] از [[نقص]] است که در انسان نهاده شده و متوجه [[مقام]] روحانیت است<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ص۷۷.</ref>. از این رو ایمان مطابق فطرت و کفر خارج از طریق فطرت است<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ص۹۸.</ref>. به باور امام خمینی اگر فطرت [[توحید]] از میان برود و جای آن [[شرک]] و کفرآید، دیگر [[شفاعت]] شافعان نصیب انسان نمی‌شود و انسان [[جاودانه]] در [[عذاب]] است<ref>چهل حدیث، ص۳۹.</ref>.<ref>[[عزت‌الله مرادی|مرادی، عزت‌الله]]، [[ایمان و کفر (مقاله)| مقاله «ایمان و کفر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۲۱.</ref>

== منابع ==