اولو الامر: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از واژگانی که در قرآن و [[احادیث شیعه]] و اهل سنت به [[کار]] رفته، "اولوالامر" است. این واژه در [[سوره]] [[مبارکه]] نساء‌ [[آیات]] ۵۹<ref>{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا}}، «ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید و اگر به خداوند و روز بازپسین ایمان دارید، چون در چیزی با هم به ستیز برخاستید آن را به خداوند و پیامبر بازبرید که این بهتر و بازگشت آن نیکوتر است».</ref> و ۸۳<ref>{{متن قرآن|وَإِذَا جَاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذَاعُوا بِهِ وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَاتَّبَعْتُمُ الشَّيْطَانَ إِلَّا قَلِيلًا}}«و هنگامی که خبری از ایمنی یا بیم به ایشان برسد آن را فاش می‌کنند و اگر آن را به پیامبر یا پیشوایانشان باز می‌بردند کسانی از ایشان که آن را در می‌یافتند به آن پی می‌بردند و اگر بخشش و بخشایش خداوند بر شما نمی‌بود (همه) جز اندکی، از شیطان پیروی می‌کردید».</ref> به کار رفته است. [[آیه ۵۹ سوره نساء]] یکی از آیات مهم و راهبردی قرآن کریم است و دلالت‌ها و [[تعیین]] مصادیق آن محور بنیادی [[تفاسیر شیعه]] و اهل سنت قرار گرفته است. [[مشروعیت زمامداران]] و [[حاکمان الهی]] (فارغ از [[روایات]]) در گرو این آیه است. آنچه مهم است بررسی محور [[نزاع]] میان [[فریقین]] و [[ادله]] شیعه بر مدعای خود و برداشت‌هایی است که از آیه شده است.  

امر در [[قرآن کریم]] در معانی مختلفی به کار رفته است از جمله [[عذاب]]<ref>{{متن قرآن|إِنَّمَا مَثَلُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا كَمَاءٍ أَنْزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ مِمَّا يَأْكُلُ النَّاسُ وَالْأَنْعَامُ حَتَّى إِذَا أَخَذَتِ الْأَرْضُ زُخْرُفَهَا وَازَّيَّنَتْ وَظَنَّ أَهْلُهَا أَنَّهُمْ قَادِرُونَ عَلَيْهَا أَتَاهَا أَمْرُنَا لَيْلًا أَوْ نَهَارًا فَجَعَلْنَاهَا حَصِيدًا كَأَنْ لَمْ تَغْنَ بِالْأَمْسِ كَذَلِكَ نُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ}}«جز این نیست که داستان زندگانی این جهان مانند آبی است که آن را از آسمان فرو فرستیم که رستنی (های) زمین- آنچه مردم و چارپایان از آن (ها) می‌خورند- با آن درآمیزد تا چون زمین زیورهای خود را برگیرد و آرایش یابد و مردم گمان کنند که بر آن (در بهره‌گیری) توانایی دارند (ناگهان) «امر» ما شب یا روز در رسد و آن را چنان درویده بر جای نهیم که گویی روز پیش هیچ نبوده است؛ بدین‌گونه نشانه‌های خود را برای گروهی که می‌اندیشند روشن می‌داریم» سوره یونس، آیه ۲۴.</ref>، چاره جویی<ref>{{متن قرآن|فَلَمَّا ذَهَبُوا بِهِ وَأَجْمَعُوا أَنْ يَجْعَلُوهُ فِي غَيَابَتِ الْجُبِّ وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِ لَتُنَبِّئَنَّهُمْ بِأَمْرِهِمْ هَذَا وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ}}«پس چون او را بردند و همدل شدند که وی را در نهانگاه چاه نهند (چنین کردند) و ما به او وحی کردیم که (روزی) آنان را از این کارشان آگاه می‌کنی، در حالی که آنان درنیابند» سوره یوسف، آیه ۱۵.</ref> و [[عالم ملکوت]]<ref>{{متن قرآن|يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَ}}، «روح (القدس) را از امر خویش نزد هر کس از بندگانش که بخواهد (برای رساندن وحی) می‌فرستد تا روز همدیداری را بیم دهد» سوره غافر، آیه ۱۵.</ref>. البته برخی معتقدند این واژه معنای عامی دارد ـ همان شیء ـ که تمام آنچه در [[قرآن]] آمده از مصادیق آن شمرده می‌‌شود<ref>راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ قرآن کریم، ص۲۰.</ref>.

