آثار قیام امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = ۲

'''آثار قیام [[امام مهدی]] {{ع}} چیست؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. در ذیل، پاسخ به این پرسش را بیابید. تلاش بر این است که پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه این پرسش، در یک پاسخ جامع اجمالی تدوین گردد. پرسش‌های وابسته به این سؤال در انتهای صفحه قرار دارند.

«[[روایات]] مختلفی درباره [[روز قیام]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} وجود دارد. در برخی، از نوروز به عنوان روز آغاز [[قیام]]، یاد شده است. برخی [[احادیث]] دیگر [[روز عاشورا]] را روز آغاز [[قیام]] ذکر کرده است. در تعدادی از [[روایات]] روز شنبه ودر تعدادی دیگر، [[جمعه]]، [[روز قیام]] تعیین شده است. در هم زمانی نوروز، با [[عاشورا]] اشکالی به نظر نمی‌رسد؛ زیرا نوروز طبق سال شمسی وعاشورا بر اساس سال قمری [[محاسبه]] می‌شود ویکی شدن این دو روز امکان‌پذیر است [[وهم]] زمانی این دو روز با [[جمعه]] یا شنبه نیز ممکن است. آن چه مشکل و متعارض به نظر می‌رسد، ذکر دو روز از هفته به عنوان [[روز قیام]] است؛ ولی می‌توان این دسته از [[روایات]] را نیز توجیه کرد؛ زیرا اگر [[سند]] این [[روایات]] صحیح باشد، در این صورت احادیثی که [[جمعه]] را روز ظهور [[حضرت]]، تعیین کرده است، بر [[روز قیام]] وظهور حمل می‌شود وروایاتی که شنبه را [[روز قیام]] می‌داند، بر استقرار وتثبیت [[نظام الهی]] ونابودی [[مخالفان]] [[تفسیر]] شود. باید توجه داشت که روایاتی که شنبه را [[روز قیام]] می‌داند، از نظر [[سند]] مورد تأمّل است؛ ولی روایاتی که [[جمعه]] را ذکر کرده است، از این نظر ایرادی ندارد. اینک به روایاتی در این باره توجه فرمایید: [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "[[قائم]] ما [[اهل بیت]]، در [[روز جمعه]] ظهور می‌کند"<ref>اثبات الهداة، ص ۴۹۶؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۹</ref>، [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "گویا [[حضرت قائم]] را می‌بینم که در [[روز عاشورا]]، روز شنبه، میان [[رکن و مقام]] [[ایستاده]] و [[جبرئیل]] نیز جلوی حضرتش [[ایستاده]] است و [[مردم]] را به [[بیعت]] بااو فرا می‌خواند"<ref>طوسی، غیبة، ص ۲۷۴؛ کشف الغمّه، ج ۳، ص ۲۵۲؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰</ref>، [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "[[امام مهدی|حضرت قائم]] {{ع}} روز شنبه که روز عاشور است، [[قیام]] می‌کند؛ روزی که [[امام حسین]] {{ع}} [[شهید]] شد"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۵۳؛ طوسی، غیبة، ص ۲۷۴، التهذیب، ج ۴، ص ۳۳۳؛ ملاذ الاخیار، ج ۷، ص ۱۷۴؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۵</ref>. نیز آن [[حضرت]] می‌فرماید: "آیا می‌دانید که این روز -[[عاشورا]]- چه روزی است؟ همان روزی است که [[خداوند]] [[توبه]] [[آدم]] وحوّا را پذیرفت؛ روزی است که [[خداوند]] دریا را برای [[بنی اسرائیل]] شکافت وفرعون وپیروانش را [[غرق]] کرد وموسی بر [[فرعون]] پیروز شده؛ روزی است که [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} متولد شد؛ روزی است که [[خداوند]] [[توبه]] [[قوم]] یونس را پذیرفت؛ روز [[تولد]] [[حضرت عیسی]] است وروزی است که [[امام مهدی|حضرت قائم]] در آن [[روز قیام]] می‌کند"<ref>بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۸۵</ref>. [[روایت]] دیگری نیز به همین مضمون از [[امام باقر]] {{ع}}<ref>التهذیب، ج ۴، ص ۳۰۰؛ ابن طاووس، اقبال، ص ۵۵۸؛ خرائج، ج ۳، ص ۱۱۵۹؛ وسائل الشیعه، ج ۷، ص ۳۳۸؛ بحارالانوار، ج ۹۸، ص ۳۴؛ ملاذ الاخیار، ج ۷، ص ۱۱۶</ref> [[نقل]] شده است؛ ولی در این [[روایت]] [[وثاقت]] ابن بطائنی که در سلسله [[سند]] آن است، مورد بحث است. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "در شب بیست وسوم، به نام [[حضرت مهدی]] {{ع}} ندا داده می‌شود ودر [[روز عاشورا]]، روز [[شهادت]] [[امام حسین|حسین بن علی]] {{ع}}، [[قیام]] می‌کند"<ref>طوسی، غیبة، ص ۲۷۴؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰</ref> هم چنین آن [[حضرت]] می‌فرماید: "روز نوروز همان روزی است که [[قائم]] ما [[اهل بیت]] در آن روز ظهور می‌کند"<ref>المهذب البارع، ج ۱، ص ۱۹۴؛ خاتون آبادی، اربعین، ص ۱۸۷؛ وسائل الشیعه، ج ۵، ص ۲۲۸؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۷۱؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۸</ref>

* '''اعلان ظهور:''' ظهور [[حضرت مهدی]] {{ع}}، ابتدا به وسیله [[منادی آسمانی]] اعلام می‌گردد، آن گاه [[حضرت]] در حالی که پشت به [[کعبه]] داده است، با [[دعوت]] به [[حق]]، ظهور خود را اعلام می‌کند. [[امام علی|امیرمؤمنان]] {{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که منادی از [[آسمان]] ندا می‌دهد: [[حق]] از آنِ [[آل محمد]] است، شما اگر طالب [[هدایت]] وسعادت هستید، به دامان [[آل محمد]] {{صل}} چنگ زنید، [[حضرت]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} ظهور می‌کند"<ref>الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۲۴</ref> نیز [[امام باقر]] {{ع}} در این زمینه می‌فرماید: "[[حضرت مهدی]] {{ع}} در [[مکه]] به هنگام [[نماز]] عشا ظهور می‌کند؛ در حالی که [[پرچم]] وپیراهن وشمشیر [[پیامبر]] {{صل}} را همراه دارد وچون [[نماز]] عشا را خواند، فریاد بر می‌آورد:‌ای [[مردم]]! شما را به ذکر [[خدا]] وبه ایستادنتان در برابر ### [[313]]### (در [[روز قیامت]]) متذکر می‌شوم؛ در حالی که حجّتش را (در [[دنیا]]) بر شما تمام کرده است وپیامبران را [[مبعوث]] نموده و [[قرآن]] را فرو فرستاده است. [[خداوند]] به شما [[فرمان]] می‌دهد که به او [[شرک]] نورزید وفرمانبر او وپیامبرانش باشید. آن چه را [[قرآن]] امر به احیای آن کرده است، [[احیا]] وزنده کنید وآن چه را که امر به نابودی آن کرده است، نابود سازید و [[یاوران]] راه [[هدایت]] باشید و بر [[تقوا]] و [[پرهیزگاری]] [[همکاری]] نمایید؛ زیرا [[دنیا]]، فنا وزوالش فرا رسیده ونفخه وداع سر داده است. من شما را به سوی [[خدا]] و رسولش و عمل به کتاب او ونابودی [[باطل]] واحیا وزنده ساختن [[سیره]] [[پیامبر]] {{صل}} [[دعوت]] می‌کنم. آن گاه در میان سی صد وسیزده نفر از یارانش ظهور می‌کند"<ref>ابن حمّاد، فتن، ص ۹۵؛ عقد الدرر، ص ۱۴۵؛ سفارینی، لوائح، ج ۲، ص ۱۱؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴؛ صراط المستقیم، ج ۲، ص ۲۶۲</ref>

