انفاق در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

انفاق در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۷ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۴

۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۷ نوامبر ۲۰۲۲

جز

جایگزینی متن - 'داود' به 'داوود'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۳۵۱

ویرایش

@@ خط ۱۵۸: / خط ۱۵۸: @@
 [[سید هاشم بحرانی]] در [[تفسیر برهان]] و [[ابن‌جمعه عروسی]] در [[نورالثقلین]] فی قوله: {{متن قرآن|وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ...}}، از ابن‌بابویه با اسنادش تا [[اسحاق بن عمار]]، و او با واسطه از امام صادق {{ع}} روایت می‌کند که آن بزرگوار فرمود: {{متن حدیث|فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}- {{متن قرآن|وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ}} {{متن حدیث|لَمْ يَعْنُوا أَنَّهُ‏ هَكَذَا وَ لَكِنَّهُمْ قَالُوا قَدْ فَرَغَ مِنَ الْأَمْرِ فَلَا يَزِيدُ وَ لَا يَنْقُصُ فَقَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ تَكْذِيباً لِقَوْلِهِمْ}}- {{متن قرآن|غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ يُنْفِقُ كَيْفَ يَشَاءُ}} {{متن حدیث|أَ لَمْ تَسْمَعِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ}}- {{متن قرآن|يَمْحُو اللَّهُ مَا يَشَاءُ وَيُثْبِتُ وَعِنْدَهُ أُمُّ الْكِتَابِ}}<ref>«خداوند هر چه را بخواهد (از لوح محفوظ) پاک می‌کند و (یا در آن) می‌نویسد و لوح محفوظ نزد اوست» سوره رعد، آیه ۳۹.</ref>. درباره فرموده [[خدای عزوجل]]: {{متن قرآن|وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ}}، [[یهود]] چنین معنایی را (به طور مستقیم) قصد نکردند، اما آنان گفته بودند: [[خدا]] از امر (عالم) فارغ شده، پس نه بر آن می‌افزاید و نه از آن کم می‌کند. برای همین [[خدای جل جلاله]] در [[تکذیب]] گفته آنان فرمود: {{متن قرآن|غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ يُنْفِقُ كَيْفَ يَشَاءُ}}. آیا نشنیده‌ای که خدای عزوجل می‌فرماید: «{{متن قرآن|يَمْحُو اللَّهُ مَا يَشَاءُ وَيُثْبِتُ وَعِنْدَهُ أُمُّ الْكِتَابِ}}: هر چه را [[خدای تعالی]] بخواهد، محو و نابود می‌کند و [[ثابت]] می‌نماید و کتاب [[مادر]] نزد اوست<ref>برهان، ص۲۹۷؛ نورالثقلین، ج۱، ص۶۲۹، حدیث ۲۷۸.</ref>.
-[[بحرانی]] در [[تفسیر برهان]]، در [[کلامی]] تحت عنوان: باب معنای «ید» در کلمات [[عرب]]، از ابن‌بابویه، و او با اسنادش تا [[محمد بن مسلم]] [[روایت]] کند که: «درباره قوله عزوجل: {{متن قرآن|قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَسْجُدَ لِمَا خَلَقْتُ بِيَدَيَّ أَسْتَكْبَرْتَ أَمْ كُنْتَ مِنَ الْعَالِينَ}}<ref>«فرمود: ای ابلیس! چه چیز تو را از فروتنی برای چیزی که به دست خویش آفریدم، باز داشت؟» سوره ص، آیه ۷۵.</ref>، از جعفراء سؤال کردم. فرمود: «ید» در [[کلام عرب]] به معنای قوت و [[نعمت]] است. قال: {{متن قرآن|وَاذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ ذَا الْأَيْدِ}}<ref>«بر آنچه می‌گویند، شکیبا باش و از بنده ما داود توانمند یاد کن که اهل بازگشت (و توبه) بود» سوره ص، آیه ۱۷.