بنابر [[تفاسیر شیعه]] و [[سنی]] معنای شئ یک معنای از پیش معلوم است؛ چراکه با توجه به "أل" که بر سر امر آمده است، معنای خاصی را می‌‌رساند که همان [[مقام]] [[ولایت و خلافت]] است و اولوالامر کسانی هستند که [[شئون]] [[دین]] و دنیای [[مردم]] به دست آنان است<ref>طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۳۹۱؛ موسوی سبزواری، سید عبدالاعلی، مواهب الرحمن فی تفسیر القرآن، ج۸، ص۳۱۲.</ref>. اگرچه واژه اولوالامر در [[روایات]] متعددی آمده است، اما در مقام بیان مصادیق آن بوده است<ref>ر.ک: [[محمد حجتیان|حجتیان، محمد]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج]]۵، ص۶۶ ـ ۶۹.</ref>.

درباره [[شأن نزول]] آیه ۵۹ سوره نساء، [[نقل]] شده است: "آیه فوق درباره [[علی]] {{ع}} نازل شد، هنگامی که پیامبر {{صل}} او را (در [[غزوه تبوک]]) در [[مدینه]] به جای خود گذارد، [[علی]] {{ع}} عرض کرد: ای پیامبر! آیا مرا همانند [[زنان]] و [[کودکان]] در [[شهر]] قرار می‏دهی؟ پیامبر {{صل}} فرمود: {{متن حدیث|اما ترضی ان تکون منی بمنزلة هارون من موسی حین قال اخْلُفْنِی فِی قَوْمِی وَ أَصْلِحْ فقال عز و جل" وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ‏}}: "آیا [[دوست]] نداری نسبت به من همانند [[هارون]] ([[برادر]] [[موسی]]) نسبت به موسی {{ع}}بوده باشی، آن زمانی که موسی به او گفت: در میان [[بنی اسرائیل]] [[جانشین]] من باش و [[اصلاح]] کن، سپس خداوند عز و جل فرمود: {{متن قرآن|وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>بحرانی، سید هاشم، البرهان، ج۲، ص۱۱۵.</ref><ref>ر.ک: [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[تفسیر نمونه (کتاب)| تفسیر نمونه]]، ج۳، ص۴۴۳.</ref>

