سوره فلق در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

در این سوره، به رسول خدا و [[بشریت]] [[دستور]] می‌دهد که از هر [[شر]] (به ویژه برخی [[شرور]] معین) به او [[پناه]] ببرد. یعنی از شر هر مخلوقی، چه [[انسان]] و چه [[جن]] و چه حیوانات و چه هر مخلوق دیگری که شری همراه خود دارد. فقط باید از شر [[مخلوقات]] به [[خدا]] پناه برد؛ زیرا که فقط در پناه [[پروردگار]] [[جهان]] امکان رسیدن به [[آرامش]] و مقابله با [[شرارت‌ها]] (در پرتو [[نور]] [[حیات]] بخش و [[ضد]] [[تاریکی]] او) وجود دارد. با روشن شدن [[دل]] با [[نور خدا]] از شر می‌‌توان دوری جست. و پروردگار روشن بخش [[دل‌ها]] و [[نجات دهنده]] از [[ظلمت]] نفس است. [[مفسرین]] به طور کلی، مطالب اندکی پیرامون [[تفسیر]] و مقاصد این [[سوره]] و [[سوره ناس]] نوشته‌اند [[ولی]] [[تفاسیر عرفانی]] بیشتر بدان‌ها پرداخته‌اند و در چارچوب رویکرد [[عرفانی]] [[آیات]] را تفسیر و [[تاویل]] کرده‌اند. تستری نوشته است [[خداوند]] در این دو سوره (فلق و ناس) [[دستور]] به [[اعتصام به حبل الله]] المتین و [[استعانت]] به [[الله]] تعالی و اظهار [[فقر]] و [[وابستگی]] مطلق به پروردگار داده است. {{عربی|إن الله تعالی أمره فی هاتین السورتین بالاعتصام و الاستعانة به، وإظهار الفقر إلیه}}<ref>تفسیر القرآن.</ref>.