امام عسکری: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[امام حسن عسکری]]{{ع}} فرزند [[امام علی النقی]]{{ع}}، پدر بزرگوار [[حضرت مهدی]]{{ع}} و یازدهمین پیشوای شیعیان است. آن حضرت در ماه ربیع الاول یا ربیع الثانی سال ۲۳۱ یا ۲۳۲ ق در مدینه، چشم به جهان گشود. مادرش بانویی پارسا و شایسته به نام "حدیثه"{{س}}، بود که برخی، از او به نام "سوسن" یاد کرده‏‌اند<ref>  ر.ک: محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۰۳</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۶۴-۷۰.</ref>.

*مشهور بین [[شیعه]] آن است که [[امام عسکری]]{{ع}} فرزندی جز [[امام مهدی]]{{ع}} از خود به یادگار نگذاشت<ref>  شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۴۶</ref>. آن حضرت، با همه فشارها و پی‏جویی‌‏های پیوسته حکومت عباسی، یک سلسله فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی و علمی، در راستای حفظ اسلام و مبارزه با افکار ضد اسلامی انجام می‌‏داد. گوشه‏ای از این فعالیت‏ها که پیوند بیشتری با موضوع مهدویت دارد، به شرح زیر است:

#'''کوشش علمی در دفاع از اسلام و ردّ شبهات:‏''' [[امام عسکری]]{{ع}} به دلیل شرایط نامساعد و تنگناهای شدید حکومت عباسی، در گسترش دانش بی‏کران خود در همه جامعه پیروزی چندانی به دست نیاورد؛ اما شاگردانی تربیت کرد که هرکدام در گسترش معارف اسلام و رفع شبهات دشمنان، نقش مؤثر و ارزنده‏ای داشتند. [[شیخ طوسی]]، شمار شاگردان آن حضرت را افزون بر یک صد نفر ثبت کرده است<ref>  شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص ۴۲۷ به بعد</ref>. میان آنان چهره‌‏ها و شخصیت‏های برجسته و وارسته‏ای مانند [[احمد بن اسحاق اشعری قمی]]، [[ابو هاشم داود بن قاسم جعفری]]، [[ابو عمرو عثمان بن سعید عمری]]، [[علی بن جعفر]] و [[محمد بن حسن صفّار به چشم‏ می‌‏خورند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۶۴-۷۰.</ref>.

#'''گسترش حلقه ارتباطی با شیعیان از طریق نمایندگان‏:''' در پی تلاش‏های فراوان [[امامان]] پیشین، در زمان [[امام عسکری]]{{ع}} تشیع در مناطق و شهرهای مختلف، گسترده شده و شیعیان در گستره وسیعی زندگی می‏کردند. گستردگی و پراکندگی مراکز شیعی، وجود سازمان ارتباطی منظمی را ایجاب می‏کرد، تا پیوند شیعیان را با حوزه [[امامت]] و نیز ارتباط آنان را با هم‏دیگر برقرار سازد و از این رهگذر، آنان را از نظر دینی و سیاسی، رهبری و سازماندهی کند. این نیاز، از زمان [[امام نهم]]{{ع}} احساس می‏شد و چنان‏که در روش آن حضرت و [[امام دهم]] {{ع}} آمده، شبکه ارتباطی وکالت و نصب نمایندگان در مناطق گوناگون، از آن زمان وجود داشته است. این برنامه، زمان [[امام عسکری]]{{ع}} نیز پی‏گیری شد. بنابر یافته‏‌ها و شواهد تاریخی، آن حضرت نمایندگانی از میان شخصیت‏های برجسته [[شیعه]]، در مناطق فراوان نصب کرده و با آنان در ارتباط بود و از این راه، شیعیان را در همه مناطق زیر نگاه داشت. یکی از نمایندگان [[امام]] "[[احمد بن اسحاق بن عبد اللّه قمی اشعری]]"، از یاران ویژه [[امام]] و از شخصیت‏‌های بزرگ شیعی در قم بود. برخی از دانشمندان علم رجال، از او به عنوان رابط بین قمی‏ها و [[امام]] و از جمله اصحاب خاصّ آن حضرت یاد کرده‌‏اند<ref>  نجاشی، فهرست اسماء مصنفی الشیعة، ص ۶۶؛ شیخ طوسی، الفهرست، ص ۲۳</ref>. اما دانشمندان دیگر، او را وکیل و نماینده [[امام]] دانسته‏‌اند<ref>  محمد جواد طبسی، حیاة الامام العسکری علیه السّلام، ص ۳۳۳</ref>. در رأس وکیل‌‏های [[امام]]، "[[محمد بن عثمان عمری]]" قرار داشت و وکیل‏‌های دیگر، به وسیله او با [[امام]] در ارتباط بودند. آنان نوعا اموال و وجوهات جمع‌آوری شده را به وی تحویل می‏دادند و او آن‏ها را به [[امام]]{{ع}} می‌‏رساند. افزون بر شبکه ارتباطی وکالت، [[امام]] از طریق فرستادن پیک، با شیعیان و پیروان خود ارتباط برقرار می‌‏ساخت و مشکلات آنان را برطرف می‏کرد. [[امام]]، گذشته از پیک‏ها، از طریق نامه‏نگاری نیز با شیعیان ارتباط داشت و آنان را در موقعیت‌‏های حساس راهنمایی می‏‌کرد. نامه‌‏ای که [[امام]] به "[[ابن بابویه]]" نوشته، نمونه‌‏ای از این نامه‌‏ها است. [[امام]] دو نامه‏ نیز به شیعیان قم و آبه "آوه" نوشته که متن آن‏ها در کتاب‏ها گرد آمده است<ref>  حسن بن علی بن شعبه، تحف العقول، ص ۴۸۶</ref>.