# امر اطیعوا به صورت مطلق آمده است، یعنی [[خداوند]] [[دستور]] به [[تبعیت]] از [[رسول]] خود و اولوالامر داده است بدون آنکه این تبعیت مشروط به [[زمان]] یا مکان یا هر قید دیگر باشد. برای توضیح این مطلب باید گفت: خداوند در [[سوره عنکبوت]] دستور به تبعیت از پدر و مادر داده است و [[اطاعت]] از آن دو را مشروط به غیر [[کفر]] کرده است<ref>{{متن قرآن|وَوَصَّيْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْنًا وَإِنْ جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}}«و به آدمی سپرده‌ایم به پدر و مادرش نکویی کند و اگر در تو کوشیدند تا چیزی را که دانشی درباره آن نداری شریک من سازی، از آن دو فرمان نبر! بازگشتتان به سوی من است آنگاه من شما را از آنچه انجام می‌دادید آگاه خواهم کرد» سوره عنکبوت، آیه ۸.</ref>‏؛ یعنی در صورتی که پدر و مادر، شما را امر کرده که به خداوند کفر بورزید و برای او [[شریک]] قرار بدهید شما موظف هستید نپذیرید، اما بقیه [[اوامر]] ایشان را انجام دهید. اما اطاعتی که در آیه مورد بحث آمده، هیچ قید و شرطی برای آن نیست و [[آیات]] دیگری نیز [[شاهد]] بر معنای فوق بوده و هر نوع [[نافرمانی]] از رسول {{صل}}، نافرمانی از خداوند تلقی شده<ref>سوره نساء، آیه ۱۴.</ref> و هر نوع [[تبعیت از پیامبر]] [[خدا]]، [[اطاعت از خداوند]] تلقی شده است<ref>{{متن قرآن|مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ وَمَنْ تَوَلَّى فَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ حَفِيظًا}}«هر که از پیامبر فرمانبرداری کند بی‌گمان از خداوند فرمان برده است و هر که رو گرداند (بگو بگرداند) ما تو را مراقب آنان نفرستاده‌ایم» سوره نساء، آیه ۸۰.</ref>. البته نکته حائز اهمیت آن است که در آیه مذکور، اولوالامر بدون تکرار "اطیعوا" عطف بر رسول شده است و این گویای این مطلب است که [[اطاعت از اولوالامر]] هیچ تفاوتی با [[اطاعت از رسول]] ندارد و همان گونه که اطاعت از رسول بدون قید و شرط است، [[اطاعت]] از اولو الامر نیز بدون قید و شرط است<ref>علامه حلی، کشف المراد، ص۴۹۳.</ref>.<ref>ر.ک: [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت اهل بیت (کتاب)|امامت اهل بیت]]، ص۵۸.</ref>

# حال که باید در همه موارد بدون هیچ قیدی از [[اولوالامر]] [[تبعیت]] کنیم، اگر اولوالامر [[معصوم]] نباشند و احتمال [[گناه]] و [[خطا]] در ایشان برود لازمه‌اش این است که [[خداوند]] [[امر]] به [[پیروی]] از [[خطاکار]] یا [[گناهکار]] کرده باشد. به عبارت دیگر اگر اولوالامر معصوم نباشند و به فعل حرامی امر کنند، میان دو [[فرمان خداوند]] [[تعارض]] پیش می‌آید؛ زیرا از سویی [[واجب]] است از اولوالامر اطاعت کنیم و فعل [[حرام]] انجام دهیم و از سوی دیگر آن فعل حرام است و خداوند هرگز به [[فحشا]] و گناه امر نمی‌کند<ref>{{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ وَإِيتَاءِ ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ}}«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن و ادای (حقّ) خویشاوند، فرمان می‌دهد و از کارهای زشت و ناپسند و افزونجویی، باز می‌دارد؛ به شما اندرز می‌دهد باشد که شما پند گیرید» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>.<ref>علامه حلی، کشف المراد، ص۴۹۳.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمد تقی مصباح یزدی| مصباح یزدی، محمد تقی]]، [[راه و راهنماشناسی (کتاب)| راه و راهنماشناسی]]، ص۲۰۶؛ [[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]]، ص۲۱۲-۲۳۳.</ref>

اگر چه در برخی از [[روایات اهل سنت]]، [[اهل بیت]] {{ع}} مصداق [[اولوالامر]] شمرده شده است، لکن کسی از [[مفسران اهل سنت]] بدان [[معتقد]] نیست<ref>ر.ک: [[محمد تقی مصباح یزدی| مصباح یزدی، محمد تقی]]، [[راه و راهنماشناسی (کتاب)| راه و راهنماشناسی]]، ص۲۰۶؛ [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص۱۳۰؛ [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص۵۴؛ [[هادی اکبری ملک‌آبادی|اکبری]] و [[رقیه یوسفی سوته|یوسفی]]، [[ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی (کتاب)| ولایت از دیدگاه علامه طباطبایی]]، ص۲۲۶-۲۲۷.</ref>.

