اکمال دین در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = [[اکمال دین]]

== مقدمه == اکمال" مصدر باب [[افعال]] و از ریشه "ک ـ م ـ ل" است. کمال در لغت به معنای تمامیت و تحقق همه اجزای یک شی‌ء<ref>المصباح، ص ۵۴۱، "کمل".</ref> است، به‌گونه‌ای که آنچه غرض از شی‌ء در آن است حاصل شود<ref>مفردات، ص ۷۲۶، "کمل".</ref>. همچنین به معنای آراسته شدن به صفات در حدّ خود و رسا شدن<ref>نثر طوبی، ج ۲، ص ۳۴۶.</ref> دانسته شده است. غالب لغویان کمال را به معنای تمام دانسته‌اند<ref> لسان العرب، ج ۱۲، ص ۱۵۷؛ مقاییس اللغه، ج ۵، ص ۱۳۹؛ تاج العروس، ج ۱۵، ص ۶۶۷، "کمل".</ref>، ولی می‌توان گفت گرچه معنای کمال و تمام به هم نزدیک و هر دو به معنای تحقق همه اجزای چیزی هستند؛ اما تمام در جایی به‌کار می‌رود که اجزای شی‌ء به [[تنهایی]] اثری نداشته و اثر بر مجموع اجزای مترتب است؛ مانند یک [[روز]] [[روزه]] که اجزای آن همه یک روز را فرامی‌گیرد و اگر یک جزء آن مفقود شود یعنی شخص در بخشی از روز مرتکب مفطرات گردد، کل روزه [[باطل]] شده و بخش‌های دیگر آن نیز بی‌اثر می‌شود و کمال در جایی به‌کار می‌رود که هر یک از اجزا اثر خود را دارند و مجموع اجزا نیز اثر خود را دارد؛ مانند روزه‌های [[ماه رمضان]] که هریک از آنها و همچنین مجموع آنها، هر یک اثر ویژه خود را دارد<ref> المیزان، ج ۵، ص ۱۷۹ ـ ۱۸۰؛ نثر طوبی، ج ۲، ص ۳۴۶.</ref>.