* '''[[شعار پرچم امام مهدی در زمان قیام چیست؟ (پرسش)|شعار پرچم قیام]]:''' هر [[حکومتی]] دارای پرچمی‌ است که به وسیله آن شناخته می‌شود و [[قیام‌ها]] و [[انقلاب‌ها]] نیز از [[پرچم]] مخصوصی برخوردارند که آرم آن تا حدودی نمایانگر اهداف رهبرانش می‌باشد. [[انقلاب جهانی]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} نیز [[پرچم]] مخصوصی دارد وبر آن شعاری نقش بسته است. البته هر چند درباره [[شعار]] [[پرچم]] آن [[حضرت]] [[اختلاف]] است، ولی نکته‌ای در همه اقوال مشترک است وآن این که [[مردم]] را به [[فرمانبری]] از حضرتش [[دعوت]] می‌کند<ref>امام باقر {{ع}} به ابوحمزه فرمود: «گویا قائم اهل بیتم را می بینم که وارد نجف می‌شود وهنگامی که به بالاترین نقطه نجف رسید، پرچم رسول خدا {{صل}} را می گشاید. زمانی که پرچم باز شد، فرشتگانی که در جنگ بدر حضور داشتند، بر او فرودمی آیند»؛ عیاشی، تفسیر، ج ۱، ص ۱۰۳؛ نعمانی، غیبة، ص ۳۰۸؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۶۷۲؛ تفسیر برهان، ج ۱، ص ۲۰۹؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۶</ref> اینک به ذکر چند نمونه در این باره بسنده می‌کنیم: در روایتی آمده است: "بر روی [[پرچم]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} نوشته شده است: "گوش شنوا داشته باشید واز حضرتش [[اطاعت]] کنید"<ref>اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۸۲؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۵</ref> در جای دیگری می‌خوانیم: "[[شعار]] [[پرچم]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}}{{عربی|"الْبَيْعَةُ لِلَّهِ‏ "}} <ref>بیعت برای خدا می‌باشد؛ ابن حمّاد، فتن، ص ۹۸؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۸، القول المختصر، ص ۲۴؛ ینابیع المودّه، ص ۴۳۵؛ الشیعة والرجعه، ج ۱، ص ۲۱۰</ref>

* '''[[خرسندی]] جهانیان از [[قیام]]:''' از [[روایات]] فهمیده می‌شود که [[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} موجب [[خرسندی]] [[انسان‌ها]] می‌شود. این [[شادی]] ورضایت به اشکال گوناگونی بیان شده است. در بعضی [[روایات]]، سخن از [[شادی]] اهل [[زمین]] وآسمان است ودر برخی دیگر از [[شادی]] مردگان سخن به میان آمده است. در روایتی، از استقبال [[مردم]] از [[قیام]] بحث شده است ودر [[روایت]] دیگر از آرزوی [[مردم]] برای زنده شدن مردگانشان پرده بر می‌دارد. در این جا با ذکر چند [[روایت]]، نمونه‌هایی از آن را بازگو می‌کنیم: [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} می‌فرماید: "همه اهل [[آسمان]] وزمین، پرندگان، حیوانات