مفسران اهل سنت درباره مصداق اولوالامر مطالب گوناگونی گفته‌اند. [[امیران]] در [[زمان]] [[حضرت رسول]] {{صل}}، [[امر به معروف کنندگان]]، [[فقیهان]] و [[دین]] داران [[مطیع خدا]]، [[زمامداران]] [[جامعه]]، [[صاحب منصبان حکومتی]]، [[اهل حلّ و عقد]]، [[فرماندهان لشکر]]، [[خلفاء]] و [[جانشینان چهارگانه پیامبر]]، آگاهان و [[صاحبان بصیرت]] از [[صحابه پیامبر]] و [[دانشمندان دینی]] مصادیق بیان شدۀ اولوالامر است<ref>فخر رازی، التفسیر الکبیر، ج۱۰، ص۱۴۴؛ تفسیر ماوردی، ج۱، ص۴۹۹-۵۱۱؛ قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج۳، ص۱۶۸.</ref><ref>ر.ک: [[محمد حجتیان|حجتیان، محمد]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ص۶۶ -۶۹. ؛ [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص۱۳۰؛ [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص۵۴.</ref>

== اولوالامر در [[روایات]] [[شیعه]] ==

# روایاتی که مصداق اولوالامر را سه [[امام]] نخستین [[شیعه]] معرفی کرده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۸۶.</ref>: امام باقر {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|وَ أَنْزَلَ اللَّهُ‏ أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ‏ [قَالَ‏] نَزَلَتْ فِی عَلِیِّ بْنِ [أَبِی طَالِبٍ‏] وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ {{ع}}}}‏؛ [[خداوند]] {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}} را نازل فرمود: این [[آیه]] در [[شأن]] علی بن ابی طالب و [[حسن]] و [[حسین]] {{ع}} نازل شده است<ref>فرات کوفی، تفسیر فرات، ص۱۱۰.</ref>.

# روایاتی که اولوالامر را [[آل محمد]] {{ع}} بیان کرده است<ref>صدوق، ابن بابویه، عیون اخبار الرضا، ج۱، ص۲۲۸-۲۳۷.</ref>: امام باقر {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ‏ قَالَ: فَأُولِی الْأَمْرِ فِی هَذِهِ الْآیَةِ هُمْ آلُ مُحَمَّدٍ ص}}؛ اولو الامر در این آیه آل محمد {{عم}} است<ref>فرات کوفی، تفسیر فرات، ص۱۰۸.</ref>.

# روایاتی که اولوالامر را به طور مبهم [[اوصیاء]] معرفی کرده است: {{متن حدیث|عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ قَالَ: ذَکَرْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَوْلَنَا فِی الْأَوْصِیَاءِ إِنَّ طَاعَتَهُمْ مُفْتَرَضَةٌ قَالَ فَقَالَ نَعَمْ هُمُ الَّذِینَ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی‏ أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ‏}}؛ حسین بن ابی العلاء گوید: نزد [[امام صادق]] {{ع}} نظر شیعه را درباره [[اوصیا]] بیان کردیم که [[اطاعت]] از اوصیا [[واجب]] است؟ فرمود: بله، آنها کسانی هستند که خداوند در مورد ایشان فرمود: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ <ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۱۷-۱۸۹.</ref>.

