آیه اکمال دین در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام رضا]] {{ع}} در شرح [[آیه اکمال]] فرموده است: آیه اکمال بیانگر آن است که بر خلاف کسانی که دین را کامل نمی‌دانند، [[دین اسلام]] کامل است و همه مسائل مهم دین از [[حلال و حرام]] و مرزهای [[شریعت]] در آن به تمامی بیان شده است<ref>الکافی، ج۱، ص۱۹۹.</ref>. نظر امام به روش آن دسته از رقبای [[اهل بیت]] {{عم}} است که بر آن‌اند که [[اسلام]] همه مسائل مورد نیاز [[جامعه]] را بیان نکرده و ما [[نیازمند]] به [[قیاس]] و [[استحسان]] هستیم. [[امام رضا]] {{ع}} تأکید دارد که خطوط اصلی [[شریعت]] بیان شده و نیازی نیست تا از قیاس و استحسان استفاده شود. [[پیامبر خدا]] {{صل}} اصول و بنیان‌های اصلی [[دین]] را برای [[مردم]] شرح داد و راه را برای آنها به روشنی بیان کرد و مردم را به شاهراه [[هدایت]] رهنمون فرمود و همه مطالب مورد نیاز مردم را بیان کرد. [[امام]] افزوده است: کسانی که [[گمان]] کرده‌اند [[دین ناقص]] است و کامل نشده [[کتاب خدا]] را رد کرده‌اند و هر کس کتاب خدا را نپذیرد [[کافر]] است. [[ائمه]] {{عم}} به نقل از [[پیامبر]] {{صل}} فرموده‌اند: [[آیه]] پس از [[نصب علی]] {{ع}} به [[وصایت]] نازل شد و پیامبر {{صل}} پس از [[نزول آیه]] [[تکبیر]] گفت و فرمود: [[اکمال دین]] و تمامیت [[نعمت]] به [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} است<ref>تفسیر کنز الدقائق، ج۴، ص۳۶.</ref>. در نظر امام رضا {{ع}} دین به [[امامت]] کامل شده است و پیامبر {{صل}} در [[سفر]] [[حجة الوداع]] [[علی]] {{ع}}را به عنوان [[علم]] و [[پرچم هدایت]] و امام و [[مرجع]] [[دینی]] و [[سیاسی]] برای مردم [[نصب]] کرد<ref>الکافی، ج۱، ص۱۹۹.</ref>. در نگاه [[امام هشتم]]، امام [[محرم اسرار]] [[خداوند]] است. او [[قرآن]] را [[تفسیر]] و [[آیات]] آن را [[تأویل]] می‌کند<ref>بحار الأنوار، ج۱۱، ص۷۲.</ref>. امام هشتم در [[اثبات]] [[کمال دین]] به دو آیه [[استدلال]] کرده است. یکی کریمه {{متن قرآن|مَا فَرَّطْنَا فِي الْكِتَابِ مِنْ شَيْءٍ}}<ref>«ما در این کتاب، هیچ چیز را فرو نگذاشته‌ایم» سوره انعام، آیه ۳۸.</ref> است. [[تفریط]] به معنای [[نقص]] و کاستن است<ref>المصباح المنیر، ص۴۶۹.</ref>. [[پیام]] آن نیز کامل بودن دین برای همه نیازمندی‌های [[بشر]] است. دلیل دیگر [[آیه اکمال]] است. امام تأکید فرموده آیه اکمال در حجة الوداع درباره [[امامت علی]] {{ع}} نازل شده است که بیانگر پیوند ناگسستنی امامت و [[نبوت]] است و [[هدف]] اصلی آن نیز کامل شدن دین به وسیله امام و [[رهبر]] [[حی]] و زنده در هر [[زمان]] است. [[شاهد]] آنکه پیامبر {{صل}} در [[غدیر]] پس از [[نصب علی]] {{ع}} بر [[ولایت]] و [[اطاعت]] از وی تأکید فرمود و به [[مردم]] درباره [[مخالفت]] با وی هشدار داد<ref>المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۰۹.