درنده وماهیان دریا، از ظهور [[حضرت مهدی]] {{ع}} شاد وخرسند می‌شوند"<ref>عقدالدرر، ص ۸۴، ۱۴۹؛ البیان، ص ۱۱۸؛ حاکم، مستدرک، ج ۴، ص ۴۳۱؛ الدر المنثور، ج ۶، ص ۵۰؛ نور الابصار، ص ۱۷۰؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۱۴۲؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۱۵۰</ref> [[امام علی|امیر مؤمنان علی]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[حضرت]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} ظهور می‌کند، نام مبارکش بر سر زبان‌ها خواهد بود ووجود [[مردم]] سرشار از [[عشق]] به [[مهدی]] است؛ به گونه‌ای که جز نام او، هیچ نامی‌ در یاد و زبان آنان نیست و با [[دوستی]] او، [[روح]] خود را سیراب می‌کنند"<ref>الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۳۲۴</ref> در [[روایت]] تعبیر {{عربی|"یشربون حبّه"}}<ref>محبتش را می‌نوشند</ref>»، آمده است که در آن، علاقه به جضرت را به [[آب]] یا مایع نوشیدنی گوارایی [[تشبیه]] کرده است که [[مردم]] با کمال میل آن را می‌نوشند وعشق به [[مهدی]] در وجودشان نفوذ می‌کند. [[امام رضا|حضرت رضا]] {{ع}} ضمن بر شمردن حوادث تلخ وفتنه‌های [[پیش از ظهور]]، درباره [[گشایش]] وفَرَج [[پس از ظهور]] می‌فرماید: "در آن هنگام فَرَج وگشایش بر [[مردم]] می‌رسد؛ به طوری که مردگان آرزوی [[زندگی]] دوباره می‌کنند"<ref>خرائج، ج ۳، ص ۱۱۶۹؛ طوسی، غیبة، ص ۲۶۸</ref> [[امام صادق]] {{ع}} نیز در این باره می‌فرماید: "گویا [[امام مهدی|قائم]] {{ع}} را می‌بینم که بر فراز [[منبر]] [[کوفه]] نشسته است وزره [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} را بر تن دارد". آن گاه برخی از حالات حضرتش را بازگو کرد ودر ادامه فرمود: "هیچ مؤمنی در [[قبر]] نمی‌ماند، مگر آن که آن [[شادی]] وسرور در قبرش وارد می‌شود؛ به گونه‌ای که مردگان به [[دیدار]] یک دیگر می‌روند وظهور حضرتش را به هم دیگر تبریک می‌گویند". در برخی از [[روایات]] عبارت "تلک الفرجة آمده است؛ یعنی گشایشی در امور" برزخیان نیز به [[برکت ظهور]] [[حضرت]] پدید می‌آید وطبق این [[نقل]]، [[عظمت]] [[نهضت]] ورهبری [[قیام]] به اندازه‌ای است که بر [[ارواح]] نیز تأثیر می‌گذارد <ref>اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۳۰</ref>

* '''[[نجات]] محرومان:''' شکی نیست که [[قیام]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} موجب برقراری [[عدالت]] و ریشه کن شدن همه محرومیت‌ها از [[جامعه بشری]] می‌گردد؛ در این قسمت به اقداماتی که [[حضرت]] به [[هنگام قیام]] برای ستمدیدگان ومحرومان انجام می‌دهد، به گونه‌ای که باعث [[پناه]] آوردن محرومان به او می‌شود خواهیم پرداخت. [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی ‌اسلام]] {{صل}} می‌فرماید: "[[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} از [[امّت]] من، ظهور می‌کند؛ [[خداوند]] او را به عنوان فریاد رس [[انسان‌ها]] می‌فرستد. آن زمان [[مردم]] در [[نعمت]] به سر خواهند برد"<ref>عقد الدرر، ص ۱۶۷</ref> [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} فریادرسی را محدود به [[طایفه]] یا ملیت خاصی نکرده است؛ بلکه باتعبیر کلمه ناس ([[مردم]])، آن [[حضرت]] را رهایی بخش همه [[انسان‌ها]] می‌داند. از این رو، پیش از ظهورش، شرایط به گونه‌ای می‌شود که همه انسان‌های [[جهان]] آرزوی ظهورش را دارند. [[جابر]] می‌گوید: [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "[[حضرت مهدی]] در [[مکه]] ظهور می‌کند... [[خداوند]] سرزمین [[حجاز]] را (به دست او) می‌گشاید و [[حضرت]] [[زندانیان]] [[بنی هاشم]] را از زندان آزآدمی‌سازد"<ref>ابن حمّاد، فتن، ص ۹۵؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴؛ الفتاوی الحدیثیه، ص ۳۱؛ القول المختصر، ص ۲۳</ref> [[ابو ارطات]] می‌گوید: [[حضرت مهدی]] (از [[مکه]]) عازم [[مدینه]] می‌شود وزندانیان [[بنی هاشم]] را رهایی می‌بخشد. آن گاه به [[کوفه]] می‌رود وزندانیان [[بنی هاشم]] را آزاد می‌سازد<ref>ابن حمّاد، فتن، ص ۸۳؛ الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۷؛ متقی هندی، برهان، ص ۱۱۸؛ ابن طاووس، ملاحم، ص ۶۴</ref> [[شعرانی]] می‌گوید: هنگامی‌ که [[حضرت مهدی]] {{ع}} به [[مغرب]] [[زمین]] می‌رسد، [[مردم]] [[اندلس]] به سوی او رفته، می‌گویند:‌ای [[ولی الله]] (وحجّت [[خدا]])! جزیره [[اندلس]] را [[یاری]] کن که خود ومردمش هلاک شده‌اند<ref>قرطبی، مختصر تذکره، ص ۱۲۸؛ احقاق الحق، ج ۱۳، ص ۲۶۰</ref>»<ref>[[نجم‌الدین طبسی|طبسی؛ نجم‌الدین]]، [[چشم اندازی به حکومت مهدی (کتاب)|چشم اندازی به حکومت مهدی]]، ص ۵۱ -۵۴.</ref>.

#«'''نابودی باطل:''' قیام [[حضرت مهدی]] {{ع}} بر اساس حق و حق‌گرایی بوده و مهم‌ترین هدف آن، برپاداشتن حق، غلبه دادن نور بر تاریکی، برداشتن شرارت و شیطنت و نابودی باطل است. در آیاتی از [[قرآن]] که به حادثه برانگیخته شدن حجت الهی در پایان دوران اشاره شده، نابودی باطل بزرگ‌ترین اثر و برکت آن دانسته است. [[امام باقر]] {{ع}} درباره آیه: {{متن قرآن|جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا}}<ref>و بگو: حق آمد و باطل نابود شد. آری، باطل همواره نابودشدنی است؛ سوره اسراء، آیه ۸۱.</ref>؛ فرمود: "هنگامی که [[قائم]] {{ع}} قیام کند، دولت باطل از میان می‌رود"<ref>{{متن حدیث|"إِذَا قَامَ الْقَائِمُ {{ع}} ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ"}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۸، ص۲۸۷، ح۴۳۲.</ref>. همچنین در تفسیر قمی از [[امام باقر]] {{ع}} ذیل آیه {{متن قرآن|وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى}}<ref>سوگند به روز چون جلوه گری آغازد؛ سوره لیل، آیه ۲.</ref>؛ نقل شده که فرمود: "روز، [[قائم]] از ما [[اهل بیت]] {{عم}} است که چون قیام کند، بر دولت باطل پیروز گردد"<ref>{{عربی|"النَّهَارُ هُوَ الْقَائِمُ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ {{عم}} إِذَا قَامَ غَلَبَ دَوْلَةَ الْبَاطِل‏"}}؛ علی بن ابراهیم قمی، تفسیر قمی، ج۲، ص۴۲۵.</ref>.