# روایاتی که مصداق اولوالامر را [[امامان دوازده گانه]] معرفی کرده است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۰۵ و ۲۷۶ و ج۲، ص۲۱؛ صدوق، ابن بابویه، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۲۱۴.</ref>: [[جابر]] می‌‌گوید: هنگامی که [[خداوند]] [[آیه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}} را نازل فرمود عرض کردم، یا [[رسول الله]] [[خدا]] و رسولش را شناختیم پس اولو الامر منکم کیست که خداوند اطاعتش را قرین [[اطاعت]] خویش کرده؟ پس فرمود: [[جانشینان]] من و [[پیشوایان]] [[مسلمانان]] بعد از من هستند اول از آنها [[علی بن ابی طالب]] و سپس [[حسن]] سپس [[حسین]] سپس [[علی بن الحسین]] و [[محمد بن علی]] و [[صادق]] [[جعفر بن محمد]] و [[موسی بن جعفر]] سپس [[علی بن موسی]] و [[محمد بن علی]] و [[علی بن محمد]] و [[حسن بن علی]] و بعد هم اسم من و هم [[کنیه]] من [[حجت خدا]] بر روی [[زمین]] {{ع}}‏<ref>{{متن حدیث|لَمَّا أَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی عَلَی نَبِیِّهِ ص‏ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ‏ قُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ قَدْ عَرَفْنَا اللَّهَ وَ رَسُولَهُفَمَنْ أُولُو الْأَمْرِ مِنْکُمْ الَّذِینَ قَرَنَ اللَّهُ طَاعَتَهُمْ بِطَاعَتِکَ فَقَالَ {{ع}}خُلَفَائِی وَ أَئِمَّةُ الْمُسْلِمِینَ بَعْدِی أَوَّلُهُمْ‏ عَلِیُ‏ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ثُمَّ الْحَسَنُ ثُمَّ الْحُسَیْنُ ثُمَّ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ثُمَّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ الْمَعْرُوفُ بالتوراة [فِی التَّوْرَاةِ] بِالْبَاقِرِ وَ سَتُدْرِکُهُ یَا جَابِرُ فَإِذَا لَقِیتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّی السَّلَامَ ثُمَّ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ثُمَّ مُوسَی بْنُ جَعْفَرٍ ثُمَّ عَلِیُّ بْنُ مُوسَی ثُمَّ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ ثُمَّ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ ثُمَّ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ثُمَّ سَمِیِّی وَ کَنِیِّی حَجَّةُ اللَّهِ فِی أَرْضِه}}؛ خزاز رازی، علی بن محمد، کفایة الأثر فی النص علی الأئمة الإثنی عشر، ص۵۴.</ref>.

آنچه که مهم است، [[روایات]] گروه پنج، [[مستفیض]] و در بین آنها روایات صحیح نیز وجود دارد، ‌اگرچه این روایات با دسته دوم و سوم و چهارم و پنجم نیز منافاتی ندارد؛ چراکه تنافی در جایی است که [[کلامی]] گفته شود و [[کلام]] دیگر [[نفی]] شود. در این روایات در برخی به طور تفصیل اسامی [[اولوالامر]] آورده شده و در برخی دیگر به صورت [اجمال آمده است و اجمال و تفصیل در بسیاری از [[روایات]] وجود دارد<ref>ر.ک: [[محمد حسین فاریاب|فاریب، محمد حسین]]، [[معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان (کتاب)|معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان]]، ص۲۲۴-۲۲۹؛ [[محمد حجتیان|حجتیان، محمد]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ص۶۶ -۶۹.</ref>.

# '''[[لزوم اطاعت]] از اولو الامر:''' یکی از وظایفی که [[امت]] در مقابل اولوالامر دارند، [[اطاعت]] محض از ایشان است. به استناد [[آیه]] ۵۹ [[سوره]] [[نساء]]، [[مسلمانان]] بایستی از [[پیامبر]] و اولوالامر {{ع}}اطاعت کنند و این [[لزوم]]، از امر "اطیعوا" استفاده می‌‌شود. نکته حائز اهمیت آن است که در این آیه، [[دستور]] به [[اطاعت از پیامبر]] قرین دستور به [[اطاعت]] از خداست و دستور به اطاعت از پیامبر و اولو الامر با یک اطیعو آمده است و این نشان دهنده آن است، همان طور که اطاعت از پیامبر لازم است، به همان شیوه و اطلاق اطاعت از اولو الامر نیز [[واجب]] است. آنچه که روشن است [[اطاعت خدا]] بالذات یعنی به خاطر خود خداست (و ما در مقابل کسی که تمام وجودمان از اوست و بندۀ او هستیم باید [[خاضع]] و [[مطیع]] او باشیم)، [[ولی]] اطاعت از پیامبر {{صل}} مولود اطاعت از [[پروردگار]] است؛ چراکه پیامبر نیز از روی [[هوی و هوس]] [[سخن]] نمی‌گوید و آنچه که [[خداوند]] فرموده را بیان می‌‌کند. بنابراین شاید تکرار اطیعوا اشاره به این مطلب باشد<ref>ر.ک: [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[تفسیر نمونه (کتاب)| تفسیر نمونه]]، ج۳، ص۴۳۵.</ref>.

