۱۱۰ شیوه مناظراتی حضرت رضا (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

| ناشر = هاتف

* پیش گفتار؛

* معنای لغوی روش؛

* معنای لغوی شیوه؛

* علت انتخاب عدد ۱۱۰؛

* مفهوم‌شناسی مناظره؛

* پیشینه مناظره؛

* ویژگی‌های عصر امام رضا {{ع}}:

# انتخاب یک نفر برای مناظره؛

# مناظره با افراد متخصص و برجسته علمی؛

# استفاده از عقل به عنوان منبع مشترک؛

# استفاده از مقبولات خصم (مسلمات خصم)؛

# شیوه جدل (جدال احسن)؛

# استفاده از تمثیل در تفهیم مطلب؛

# رعایت انصاف (منطق صواب) (عدالت)؛

# مهارت در طرح پرسش؛

# قدرت ارائه شاهد مثال و نمونه؛

# گفتگو پیرامون مسائل مهم؛

# قصد قربت شرط گفتگو؛

# نظم منطقی در گفتار؛

# رعایت اصل ایجاز (حد سخن)؛

# مستندگویی (متقن گویی)؛

# احتجاج با زبان خصم (آشنایی کامل با زبان‌های زنده دنیا)؛

# حصر عقلی (دو تایی - این یا آن)؛

# تبدیل مستشكل به سؤان كننده فعال؛

# عمل برای عکس‌العمل (تحریک بدون توهین)؛

# در نظر گرفتن سطح فکری مخالب؛

# مناظره به صورت تک به تک؛

# خودداری از نقد شخصیت افراد به جای نقد استدلال؛

# تناقض‌یابی و مغالطه‌یابی (تسلط کامل بر قوانین مناظره)؛

# استفاده از قضایای منطقی (شرطیه متصله و منفصله)؛

# شفاف سازی (مبارزه با سیاست شایعه پراکنی)؛

# سعه صدر (با حوصله برخورد کردن)؛

# کادر سازی (تربیت نیرو)؛

# قاطعیت در اظهار عقاید (ابلاغ پیام)؛

# برهان معقولیت (شرطیه)؛

# استفاده از تشبیه؛

# استفاده از روش کنایه و اشاره (غیرمستقیم)؛

# استفاده از ضرب المثل؛

# تخریب نقاط استراتژیک خصم (هدف قرار دادن نقاط اصلی طرف مقابل)؛

# آشنایی کامل با جریان‌های فکری و فرهنگی روز؛

# مهندسی معکوس (معكوس‌سازی ضرر به نفع خود)؛

# قانون همه با هیچ؛

# استفاده از روش مقایسه؛

# قسم دادن ختم به مقدساتش جهت صدق گفتار؛

# استفاده نکردن از شیوه ماکیاول (وسیله نامقدس برای هدف مقدس)؛

# شیوه تبلیغ عملی در مناظره؛

# جواب‌دهی با پرسش (استفهام توبیخی)؛

# شاهدگیری بر اقرار؛

# انذار (ارشاد) (خیر خواهی) (اولویت امر به معروف)؛

# افشای چهره نفاق (مبارزه با عوام‌فریبی)؛

# فصاحت و بلاغت در کلام؛

# ابراز احساسات (جهت تأثیر گذاری بیشتر)؛

# استفاده بهینه از وسایل ارتباط جمعی (محافل عمومی)؛

# قیاس اولویت؛

# استفاده از عرفیات در پاسخ (قاعده عموم عقلا)؛

# استفاده زیاد از آیات قرآن (استشهاد و اقتباس از قرآن)؛ (محوریت قرآن)؛

# رد روایات مخالف قرآن (مبارزه با سیاست جعل حدیث)؛

# شیوه جواب نقضی دادن (جواب نقضی مقدم بر حلی)؛

# استفاده از مقبولات عامه؛

# مات‌سازی حریف (مبارزه فقهی- احکامی)؛

# استفاده از قوانین کلی تاریخی (قانون تکرار سنت‌های امتهای