مبانی حکومت در قرآن چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'امکان پذیر' به 'امکانپذیر'
جز (جایگزینی متن - 'رده:(اا): پرسشهایی با ۱ پاسخ' به '') |
جز (جایگزینی متن - 'امکان پذیر' به 'امکانپذیر') |
||
خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
* '''[[حکومت]] و [[زمامداری]]''': حکم راندن و [[حاکمیت]] در [[جامعه بشری]]، حقی است [[الهی]] که از [[ربوبیت]] و [[هدایت]] خداوندی ناشی میگردد؛ و جز او و کسانی که از جانب وی مجازند، [[حق حکومت]] و زمامداری مردم را ندارند. این [[مسئولیت]] خطیر را خداوند بر عهده [[انبیاء]] نهاده که از [[خصلت]] [[عصمت]] برخوردار میباشند. | * '''[[حکومت]] و [[زمامداری]]''': حکم راندن و [[حاکمیت]] در [[جامعه بشری]]، حقی است [[الهی]] که از [[ربوبیت]] و [[هدایت]] خداوندی ناشی میگردد؛ و جز او و کسانی که از جانب وی مجازند، [[حق حکومت]] و زمامداری مردم را ندارند. این [[مسئولیت]] خطیر را خداوند بر عهده [[انبیاء]] نهاده که از [[خصلت]] [[عصمت]] برخوردار میباشند. | ||
* '''[[اصل مشارکت و تعاون]] در [[فعالیتهای سیاسی]]''': [[تعاون]] و [[مشارکت]] همگانی، خصلت تفکیک ناپذیر [[زندگی اجتماعی]] است؛ ولی قرآن با اضافه کردن دو عنصر “برّ” و تقوا” آن را تکمیل و در [[حقیقت]] بازسازی کرده است. “برّ” هر نوع کاری است که به نحوی برای فرد یا [[جامعه]] مفید است؛ و “تقوا” آن حالتی است که [[انسان]] را به خدا نزدیکتر و رابطه انسان را با دیگران خالصانه و [[پاک]] میگرداند. | * '''[[اصل مشارکت و تعاون]] در [[فعالیتهای سیاسی]]''': [[تعاون]] و [[مشارکت]] همگانی، خصلت تفکیک ناپذیر [[زندگی اجتماعی]] است؛ ولی قرآن با اضافه کردن دو عنصر “برّ” و تقوا” آن را تکمیل و در [[حقیقت]] بازسازی کرده است. “برّ” هر نوع کاری است که به نحوی برای فرد یا [[جامعه]] مفید است؛ و “تقوا” آن حالتی است که [[انسان]] را به خدا نزدیکتر و رابطه انسان را با دیگران خالصانه و [[پاک]] میگرداند. | ||
* '''[[صلحگرایی]]''': از دیدگاه قرآن، [[صلح]] خود، ارزش و [[هدف]] است؛ و کافی است که پیامد خطرناک و فریبی به دنبال نداشته باشد. هدف از [[صلح]]، [[مصلحت]] گرائی نیست؛ خود صلح مصلحت است؛ زیرا با [[زندگی]] [[فطری]] [[انسانها]] سازگارتر است؛ و در شرائط صلح [[رشد]] و تعالی [[انسان]] و تفاهم برای رسیدن به توافقها، و سرانجام به [[یگانگی]] آئین بشری و [[گرایش]] انسانها به [[حق]] | * '''[[صلحگرایی]]''': از دیدگاه قرآن، [[صلح]] خود، ارزش و [[هدف]] است؛ و کافی است که پیامد خطرناک و فریبی به دنبال نداشته باشد. هدف از [[صلح]]، [[مصلحت]] گرائی نیست؛ خود صلح مصلحت است؛ زیرا با [[زندگی]] [[فطری]] [[انسانها]] سازگارتر است؛ و در شرائط صلح [[رشد]] و تعالی [[انسان]] و تفاهم برای رسیدن به توافقها، و سرانجام به [[یگانگی]] آئین بشری و [[گرایش]] انسانها به [[حق]] امکانپذیرتر است. [[قرآن]] وصول به اهداف خود را از طریق صلح نزدیکتر؛ آسانتر و معقولتر میداند؛ از اینرو بدان تأکید میورزد. | ||
* '''[[حل مسالمتآمیز اختلافهای بینالمللی]]''': عدم [[توسل]] به [[خشونت]]، تا آنجا که راهی مسلامتآمیز وجود دارد، مبنای سیاستی است که قرآن آن را برای [[حل اختلافات]]، مورد تأکید قرار داده است. ایجاد صلح و تلاش برای [[مصالحه]] و [[حکمیت]]، [[شیوه]] انسان دوستانهای است که قرآن آن را به جای رفتارهای [[خشونتآمیز]] در حل اختلافات بنیان نهاده است: | * '''[[حل مسالمتآمیز اختلافهای بینالمللی]]''': عدم [[توسل]] به [[خشونت]]، تا آنجا که راهی مسلامتآمیز وجود دارد، مبنای سیاستی است که قرآن آن را برای [[حل اختلافات]]، مورد تأکید قرار داده است. ایجاد صلح و تلاش برای [[مصالحه]] و [[حکمیت]]، [[شیوه]] انسان دوستانهای است که قرآن آن را به جای رفتارهای [[خشونتآمیز]] در حل اختلافات بنیان نهاده است: | ||
# [[برّ]] و [[تقوا]] پیشه کنید و بین [[مردم]] صلح برقرار نمائید<ref>{{متن قرآن|أَنْ تَبَرُّوا وَتَتَّقُوا وَتُصْلِحُوا بَيْنَ النَّاسِ}} «(نام) خداوند را دستاویزی برای سوگندهای خویش قرار ندهید تا (با آن) از نکوکاری و پرهیزگاری و اصلاح میان مردم شانه خالی کنید» سوره بقره، آیه ۲۲۴.</ref>؛ | # [[برّ]] و [[تقوا]] پیشه کنید و بین [[مردم]] صلح برقرار نمائید<ref>{{متن قرآن|أَنْ تَبَرُّوا وَتَتَّقُوا وَتُصْلِحُوا بَيْنَ النَّاسِ}} «(نام) خداوند را دستاویزی برای سوگندهای خویش قرار ندهید تا (با آن) از نکوکاری و پرهیزگاری و اصلاح میان مردم شانه خالی کنید» سوره بقره، آیه ۲۲۴.</ref>؛ |