# '''نابودی مشرکان و کافران:''' [[زراره]] می‌گوید: از [[امام باقر]] {{ع}} از تأویل آیه {{متن قرآن|وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً}}<ref>و همگی با مشرکان بجنگید، چنان که آنان همگی با شما می‌جنگند؛ سوره توبه، آیه: ۳۶.</ref>؛ پرسیدند؛ آن حضرت در پاسخ فرمود: "موقع تأویل این آیه نرسیده است؛ هر کس قیام قائم ما را درک کند و او را ببیند، تأویل آن را می‌بیند. [[دین]] محمد تا جایی که شب و روز است، گسترش می‌یابد؛ به گونه‌ای که در روی زمین مشرکی نباشد"<ref>{{متن حدیث|"إِنَّهُ لَمْ يَجِئْ تَأْوِيلُ هَذِهِ الْآيَةِ وَ لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا سَيَرَى مَنْ يُدْرِكُهُ مَا يَكُونُ مِنْ تَأْوِيلِ هَذِهِ الْآيَةِ وَ لَيَبْلُغَنَّ دِينُ مُحَمَّدٍ ص مَا بَلَغَ اللَّيْلُ حَتَّى لَا يَكُونَ شِرْكٌ عَلَى ظَهْرِ الْأَرْضِ "}}</ref>؛ [[امام صادق]] {{ع}} در تفسیر آیه {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}<ref>اوست کسی که فرستاده خود را با هدایت و آیین درست روانه کرد، تا آن را بر هر چه دین است فائق گرداند، هر چند مشرکان را ناخوش آید؛ سوره صف، آیه ۹.</ref> می‌فرماید: "به خدا سوگند! تأویل این آیه به مرحله اجرا در نمی‌آید؛ مگر آنکه [[قائم]] ما [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} ظهور کند. تمام مشرکان در روی زمین محو می‌شوند؛ تا جایی که سنگ به سخن می‌آید و به مؤمن می‌گوید:‌ای مؤمن! درون من کافری است، مرا بشکن و او را به قتل برسان<ref>{{متن حدیث|"وَ اللَّهِ مَا نَزَلَ تَأْوِيلُهَا بَعْدُ وَ لَا يَنْزِلُ تَأْوِيلُهَا حَتَّى يَخْرُجَ الْقَائِمُ {{ع}} فَإِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ لَمْ يَبْقَ كَافِرٌ بِاللَّهِ الْعَظِيمِ وَ لَا مُشْرِكٌ بِالْإِمَامِ إِلَّا كَرِهَ خُرُوجَهُ حَتَّى لَوْ كَانَ كَافِرٌ أَوْ مُشْرِكٌ فِي بَطْنِ صَخْرَةٍ لَقَالَتْ يَا مُؤْمِنُ فِي بَطْنِي كَافِرٌ فَاكْسِرْنِي وَ اقْتُلْهُ"}}؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۶۷۰، ح۱۶.</ref>؛ اینها شمار اندکی از روایات است که به روشنی سخن از نابودی مشرکان و کفار به میان آورده است.

# '''رشد خردورزی بندگان خداوند:''' با شناخت و معرفت اصولی است که خداوند، بهتر بندگی می‌شود و در نتیجه آن انسان به رشد و کمال و لقای الهی دست می‌یابد. [[امام باقر]] {{ع}} درباره یکی از آثار قیام [[حضرت مهدی]] {{ع}} فرمود: "هنگامی که قائم ما قیام کند، خداوند دستش را بر سر بندگان گذاشته، اندیشه‌های ایشان جمع و اخلاق آنها کامل می‌گردد"<ref>{{متن حدیث|"إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ اللَّهُ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهِ أَحْلَامُهُمْ"}}؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۲۵، ح۲۱.</ref>.

