عباس بن علی بن ابی‌طالب: تفاوت میان نسخه‌ها

او به سبب سیمای [[زیبایی]] که داشت به [[قمر بنی هاشم]] [[لقب]] داده شده بود و کنیه‌اش [[ابوالفضل]] {{ع}} و [[کنیه]] دیگرش «ابوقربه»<ref>مقاتل الطالبیین، ص۵۵ و ۵۶. قربه یعنی مشک آب، ابوقربه یعنی صاحب مشک آب و اشاره به سقایی او در واقعه کربلاست.</ref> است.

== [[فاطمه کلابیه]]، ([[ام البنین]]) مادر حضرت عباس ==

پس از سال‌ها از [[شهادت حضرت فاطمه زهرا]] [[دخت پیامبر]] {{صل}}، روزی [[حضرت علی]] {{ع}} به برادرش [[عقیل]] که مردی [[نسب]] شناس و آشنای به [[تاریخ]] [[عرب]] و [[دودمان]] آنها بود فرمود: «همسری قهرمان‌زاده از عرب برایم [[انتخاب]] کن تا با وی [[ازدواج]] کنم و از او [[فرزندی]] شجاع و [[دلاور]] به دنیا آورده شود.»

[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} با این بانوی جلیله [[ازدواج]] کرد و از او چهار فرزند پسر به [[دنیا]] آمد، نخستین آنها [[عباس]] بود و پس از او [[عبدالله]] و بعد [[جعفر]] و در آخر [[عثمان]] که هر چهار پسر از [[یاران]] [[برادر]] بزرگوارشان [[امام حسین]] {{ع}} بودند و در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسیدند.

حضرت عباس {{ع}} چهارده سال از [[عمر]] شریفش را با پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین {{ع}} سپری کرد، [[شهادت حضرت علی]] {{ع}} در [[سال چهلم هجری]] بوده است و ده سال بعد با برادر گرامیش [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} و ده سال آخر عمر را با دیگر برادر بزرگوارش امام حسین {{ع}} بگذرانید.

و مورد دیگر اینکه عباس روزی روی زانوی پدرش [[حضرت علی]] {{ع}} نشسته بود، [[امام]] به او فرمود: «بگو، یک» او گفت: یک. پدر فرمود: «بگو دو» حاضر نشد بگوید دو و گفت: «با زبانی که یک گفتم [[شرم]] دارم دو بگویم»<ref>این قول به حضرت زینب {{س}} هم نسبت داده شده است.</ref> این سخن، شاید کنایه از این است زبانی که اظهار به [[وحدانیت خدا]] بکند و یک بگوید دیگر نباید دو بگوید و برای [[خدا]] [[شریک]] قائل شود.

امام به برادرش [[حضرت عباس]] [[مأموریت]] داد تا همراه سی سوار و بیست نفر پیاده برای آوردن آب به شریعه فرات بروند، آنها با بیست [[مشک]] آب شبانه به شریعه رفتند و به نزدیکی شط فرات رسیدند، ابتدا [[نافع بن هلال جملی]] جلوتر خود را به شریعه رسانید و اجازه یافت تا از آب شریعه بخورد ولی او به [[احترام]] [[لب تشنه]] [[امام حسین]] {{ع}} آب ننوشید. در این موقع نیروهای تحت [[فرمان]] [[قمر بنی هاشم]] {{ع}} جلو آمدند که [[عمرو بن حجاج]] [[دستور]] جلوگیری داد اما آن بزرگوار {{ع}} با یک تاکتیک نظامی به نیروهای سواره دستور داد به [[سپاه]] [[دشمن]] [[حمله]] کنند و به نیروهای پیاده هم فرمان داد مشک‌ها را پُر از آب کنند، در هنگام درگیری بین نیروهای سواره با نیروهای مراقب [[شریعه]]، پیادگان مشک‌ها را پر از آب کردند و به خیمه‌ها بازگشتند و سوارگان هم پس از مجروح کردن یکی از نیروهای دشمن سالم به خیمه‌ها برگشتند.

=== عصر [[تاسوعا]] و رد [[امان]] [[نامه]] ===