</ref>. [[امام]] [[قرآن]] را [[تفسیر]] و [[تأویل]] می‌کند و آن را از [[تحریف‌ها]] [[نگهبانی]] می‌کند و در صحنه عمل آیین‌های آن را به [[اجرا]] در می‌آورد. [[امام هشتم]] به نقل از [[پدران]] خود از [[پیامبر]] {{صل}} نقل کرده است که [[اسلام]] بر پنج پایه [[استوار]] است: [[شهادت]] به [[یگانگی خدا]] و [[رسالت پیامبر]] {{صل}} و [[نماز]] و [[روزه]] و [[حج]] [[خانه خدا]] برای [[انسان]] [[توانمند]]. اما [[خداوند]] [[دین]] را به ولایت کامل کرد. امام برای [[پیام]] پنجم به کریمه {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ}}<ref>«امروز دینتان را کامل کردم» سوره مائده، آیه ۳.</ref> [[استشهاد]] فرمود<ref>الأمالی، طوسی، ص۵۱۸.</ref>. [[امام رضا]] {{ع}} به نقل از پدران خود فرموده است که در [[حدیث قدسی]] [[علی]] {{ع}} به عنوان نعمتی بزرگ یاد شده که خداوند آن را به [[بندگان]] ویژه خود [[هدیه]] کرده است<ref>عیون أخبار الرضا {{ع}}، ج۲، ص۴۹.</ref><ref>منابع: الإتقان فی علوم القرآن، عبدالرحمن بن ابی بکر معروف به جلال الدین سیوطی (۹۱۱ق)، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، قم، انتشارات بیدار، دوم، ۱۳۶۳ش؛ الأمالی، محمد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تحقیق: مؤسسة البعثة، قم، دار الثقافة، اول، ۱۴۱۴ق؛ بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علانی، محمدباقر بن محمد تقی معروف به علامه مجلسی (۱۱۱۰ق)، تحقیق: جمعی از محققان، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۳ق، البدایة و النهایة، اسماعیل بن عمر معروف به ابن کثیر (۷۷۴ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، اول، ۱۴۰۸ق، البرهان فی علوم القرآن، محمد بن عبدالله معروف به زرکشی (۷۹۴ق)، تحقیق: محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دار إحیاء الکتب العربیة، اول، ۱۳۷۶ق؛ تاریخ الیعقوبی، احمد بن اسحاق معروف به یعقوبی (۲۹۲ق)، بیروت، دار صادر، بی تا، تاریخ بغداد أو مدینة السلام، احمد بن علی معروف به خطیب بغدادی (۴۶۳ق)، تحقیق: مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۷ق، التبیان فی تفسیر القرآن، محمد بن حسن معروف به شیخ طوسی (۴۶۰ق)، تحقیق: احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، ۱۳۴۲ق؛ تفسیر ابن کثیر (تفسیر القرآن العظیم)، اسماعیل بن عمر معروف به ابن کثیر (۷۷۴ق)، تحقیق: یوسف عبدالرحمن مرعشلی، بیروت، دار المعرفة، اول، ۱۴۱۲ق؛ تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب، محمد بن محمد رضا قمی مشهدی (قرن ۱۲ق)، تحقیق: حسین درگاهی، تهران، وزارة الثقافة و الارشاد الإسلامی، اول، ۱۳۶۸ق، جامع البیان فی تفسیر القرآن، محمد بن جریر طبری (۳۱۰ق)، بیروت، دار المعرفة، اول، ۱۴۱۲ق، الجامع لأحکام القرآن، محمد بن احمد معروف به قرطبی (۶۷۱ق)، تهران، انتشارات ناصر خسرو، ۱۳۶۴ ش؛ الدر المنثور فی التفسیر بالمأثور، عبدالرحمن بن ابی بکر معروف به جلال الدین سیوطی (۹۱۱ق)، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، اول، ۱۴۰۴ق؛ السنن الکبری، احمد بن شعیب معروف به نسائی (۳۰۳ق)، تحقیق: عبدالغفار سلیمان بنداری - سیدحسن کسروی، بیروت، دار الکتب العلمیة، اول، ۱۴۱۱ق؛ شواهد التنزیل القواعد التفضیل، عبیدالله بن عبدالله معروف به حاکم حسکانی (۴۹۰ق)، تحقیق: محمدباقر محمودی، تهران، وزارة الثقافة و الارشاد الإسلامی، اول، ۱۴۱۱ق؛ صحیح البخاری، محمد بن اسماعیل معروف به بخاری (۲۵۶ق)، بیروت، دار الفکر، اول، ۱۴۰۱ق؛ صحیح مسلم، مسلم بن حجاج قشیری نیشابوری (۲۶۱ق)، تحقیق: محمد فؤاد عبدالباقی، مصر، عیسی بابی حلبی، بی تا، عیون أخبار الرضا، محمد بن علی معروف به شیخ صدوق (۳۸۱ق)، تحقیق: سیدمهدی لاجوردی، تهران، نشر جهان، اول، ۱۳۷۸ق، الکافی، محمد بن یعقوب معروف به کلینی (۳۲۹ق)، تهران، دار الکتب الإسلامیة، سوم، ۱۳۶۵ ش؛ الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الأقاویل فی وجوه التأویل، محمود بن عمر معروف به زمخشری (۵۳۸ق)، قم، نشر ادب حوزه، بی تا، لسان العرب، محمد بن مکرم معروف به ابن منظور (۷۱۱ق)، تحقیق: علی شیری، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، اول، ۱۴۰۸ق؛ متشابه القرآن و مختلفة، محمد بن علی مازندرانی معروف به ابن شهر آشوب (۵۸۸ق)، قم، بیدار، اول، ۱۳۲۸ش؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، فضل بن حسن معروف به طبرسی (۵۴۸ق)، تحقیق: جمعی از محققان، بیروت، مؤسسة الأعلمی، اول، ۱۴۱۵ق، المستدرک علی الصحیحین، محمد بن عبدالله معروف به حاکم نیشابوری (۴۰۵ق)، تحقیق: یوسف عبدالرحمن مرعشلی، بیروت، دار المعرفة، بی تا؛ المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر، احمد بن محمد مقری فیومی (۷۷۰ق)، قم، دار الهجرة، اول، ۱۴۰۵ق؛ المعجم الکبیر، سلیمان بن احمد معروف به طبرانی (۳۶۰ق)، تحقیق: حمدی عبدالمجید سلفی، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، دوم، بی تا، مفردات ألفاظ القرآن، حسین بن محمد معروف به راغب اصفهانی (۵۰۲ق)، تحقیق: صفوان عدنان داوودی، دمشق - بیروت، دار القلم - الدار الشامیة، اول، ۱۴۱۲ق؛ منهاج السنة النبویة، احمد بن عبد الحلیم معروف به ابن تیمیه (۷۲۸ق)، تحقیق: محمد رشاد سالم، مؤسسة قرطبة، اول، ۱۴۰۶ق، المیزان فی تفسیر القرآن، سید محمد حسین بن محمد طباطبایی (۱۴۰۲ق)، تهران، المطبعة الحیدریة، اول، ۱۳۷۷ق؛ نهج البلاغة، محمد بن حسین موسوی معروف به سیدرضی (۴۰۶ق)، تحقیق و تصحیح: صبحی صالح، قم، دار الهجرة، اول، ۱۴۱۴ق.</ref><ref>[[سید عباس صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید عباس]]، [[آیه اکمال - صادقی فدکی (مقاله)| مقاله «آیه اکمال»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۱ (کتاب)|دانشنامه امام رضا]]، ج۱، ص ۲۲۷-۲۳۲.</ref>