پرش به محتوا

توطئه قتل پیامبر خاتم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۵: خط ۵:
| پرسش مرتبط  = پیامبر خاتم (پرسش)
| پرسش مرتبط  = پیامبر خاتم (پرسش)
}}
}}
==[[توطئه]] قتل پیامبر خدا{{صل}} در دارالندوه ==
مهم‌ترین دستاورد [[عقبه دوم]] را می‌توان هجرت [[مسلمانان]] به [[مدینه]] دانست. بدین‌سان که [[رسول خدا]]{{صل}} به مدت سیزده سال با [[منکران]] [[رسالت]] برخورد ارشادی و [[هدایتی]] داشت و با [[تحمل]] انواع زجرها و [[شکنجه‌ها]]، فقط بر [[استدلال]] و [[مدارا]] تکیه کرد. وقتی [[اصحاب]] آن حضرت [[اجازه]] [[دفاع]] خواستند، دستور به [[شکیبایی]] داد، تا اینکه پس از [[پیمان]] دوم عقبه، اجازه هجرت یافتند.
آنان به شکل فردی و جمعی رهسپار مدینه شدند، تا جایی که پیش از گذشت سه ماه از بیعت، از مسلمانان جز [[زندانیان]]، [[مستضعفان]]، [[ناتوانان]] و [[امام علی]]{{ع}}، کسی در مکه باقی نمانده بود. [[قریش]] شرایط پیش آمده را به زیان خود شمرد و [[آینده]] خود را در خطر دید؛ از این رو، در مجلس مشورتی خود در نام [[دارالندوه]]، به [[رایزنی]] پرداخت تا جدی‌تر از گذشته با رسول خدا{{صل}} [[مبارزه]] کند. پیشنهادهای مختلفی برای مبارزه در مرحله جدید مطرح شد و سرانجام پیشنهاد [[ابوجهل]] پذیرفته شد. بر پایه طرح او، همه تیره‌های قریش باید در قتل پیامبر{{صل}} شرکت می‌کردند و یک باره [[هجوم]] برده و او را با یک ضربه [[شمشیر]] می‌کشتند، تا [[خون]] و خون‌بهای ایشان در میان آنان تقسیم شود. روزی که این [[تصمیم]] گرفته شد، «[[یوم]] الزحمه» خوانده شده است<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۳۳۱.</ref>. سبب تصویب چنین پیشنهادی این [[پندار]] بود، که [[رسول خدا]]{{صل}} پس از [[ابوطالب]] [[باور]] قدرت‌مندی ندارد و [[بنی هاشم]] نمی‌توانند با همه قبائل [[قریش]] بجنگند<ref>یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۳۹.</ref>. در این میان، [[خداوند]] به [[یاری]] پیامبرش آمد و دستور داد به [[مدینه]] [[هجرت]] کند، تا [[مکر]] [[مشرکان]] به خودشان بازگردد<ref>{{متن قرآن|وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ}} «و (یاد کن) آنگاه را که کافران با تو نیرنگ می‌باختند تا تو را بازداشت کنند یا بکشند یا بیرون رانند، آنان نیرنگ می‌باختند و خداوند تدبیر می‌کرد و خداوند بهترین تدبیر کنندگان است» سوره انفال، آیه ۳۰.</ref>.<ref>[[رمضان محمدی|محمدی]]، [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد]]، [[حسین حسینیان مقدم|حسینیان]]، [[تاریخ اسلام (کتاب)|تاریخ اسلام]] ص۱۴۴.</ref>


== [[توطئه]] قتل پیامبر {{صل}} در هرشی ==
== [[توطئه]] قتل پیامبر {{صل}} در هرشی ==
خط ۲۳: خط ۲۸:
[[پیامبر]] {{صل}} به من فرمودند: ای حذیفه، گویا در نام بعضی [[شک]] داری؟ اکنون سرت را بالا کن و نگاه کن؟ من هم به طرف آنان نگاه کردم، دیدم در اطراف گردنه ایستاده‌اند، در این هنگام برقی جهید و اطراف ما را روشن کرد و این [[روشنایی]] به گونه‌ای بود که من [[گمان]] کردم، [[خورشید]] طلوع کرده است. وقتی درست نگاه کردم، همه را شناختم، دیدم همان افرادی هستند که پیامبر {{صل}} به نامشان تصریح کرده بود و تعدادشان چهارده نفر بود، نه نفر از [[قریش]] و پنج نفر از سایر مردم.
[[پیامبر]] {{صل}} به من فرمودند: ای حذیفه، گویا در نام بعضی [[شک]] داری؟ اکنون سرت را بالا کن و نگاه کن؟ من هم به طرف آنان نگاه کردم، دیدم در اطراف گردنه ایستاده‌اند، در این هنگام برقی جهید و اطراف ما را روشن کرد و این [[روشنایی]] به گونه‌ای بود که من [[گمان]] کردم، [[خورشید]] طلوع کرده است. وقتی درست نگاه کردم، همه را شناختم، دیدم همان افرادی هستند که پیامبر {{صل}} به نامشان تصریح کرده بود و تعدادشان چهارده نفر بود، نه نفر از [[قریش]] و پنج نفر از سایر مردم.


