سیره سیاسی امام صادق: تفاوت میان نسخه‌ها

[[نارضایتی]] عمومی از دولت اموی، [[تشکیلات]] دقیق عباسیان، [[انتخاب]] [[خراسان]] به عنوان سرزمینی مناسب و همسو با [[تفکر]] [[سیاسی]] [[فکری]] عباسیان و از سوی دیگر عدم [[اتحاد]] دیگر معارضان در برابر عباسیان عواملی برای [[پیروزی]] آنان در [[سال ۱۳۲ق]] شد. آنان پس از پیروزی، چالش گروه‌های متعددی را [[تجربه]] کردند. متحدان [[خراسانی]] آنان ادعای [[استقلال]] داشتند و از عباسیان شکست خوردند. حسنی‌ها به قصد [[مصادره]] پیروزی عباسیان، با [[زیدیه]] [[متحد]] شدند و قیام‌های نافرجامی را شکل دادند. [[قیام]] نفس زکیّه و [[ابراهیم]] باخَمرا، نقطه آغاز این [[قیام‌ها]] بود که [[منصور عباسی]] آنها را در [[سال ۱۴۵ق]]، شکست داد.<ref>پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، [[تاریخ اسلام بخش اول ج۲ (کتاب)|تاریخ اسلام بخش اول ج۲]] ص ۲۷۱.</ref>

[[امام صادق]]{{ع}} راهی را انتخاب کرد که بدون حرکت نظامی، بتواند عباسیان را [[نقد]] کند، [[افکار]] [[اهل بیت]]{{عم}} را گسترش دهد و در [[فرهنگ عمومی]] [[جامعه]] تأثیر بگذارد. امام{{ع}} گرچه در یک فضای به ظاهر باز سیاسی قرار داشت، اما شرایط جدید و تقاضاهای مختلف [[گروه‌های سیاسی]] [[حضرت]] را تحت فشار قرار می‌داد.

این فشارها از آن رو بود که [[عباسیان]] با تأکید بر نمایش آرای انقلابی و [[ظلم‌ستیزی]]، خود را [[دادرس]] [[مردم]] معرفی می‌کردند و خواهان [[پیروی]] [[امام صادق]]{{ع}} بودند. [[حسنیان]] و زیدیان نیز که رویاروی عباسیان بودند، با افزودن عنصر [[جهاد]] در [[تعریف امام]]{{ع}}، خواهان [[بیعت]] و [[همراهی]] آن [[امام]] بودند. برخی هواخواهان امام صادق{{ع}} نیز در اثر [[تبلیغ]] گروه‌ها با پرسش‌هایی روبه‌رو می‌شدند که امام{{ع}} باید مرزهای [[فکری]] را برای تبیین [[هویت]] [[سیاسی]] [[شیعه]] تبیین می‌کرد. هضم [[تفکر]] [[امامیه]] در جریان‌های مخالف، [[تهدید]] دیگری بود که زمینه‌ساز [[انتخاب]] چنین روشی از سوی امام صادق{{ع}} شد.