آیا انتظار موجب انفعال جامعه نمی‌شود؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

آقای '''[[محمد رضا ملایی]]'''، در مقاله ''«[[انتظار امنیت امر به معروف و نهی از منکر (مقاله)|انتظار امنیت امر به معروف و نهی از منکر]]»'' در این‌باره گفته است:

«[[انتظار]] منفعل بر پایه‌هایی بنا شده که تحول در نگاه به آن پایه‌ها، منجر به بروز و [[تولد]] این تلقی پویا از [[انتظار]] گردید. در [[حقیقت]] بازنگری کلی در تلقی‌ای که از [[آموزه‌های دینی]] وجود داشت، زمینه تکوّن [[فرهنگ انتظار]] منفعل در اذهان [[شیعیان]] را فراهم آورد؛ به همین [[دلیل]] می‌توان چنین ادعا کرد که خود مفهوم [[انتظار]] -صرف‌نظر از آموزه‌های دینی‌ای که ارتباط وثیقی با [[انتظار]] دارند- قابلیت ایجاد ذهنیت منفعلانه و یا فعال نسبت به [[رفتار]] [[شیعیان]] در [[عصر غیبت]] را ندارد، زیرا [[انتظار]]، مفهومی است که باتوجه به رابطه شخص [[مسلمان]] و [[امام]] غائبش معنا می‌یابد؛ رابطه‌ای که در یک طرف آن [[شیعیان]] قرار دارند که به [[حکم]] [[شیعه]] بودن، وظایفی خاص همچون [[امر به معروف و نهی از منکر]] را- چه در عصر [[حضور امام]] و چه در عصر غیبتش- پذیرفته است و در طرف دیگر، [[امام]] معصومی قرار دارد که [[منتظر]] فراهم شدن [[زمینه ظهور]] توسط پیروانش می‌باشد. در این میان آنچه باعث ایجاد ذهنیت منفعلانه و یا فعال در رابطه با مقوله [[انتظار]] می‌گردد [[تفسیر]] [[شیعیان]] از چگونگی انجام دادن وظایفی است که به [[حکم]] [[شیعه]] بودن پذیرفته‌اند؛ به عبارت دیگر، این فرد [[مسلمان]] است که با ارائه تفسیری [[مسئولیت]] گریزانه از [[امر به معروف و نهی از منکر]] به هر دلیلی، زمینه شکل گرفتن [[فرهنگ انتظار]] منفعل را فراهم می‌کند و صد البته تلقی ناقص چنین شخصی از [[جایگاه]] [[حقیقی]] [[امام]] {{ع}} و وظیفه‌ای که [[خداوند متعال]] بر دوش او گذارده در این [[تفسیر]]، بی‌تأثیر نیست، زیرا نگاه حداکثری به [[دین]]، و [[ایمان]] به اینکه [[دین]] [[خداوند متعال]] قابلیت تطبیق بر تمامی زوایای [[زندگی فردی]] و جمعی [[مسلمین]] در همه زمان‌ها را دارد و [[اعتقاد]] به اینکه از مهم‌ترین [[وظایف امام]] {{ع}}، محقق ساختن این تطبیق حداکثری است و به همین [[دلیل]] برای تحقق این تطبیق حداکثری در دوران غیبتش "[[ولی فقیه]]" را [[نائب عام]] خود قرار می‌دهد، مانع از [[ظهور]] این [[تفکر]] می‌شود که با تعطیل نمودن [[احکام]] ظلم‌ستیز [[اسلام]] مثل [[امر به معروف و نهی از منکر]]، می‌توان [[زمینه ظهور]] را فراهم آورد»<ref>[[محمد رضا ملایی|ملایی، محمد رضا]]، [[انتظار امنیت امر به معروف و نهی از منکر (مقاله)|انتظار امنیت امر به معروف و نهی از منکر]]، ص۴۴۶-۴۴۷.</ref>.

اگر [[انتظار]] و [[مهدویت]]، بی‌خاصیت و سست‌کننده است، چرا دشمن این‌همه بر ضد [[مهدویت]] می‌تازد<ref>برای اطلاع از فعالیت دشمنان مهدویت شیعه، نک: مجله تخصصی انتظار، شماره ۵، مقاله مهدی انکاری، انتظارستیزی</ref> و مزدورانی قلم به دست را اجیر می‌کند تا چهره [[مهدویت]] را مخدوش کنند؟ [[شیعه]]، نه تنها منتظران [[ظهور]] را، منزوی، گنه‌کار و ستم‌خواه نمی‌داند، بلکه از او می‌خواهد تا در مقابل جهل و ظلم ایستادگی کند و مردم دنیا را به تعقل، تفکر و تلاش و کوشش دعوت می‌نماید. [[شیعه]] یکی از منابع به دست آوردن احکام الهی را [[عقل]] می‌داند، چون [[عقل]] را [[حجت]] باطن و هم‌طراز [[پیامبران]] حجت‌های ظاهری می‌داند. افتخار [[شیعه]] این است که مهم‌ترین، معتبرترین و قدیمی‌ترین کتاب او کافی با بحث [[عقل]] آغاز می‌شود و قبل از علم از [[عقل]] سخن می‌گوید»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۱۱۸.</ref>.