پیشین)؛

# توجه به قواعد روانشناختی مخاطب؛

# قانون عقلی دفع ضرر احتمالی (احتمالات) أصل تقدم دفع ضرر؛

# قانون تقدیم اهم بر مهم (در موارد تزاحم)؛

# قسم خوردن؛

# هدف‌داری (غایت‌مندی)؛

# اقناع مخالف؛

# توجه به محتوای پیام گوینده؛

# برهان سیر و تقسیم (تحلیل و تبیین تمام حالات)؛

# استفاده بهینه از ظرفیت‌های آماده؛

# استفاده از قاعده لایصح الإنكار بعد الإقرار (اقرار بعد از انکار صحیح نیست)؛

# ارجاع به منابع مورد توافق و درجه اول؛

# آموزش شیوه کلی مناظره برای غلبه بر خصم (ایده‌پردازی)؛

# دوری از ابهام و پیچیده گویی؛

# مقابله شدید با افراط و تفریط؛

# برانگیختن نیروی خرد طرف مناظره؛

# الزام طرف مقابل به پذیرش اشتباه خود؛

# انتخاب موضوع؛

# تهاجم به عقاید خصم و بسنده نکردن به دفاع از عقاید خود؛

# سیاست حفظ وحدت و انسجام امت؛

# پایبندی به میثاق و پیمان‌ها؛

# ابتکار عمل (سیاست غافلگیری)؛

# تبیین معارف الهی در مناظرات؛

# مخالفت با تساهل و تسامح در عقاید (پلوراسیم دین = کثرت‌گرایی = نسبی‌گرایی)؛

# تشویق افراد ماهر به مناظره و نهی از ورود افراد غیر متخصص به مناظره؛

# استفاده از قاعده برد - برد (استفاده از اقوال اشخاص بزرگ طرف مقابل)؛

# حق مداری (حقیقت جویی = دوری از تعصب و تقلید نابجا)؛

# سیاست مقابله به مثل حرکت به حرکت؛

# مناظره در فضای آزاد (اعتماد سازی)؛

# قول لین (نرمی و مدارا) (پرهیز از خشم و غضب)؛

# برهان (به‌کارگیری استدلال‌های عقلی)؛

# شیوه همگام‌شدن با مخاطب؛

# فن نشانه‌شناسی (کد گذاری) (سمبل‌شناسی)؛

# قاعده التزام و اقرار (اعتراف گیری از طرف مقابل)؛

# اصل تکلیف مداری (مآمور به وظیفه، نه نتیجه)؛

# تفاوت موقعیت طرف مقابل در مناظره؛

# دلایل مختلف برای یک موضوع؛

# منع مناظره در امور تعبدی؛

# تاكید بر مشترکات و ایجاد فضای دوستی؛

# تفاوت گذاشتن میان شخصی آگاه و گمراه؛

# شیوه گام به گام و مرحله به مرحله؛

# قاطعیت و مماشات در جای خود؛

# خطاب به بینندگان و شنوندگان و حضار مجلس؛

# بی توجهی به جایگاه و نفوذ طرف مقابل؛

# اجتناب از سؤالات و شبهات تعنتی (سؤال به قصد سرگرمی و ایذاء)؛

# شناسایی نقاط ضعف طرف مقابل؛

# اجتناب از مناظره با افراد لجوج؛

# یاد آوری امور ملموس در مناظره؛

# سرعت پاسخ‌دهی؛

# شرایط و توافقات پیش از مناظره؛

# مخالفت با تفسیر نادرست (معنا بر خلاف عبارت)؛

# توضیح و تبیین الفاظ مشترک (جهت جلوگیری از سوء برداشت حریف)؛

# اجتناب از تمسک به احادیث خاصه (در جای خود)؛

# برهان خلف (قاعده تلازم)؛

# استفاده از اقوال أشخاص بزرگ و معتبر مورد قبول طرف مقابل؛

# دوری از ادعای حق مطلق؛

# پاسخ کوتاه و عمیق؛

* سخن پایانی؛

* منابع..