#'''فعالیت‏های سیاسی سرّی‏:''' [[امام عسکری]]{{ع}} با وجود همه محدودیت‏ها و کنترل‌‏های دستگاه خلافت، یک زنجیره فعالیت‏‌های سیاسی سرّی را رهبری می‏کرد که با گزینش شیوه‌‏های پنهان‏کاری، از چشم جاسوسان دربار، به دور می‌‏ماند. برای نمونه، [[عثمان بن سعید عمری]] - از نزدیک‏ترین و صمیمی‏ترین یاران [[امام]]{{ع}} - در پوشش روغن‌‏فروشی فعالیت می‏کرد. شیعیان و پیروان آن حضرت، اموال و وجوه خود را به او می‏رساندند و او آن‏ها را در ظرف‏های روغن قرار داده، به حضور [[امام]]{{ع}} می‌رساند<ref>  شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۲۱۴</ref>.  

#'''پشتیبانی مالی از شیعیان‏:''' یکی دیگر از موضع‌‏گیری‏های [[امام عسکری]]{{ع}}، حمایت مالی از شیعیان- به ویژه از یاران خاص و نزدیک آن حضرت - بود. این کار سبب شد آنان زیر فشار مالی، جذب دستگاه حکومت عباسی نشوند<ref>  شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۴۳؛ ابن شهر اشوب، مناقب آل أبی طالب، ج ۴، ص ۴۳۹؛ مسعودی، اثبات الوصیة، ص ۲۴۲؛ سید محسن امین، اعیان الشیعة، ص ۴۰؛ طبرسی، اعلام الوری، ص ۳۷۲؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۱، ص ۵۰۸</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۶۴-۷۰.</ref>.  

#'''آگاهی‌‏بخشی سیاسی به چهره‏های برجسته [[شیعه‏]]:''' از دیگر فعالیت‏های سیاسی [[امام عسکری]]{{ع}}، تقویت و توجیه سیاسی رجال مهم [[شیعه]]، برابر فشارها و سختی‏های مبارزات سیاسی، برای حمایت از آرمان‏های بلند تشیع بود. از آن‏جا که شخصیت‏های بزرگ [[شیعه]] در فشار بیشتری بودند، [[امام]] به تناسب مورد، آنان را راهنمایی می‏کرد و روحیه آنان را بالا می‏برد. همچنین می‏کوشید صبر و آگاهی آنان در برابر فشارها، تنگناها و تنگدستی‏ها فزونی یابد، تا بتوانند مسؤولیت بزرگ اجتماعی و سیاسی و وظایف دینی خود را به خوبی انجام دهند.