حذیفه می‌گوید: از گردنه پایین آمدیم و [[فجر]] طلوع کرده بود. [[رسول خدا]] {{صل}} برای [[نماز]] [[وضو]] گرفت و به [[انتظار]] پایین آمدن [[اصحاب]] از [[عقبه]]، نشست. پس از [[اجتماع]] همه اصحاب، دیدم همان افراد در میان جمع و پشت سر رسول خدا {{صل}} به نماز ایستاده‌اند. [[نماز جماعت]] برپا شد و حضرت سخنانی فرمود که اشاره ضمنی به آنان داشت<ref>بحارالانوار، ج۲۸، ص۹۹ - ۱۰۰؛ ج۳۷، ص۱۱۵؛ عوالم، ج۱۵، ص۳۰۴؛ اقبال الاعمال ص۴۵۸.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۴۲۲.</ref>
حذیفه می‌گوید: از گردنه پایین آمدیم و [[فجر]] طلوع کرده بود. [[رسول خدا]] {{صل}} برای [[نماز]] [[وضو]] گرفت و به [[انتظار]] پایین آمدن [[اصحاب]] از [[عقبه]]، نشست. پس از [[اجتماع]] همه اصحاب، دیدم همان افراد در میان جمع و پشت سر رسول خدا {{صل}} به نماز ایستاده‌اند. [[نماز جماعت]] برپا شد و حضرت سخنانی فرمود که اشاره ضمنی به آنان داشت<ref>بحارالانوار، ج۲۸، ص۹۹ ـ ۱۰۰؛ ج۳۷، ص۱۱۵؛ عوالم، ج۱۵، ص۳۰۴؛ اقبال الاعمال ص۴۵۸.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص۴۲۲.</ref>
 
==[[توطئه]] [[قتل پیامبر]] [[خدا]]{{صل}}==
مهم‌ترین دستاورد [[عقبه دوم]] را می‌توان هجرت [[مسلمانان]] به [[مدینه]] دانست. بدین‌سان که [[رسول خدا]]{{صل}} به مدت سیزده سال با [[منکران]] [[رسالت]] برخورد ارشادی و [[هدایتی]] داشت و با [[تحمل]] انواع زجرها و [[شکنجه‌ها]]، فقط بر [[استدلال]] و [[مدارا]] تکیه کرد. وقتی [[اصحاب]] آن [[حضرت]] [[اجازه]] [[دفاع]] خواستند، دستور به [[شکیبایی]] داد، تا اینکه پس از [[پیمان]] دوم عقبه، اجازه هجرت یافتند.
آنان به شکل فردی و جمعی رهسپار مدینه شدند، تا جایی که پیش از گذشت سه ماه از بیعت [[دفاعی]]، از مسلمانان جز [[زندانیان]]، [[مستضعفان]]، [[ناتوانان]]، و [[امام علی]]{{ع}}، کسی در مکه باقی نمانده بود. [[قریش]] شرایط پیش آمده را به زیان خود شمرد و [[آینده]] خود را در خطر دید؛ از این رو، در مجلس مشورتی خود در نام [[دارالندوه]]، به [[رایزنی]] پرداخت تا جدی‌تر از گذشته با رسول خدا{{صل}} [[مبارزه]] کند. پیشنهادهای مختلفی برای مبارزه در مرحله جدید مطرح شد و سرانجام پیشنهاد [[ابوجهل]] پذیرفته شد. بر پایه طرح او، همه تیره‌های قریش باید در قتل پیامبر{{صل}} شرکت می‌کردند و یک باره [[هجوم]] برده و او را با یک ضربه [[شمشیر]] می‌کشتند، تا [[خون]] و خون‌بهای ایشان در میان آنان تقسیم شود. روزی که این [[تصمیم]] گرفته شد، «[[یوم]] الزحمه» خوانده شده است<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۳۳۱.</ref>. سبب تصویب چنین پیشنهادی این [[پندار]] بود، که [[رسول خدا]]{{صل}} پس از [[ابوطالب]] [[باور]] قدرت‌مندی ندارد و [[بنی هاشم]] نمی‌توانند با همه قبائل [[قریش]] بجنگند<ref>یعقوبی، تاریخ، ج۲، ص۳۹.</ref>. در این میان، [[خداوند]] به [[یاری]] پیامبرش آمد و دستور داد به [[مدینه]] [[هجرت]] کند، تا [[مکر]] [[مشرکان]] به خودشان بازگردد<ref>{{متن قرآن|وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ}} «و (یاد کن) آنگاه را که کافران با تو نیرنگ می‌باختند تا تو را بازداشت کنند یا بکشند یا بیرون رانند، آنان نیرنگ می‌باختند و خداوند تدبیر می‌کرد و خداوند بهترین تدبیر کنندگان است» سوره انفال، آیه ۳۰.</ref>.<ref>[[رمضان محمدی|محمدی]]، [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد]]، [[حسین حسینیان مقدم|حسینیان]]، [[تاریخ اسلام (کتاب)|تاریخ اسلام]] ص۱۴۴.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
۱۱۱٬۹۱۱

ویرایش