# '''برخورداری از [[قدرت]] [[استنباط]] صحیح و [[حجیّت]] آن بر [[مسلمانان]]:''' در [[آیه]] ۸۳ [[سوره نساء]] بر [[لزوم]] ارجاع مسائل مهم داخلی و [[خارجی]] به [[پیامبر]] و اولو الامر تاکید شده است. [[دلیل]] این ارجاع، فهم و استنباط عمیق پیامبر و [[صاحبان امر]] از مسائل و فهم مسائل پشت پرده است. [[قرآن کریم]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنبِطُونَهُ مِنْهُمْ}}. اگر چنانچه آن مسائل را به پیامبر و صاحبان امر بازگردانند، به تحقیق کسانی که قدرت استنباط و استخراج حقائق را دارند به این مسائل آگاهند. یکی از [[مفسرین]] ذیل آیه چنین می‌فرماید: "یستنبطونه" در اصل از ماده" نبط" (بر وزن فقط) است و به معنی نخستین آبی است که از [[چاه]] می‏کشند و از ریشه‏های [[زمین]] استخراج می‏گردد و به همین جهت استفاده کردن هر حقیقتی از دلائل و شواهد مختلف و استخراج کردن آن از مدارک موجود،" استنباط" نامیده می‏‌شود، خواه در مسائل [[فقهی]] باشد یا در مسائل [[فلسفی]] و [[سیاسی]] و [[علمی]]. منظور از أُولِی الْأَمْرِ ([[صاحبان فرمان]]) در اینجا کسانی هستند که قدرت تشخیص و احاطه [[کافی]] به مسائل مختلف دارند و می‏توانند" [[حقایق]]" را از" [[شایعات]] بی‌اساس" و مطالب [[راستین]] را از نادرست برای [[مردم]] روشن سازند که در [[درجه]] اول [[پیغمبر]] {{صل}} و [[ائمه اهل بیت]] {{ع}} [[جانشینان]] او و در درجه بعد دانشمندانی هستند که در این گونه مسائل صاحب‌نظرند"<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[تفسیر نمونه (کتاب)| تفسیر نمونه]]، ج‏۴، ص۳۱.</ref>. [[صاحب تفسیر المیزان]] می‌‌نویسد: "مراد از [[علم]] در "لعلمه" تمییز [[حق]] از [[باطل]] و [[صدق]] از [[کذب]] است"<ref>طباطبائی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۲۳.</ref>. بنابراین پیامبر و [[اولوالامر]] قدرت تشخیص حق از باطل و صدق از کذب مسائل را دارند.

# '''[[وظیفه]] [[اولوالامر]] در برابر [[مردم]]:''' از آیه ۸۳ [[سوره]] [[نساء]] استفاده می‌شود، لازم است [[اخبار]] [[امنیتی]] را برای تحلیل و حتی نشر آن ابتدا به [[پیامبر]] و اولوالامر {{ع}} ارجاع داد. در آیه مذکور ابتدا افراد [[ضعیف الایمان]] یا [[منافقان]] را [[نکوهش]] کرده و مسیر درست نشر اخبار را معین می‌‌کند و آن [[لزوم]] مراجعه به پیامبر و اولوالامر است، کسانی که [[صدق]] را از [[کذب]] و [[حق]] را از ناحق تشخیص داده و نسبت به مسائل تحلیل صحیح دارند. بنابراین آنان وظیفه دارند قبل از هر چیز با [[رهبران]] و [[پیشوایان]] خود اخبار را در میان بگذارند تا بدین سبب از انداختن [[رعب]] و [[وحشت]] در میان [[مسلمانان]] یا خوش خیالی از [[پیروزی]] کاذب جلوگیری شود<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۴، ص۳۰.</ref>. آنچه که از آیه ۸۳ [[سوره نساء]] استفاده می‌‌شود این است که اخبار [[جبهه]] و [[اسرار]] [[نظامی]] باید به یک نقطه برسد و پس از ارزیابی و تشخیص به اندازۀ [[مصلحت]] منتشر گردد و اینکه عموم مردم بایستی به [[اهل]] استنباط ([[اهل بیت]] {{ع}})<ref>{{متن حدیث|عن أبی جعفر {{ع}} فی قوله: «وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَی الرَّسُولِ وَ إِلی‏ أُولِی الْأَمْرِ مِنْهُمْ» قال: هم الائمة}}؛ الحویزی، عبد علی، تفسیر نور اثقلین، ج۱، ص۵۲۳.</ref>مراجعه کند. بنابراین اولوالامر دو وظیفه در مقابل مراجعه عموم مردم بر عهده دارند: اول بررسی اخبار امنیتی و کنترل آنها و دوم تشخیص درست از نادرست و جلوگیری از انتشار اخبار [[گمراه کننده]] و [[شایعات]]<ref>رک: [[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[تفسیر نور (کتاب)| تفسیر نور]]، ج۲، ص۳۴۰.</ref>.