#'''بهره‏‌گیری از دانش غیبی برای ارشاد دیگران‏:''' [[امامان]]{{عم}}، در پرتو ارتباط با پروردگار جهان، از دانش غیبی برخوردار بودند و در مواردی که اساس حقانیت اسلام یا مصالح بلند مرتبه امت اسلامی، در خطر قرار می‏گرفت، از این آگاهی به صورت "ابزار هدایت" استفاده می‏‌کردند. پیش‏گویی‌‏ها و گزارش‏های غیبی آنان، بخش مهمّی از زندگی ایشان را در بر می‏‌گیرد؛ با مطالعه در زندگی [[امام عسکری]]{{ع}}، چنین به نظر می‌‏رسد که آن حضرت، بیش از [[امامان]] دیگر، دانش غیبی خود را آشکار می‌‏ساخته است<ref>  محمد جواد طبسی، حیاة الامام العسکری علیه السّلام، ص ۱۲۱</ref>. پس از انتقال [[امام هادی]]{{ع}} به سامّرا، آن حضرت تحت مراقبت و کنترل شدید بود؛ ازاین‌‏رو امکان معرفی فرزندش [[امام حسن]]{{ع}} به عموم شیعیان، در جایگاه [[امام]] بعدی وجود نداشت. به طور اصولی این کار، زندگی او را از ناحیه [[حکومت]] وقت، در معرض خطر جدّی قرار می‏داد. به همین سبب کار معرفی [[امام عسکری]]{{ع}} به شیعیان و گواه گرفتن آنان در این باب، در ماه‌‏های پایانی عمر [[امام هادی]]{{ع}} صورت گرفت؛ به گونه‏‌ای که هنگام رحلت آن حضرت، گروهی از شیعیان از [[امامت]] [[امام عسکری]]{{ع}}، آگاهی نداشتند<ref>  مسعودی، اثبات الوصیة، ص ۲۳۴</ref>. [[امام عسکری]]{{ع}} برای زدودن زنگار شک‏ها و تردیدها و نیز برای حفظ یاران خود از خطر یا هدایت گمراهان، ناگزیر می‏شد پرده‏‌های حجاب را کنار زده، از آن سوی جهان ظاهر خبر دهد<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]،[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص:۶۴-۷۰.</ref>.

#'''معرفی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به عنوان جانشین‏:''' یکی از مسؤولیت‏‌های بزرگ [[امام عسکری]]{{ع}}، معرّفی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به جانشینی خود بود. این امر، زمانی سخت‏‌تر می‏شد که آن حضرت می‌بایست بنا به دلایلی، فرزند خود را در پرده "پنهان‌‏زیستی" نگه دارد، تا از گزند بدخواهان در امان بماند. با این حال در موارد فراوانی، به معرفی جانشین خود به افراد مورد اطمینان پرداخته است. تعابیری که [[امام یازدهم]] برای معرفی [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به کار برده، بدین قرار است:{{عربی|اندازه=150%|"هَذَا صَاحِبُكُمْ‏ بَعْدِي‏"}}<ref>این، بعد از من صاحب شما است؛ شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۳۴۸.</ref>؛ {{عربی|اندازه=150%|" إِنَ‏ ابْنِي‏ هُوَ الْقَائِمُ‏ مِنْ‏ بَعْدِي‏ ‏"}}<ref>همانا فرزندم، قائم بعد از من است؛  شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۵۲۴، ح ۴.</ref>؛ {{عربی|اندازه=150%|" هَذَا إِمَامُكُمْ‏ مِنْ‏ بَعْدِي‏ وَ خَلِيفَتِي‏ عَلَيْكُم‏‏ ‏"}}<ref>این پیشوای شما پس از من و جانشین من بر شما است؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۳۵، ح ۲.</ref>؛ {{عربی|اندازه=150%|" ابنی محمد هو الامام الحجة بعدی‏‏ ‏"}}<ref>فرزندم محمد، همان امام و حجت پس از من است؛ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۰۹، ح ۹</ref> و مواردی از این دست که در کتاب‌‏ها بدان اشاره شده است.