# '''برپایی عدل و قسط:''' در مجموع روایاتی که به اهداف متعالی قیام جهانی [[حضرت مهدی]] {{ع}} اشاره کرده‌اند، از برپاداشت عدل و قسط فراوان سخن به میان آمده است. روایات فراوانی با تعبیر {{عربی|" يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً "}} به این حقیقت اشاره کرده است. [[عبدالعظیم حسنی]] گوید: [[امام هادی]] {{ع}} فرمود: "پس از من، پسرم حسن است و مردم، با جانشین او چگونه باشند؟ گفتم: فدای شما شوم برای چه؟ فرمود: زیرا شخص او را نمی‌بینند و بردن نام او روا نباشد، تا آنکه قیام کند و زمین را پر از عدل و داد نماید"<ref>{{متن حدیث|"وَ مِنْ بَعْدِيَ ابْنِي‏ الْحَسَنُ فَكَيْفَ لِلنَّاسِ بِالْخَلَفِ مِنْ بَعْدِهِ قُلْتُ وَ كَيْفَ ذَلِكَ قَالَ لِأَنَّهُ لَا يُرَى شَخْصُهُ وَ لَا يَحِلُّ ذِكْرُهُ بِاسْمِهِ حَتَّى يَخْرُجَ فَيَمْلَأَ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا "}}؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۳۷۹، ح۱.</ref>؛بنابراین آن حضرت حرکت خویش را برای اقامه عدل و قسط بنیان نهاده و مهم‌ترین اثر قیام او پر شدن زمین از عدل و داد خواهد بود.

# '''غلبه [[اسلام]] بر دیگر ادیان''' [[محمد بن فضیل]] گوید: از [[حضرت ابو الحسن]] {{ع}} درباره آیه شریفه {{متن قرآن|يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ}}<ref>می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند و حال آنکه خدا گر چه کافران را ناخوش افتد نور خود را کامل خواهد گردانید؛ صف، آیه ۸.</ref>؛ پرسیدم، [[امام]] {{ع}} فرمود: "می‌خواهند [[ولایت]] [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} را با پف دهانشان خاموش کنند"<ref>{{متن حدیث|"يُرِيدُونَ لِيُطْفِئُوا وَلَايَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} بِأَفْوَاهِهِمْ "}}</ref>؛ گفتم: به چه معناست؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: "خدا تمام کننده [[امامت]] است، به دلیل قول خدای عز و جل کسانی که به خدا و رسولش و نوری که فرو فرستاده‌ایم [[ایمان]] آورند، پس نور همان [[امام]] است"<ref>{{متن حدیث|"وَ اللَّهُ مُتِمُّ الْإِمَامَةِ لِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ الَّذِينَ  {{متن قرآن|فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا}} فَالنُّورُ هُوَ الْإِمَامُ "}}</ref>؛ گفتم: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ}}<ref>اوست خدائی که رسول خود را به هدایت و دین حق فرستاده است؛ سوره توبه، آیه۳۳.</ref>؛ [[امام]] {{ع}} فرمود: "اوست که رسولش را به [[ولایت]] وصی‌اش امر کرد و [[ولایت]] همان [[دین]] حق است<ref>{{متن حدیث|"هُوَ الَّذِي أَمَرَ رَسُولَهُ بِالْوَلَايَةِ لِوَصِيِّهِ وَ الْوَلَايَةُ هِيَ دِينُ الْحَق‏"}}</ref>؛ گفتم: {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ }}؛ به چه معناست؟ [[امام]] {{ع}} فرمود: "آن را در زمان قیام [[قائم]] بر همه دینها غلبه دهد، خدا می‌فرماید: و خدا تمام کننده نور خود است، یعنی ولایت قائم، اگر چه کافران نخواهند"<ref>{{متن حدیث|"يُظْهِرُهُ عَلَى جَمِيعِ الْأَدْيَانِ عِنْدَ قِيَامِ الْقَائِمِ قَالَ يَقُولُ اللَّهُ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَايَةِ الْقَائِمِ}}{{متن قرآن|وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ}}</ref>؛ عرض کردم: این تنزیل است؟ [[امام]] {{ع}}فرمود: آری این حرف تنزیل است و اما غیر آن تأویل است<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۳۲، ح۹۱.</ref>. البته افزون بر آنچه یاد شد در برخی روایات به مواردی اشاره شده است که در محل خود بدان می‌پردازیم»<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص  ۱۸۰ - ۱۸۴.</ref>.