# [[اطاعت]] از اولو الامر موجب [[سعادت دنیوی]] و [[اخروی]] است. [[خداوند متعال]] بلافاصله بعد از امر به [[اطاعت از پیامبر]] و اولوالامر در انتهای [[آیه]] می‌‌فرماید: {{متن قرآن|ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا}}. این [[تبعیت]] اطاعت و تبعیت [[خیر]] را در پی دارد. صاحب [[تفسیر مجمع البیان]] به [[نقل]] برخی از [[مفسرین]] می‌‌نویسد: "این اطاعت خیر است برای شما در [[دنیا]] و [[بهترین]] [[عاقبت]] در [[آخرت]] را برای شما به ارمغان می‌‌آورد. پس هم [[سعادت دنیا]] و هم [[سعادت]] در آخرت را در پی دارد. البته برخی گفته اند: به طور کلی بهترین عاقبت را برای اطاعت کننده در پی دارد".

# کسی که اطاعت از ایشان نکند، [[ایمان]] ندارد. آنچه که از عبارت {{متن قرآن|إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ}} استفاده می‌‌شود آن است که [[مسلمانان]] بایستی اطاعت از پیامبر و اولو الامر {{ع}} و هنگام [[تنازع]]، [[رجوع]] به خدا و رسول کنند‌ و این را کسانی انجام می‌‌دهند که [[ایمان به خدا]] و [[روز]] [[جزاء]] داشته باشد. بنابراین روشن است کسانی که از [[پیامبر]] و اولوالامر[[اطاعت]] نمی‌کنند، ایمان ندارند<ref>طیب، سید عبد الحسین، اطیب البیان، ج۴، ص۱۱۷.</ref>.

# تعمیم اولو الامر نسبت به [[حاکمان]] [[شرعی]]: برخی معتقدند اگر چه بسیاری از [[مفسران]] مصداق اولو الامر را [[ائمه]] [[اثنا عشر]] {{ع}} می‌‌دانند، لکن ایشان مصداق اتم و اکمل [[آیه شریفه]] هستند و مفهوم اولو الامر توسعه دارد. آنچه که از [[کلام]] یکی از صاحبان این نظریه استفاده می‌‌شود، این است که [[اطاعت]] دائر مدار [[عصمت]] شخص نیست، بلکه گاهی تاکید بر [[حجیت]] قول اوست، مانند بسیاری از [[احادیث]] که [[دلالت]] بر [[رجوع]] به قول [[فقهاء]] می‌‌کند و کلام ایشان را [[حجت]] می‌‌داند. بنابراین اولو الامر لزوما [[معصومین]] نیستند<ref>ر.ک: [[علی آقاجانی| آقاجانی، علی]]، [[تاملی بر صورت بندی دلالت‌های سیاسی آیه اولو الامر با تاکید بر تفاسیر معاصر شیعه (مقاله)| تاملی بر صورت بندی دلالت‌های سیاسی آیه اولو الامر با تاکید بر تفاسیر معاصر شیعه]]، مجله حکومت اسلامی، شماره ۲۲، تابستان ۹۶، ص۱۰-۱۱.</ref>.