</ref> و {{متن قرآن|السَّمَاءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ}}<ref>«و آسمان را با دست‌هایی (توانا) بنا نهادیم و بی‌گمان ما (آن را) گسترنده‌ایم» سوره ذاریات، آیه ۴۷.</ref>؛ یعنی بقوة، و {{متن قرآن|وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ}}<ref>«و بی‌گمان ما (آن را) گسترنده‌ایم» سوره ذاریات، آیه ۴۷.</ref>، و قال: {{متن قرآن|وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ}}<ref>«و با روحی از خویش تأییدشان کرده است» سوره مجادله، آیه ۲۲.</ref>؛ یعنی قوّاهم، و گفته می‌شود: {{عربی|لفلان عندی ید بیضاء}}؛ یعنی نعمت<ref>برهان، ص۲۹۷.</ref>.
+[[بحرانی]] در [[تفسیر برهان]]، در [[کلامی]] تحت عنوان: باب معنای «ید» در کلمات [[عرب]]، از ابن‌بابویه، و او با اسنادش تا [[محمد بن مسلم]] [[روایت]] کند که: «درباره قوله عزوجل: {{متن قرآن|قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَسْجُدَ لِمَا خَلَقْتُ بِيَدَيَّ أَسْتَكْبَرْتَ أَمْ كُنْتَ مِنَ الْعَالِينَ}}<ref>«فرمود: ای ابلیس! چه چیز تو را از فروتنی برای چیزی که به دست خویش آفریدم، باز داشت؟» سوره ص، آیه ۷۵.</ref>، از جعفراء سؤال کردم. فرمود: «ید» در [[کلام عرب]] به معنای قوت و [[نعمت]] است. قال: {{متن قرآن|وَاذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ ذَا الْأَيْدِ}}<ref>«بر آنچه می‌گویند، شکیبا باش و از بنده ما داوود توانمند یاد کن که اهل بازگشت (و توبه) بود» سوره ص، آیه ۱۷.</ref> و {{متن قرآن|السَّمَاءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ}}<ref>«و آسمان را با دست‌هایی (توانا) بنا نهادیم و بی‌گمان ما (آن را) گسترنده‌ایم» سوره ذاریات، آیه ۴۷.</ref>؛ یعنی بقوة، و {{متن قرآن|وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ}}<ref>«و بی‌گمان ما (آن را) گسترنده‌ایم» سوره ذاریات، آیه ۴۷.</ref>، و قال: {{متن قرآن|وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ}}<ref>«و با روحی از خویش تأییدشان کرده است» سوره مجادله، آیه ۲۲.</ref>؛ یعنی قوّاهم، و گفته می‌شود: {{عربی|لفلان عندی ید بیضاء}}؛ یعنی نعمت<ref>برهان، ص۲۹۷.</ref>.
 [[ابن‌جمعه عروسی]] هم فی قوله: {{متن قرآن|وَمِنَ الْأَعْرَابِ مَنْ يَتَّخِذُ...}}، در معنای «[[اعرابی]]»<ref>اعرابی منسوب به اعراب است، و جوهری می‌گوید: مفردی برای آن نیست و مراد از آن کسانی هستند که در صحرا و بیابان ساکنند و احکام شرعیه را فرا نمی‌گیرند (نورالثقلین، ج۲، ص۲۵۴).</ref> به [[نقل]] از [[کتاب]] [[اصول کافی]] با اسنادش تا [[علی]] بن [[حمزه]]، از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کند که فرمود: {{متن حدیث|تَفَقَّهُوا فِي‏ الدِّينِ‏؛ فَإِنَّهُ مَنْ لَمْ يَتَفَقَّهْ مِنْكُمْ فِي الدِّينِ، فَهُوَ أَعْرَابِيٌّ؛ إِنَّ اللَّهَ تَعَالى‏ يَقُولُ فِي كِتَابِهِ: {{متن قرآن|لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَلِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ}}<ref>نورالثقلین، ج۲، ص۲۵۴، حدیث ۲۷۷.</ref>.