آیا دعای ندبه بدعت در دین اسلام است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

«[[بدعت]]، وارد کردن کار و روشی است از پیش خود در برنامه‌های شرعیه، که نه بالخصوص از [[پیغمبر]] و [[ائمه]] {{عم}} درباره آن دستوری صادر شده و نه عموم یا اطلاق [[دستورات]] و [[اوامر]] آن بزرگواران شامل آن باشد؛ ولی [[دعای ندبه]]:

و امّا ساختن [[مهدیه]] و منتظریه و قائمیه نیز [[بدعت]] نیست مانند [[حسینیه]]<ref>مؤید مشروع بودن این ابنیه برای ذکر فضایل و گریه در مصائب پیغمبر و اهل بیت {{عم}} این است که: حضرت امیرالمؤمنین برای حضرت فاطمه زهرا {{عم}} در بقیع بیت الاحزان بنا فرمود و سیده نساء عالمیان وقتی صبح می‌‌کرد، با حسنین {{عم}} به آنجا می‌‌رفت و تا شب در آنجا می‌‌گریست. هنگامی که شب می‌‌شد، امیرالمؤمنین {{ع}} می‌‌آمد و آن مظلومه محزونه را به منزل می‌‌آورد (بیت الاحزان، ص ۷۳).</ref>؛ زیرا اگر ما برای ذکر [[فضایل]] و [[مناقب]]، خانه‌ای بسازیم و آنجا را "دارالفضایل" بنامیم، یا برای [[قرائت قرآن]] و [[تعلیم]] تجوید خانه‌ای به نام "دارالقراءة" یا "دارالحفّاظ" بنا کنیم، یا برای [[تعلّم]] و [[آموزش]] [[علوم اسلامی]] و [[فقه]] و [[تفسیر]] و [[حدیث]]، خانه دیگر و اسم آن را "مدرسه" بگذاریم، یا برای مطالعه و قرائت کتب "دارالکتب" یا "کتابخانه" درست کنیم، یا برای رسیدگی به حال [[فقرا]] و [[مستمندان]] و جمع‌آوری اعانه، محلی به نام خانه [[نیکوکاری]] بسازیم یا "دار الایتام" یا پرورشگاه یا بیمارستان یا زایشگاه قربة الی اللّه تعالی تأسیس کنیم همه [[مشروع]] و اجرای [[دستورات اسلام]] و برنامه‌های [[دین]] و [[اطاعت]] [[اوامر]]: {{متن قرآن|وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى}}<ref>«و یکدیگر را در نیکی و پرهیزگاری یاری کنید» سوره مائده، آیه ۲.</ref>، {{متن قرآن|وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ}}<ref>«و باید از میان شما گروهی باشند که (مردم را) به نیکی فرا می‌خوانند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناشایست باز می‌دارند» سوره آل عمران، آیه ۱۰۴.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن و ادای (حقّ) خویشاوند، فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>. و [[اوامر]] دیگر است.

مجرد اینکه در عصر [[پیغمبر]] {{صل}} این بناها نبوده، [[دلیل]] [[بدعت]] نمی‌شود»<ref>[[لطف‌الله صافی گلپایگانی|صافی گلپایگانی، لطف‌الله]]، [[فروغ ولایت در دعای ندبه (کتاب)|فروغ ولایت در دعای ندبه]]، [[سلسله مباحث امامت و مهدویت ج۱ (کتاب)|سلسله مباحث امامت و مهدویت]]، ج۱، ص۴۰۹-۴۱۱.</ref>.

# بالخصوص از [[معصوم]] {{ع}} [[شرف]] صدور یافته، چنانکه در بخش دوم کتاب بتفصیل بازگو نمودیم.

# اگر [[دلیل]] خاصیّ هم نداشتیم عمومات شامل آن می‌شد؛ زیرا متن آن [[حمد]] و ثنای [[پروردگار]]، [[درود]] و تحیّت بر [[رسول]] گرامی و [[اهل‌بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]] و ذکر [[فضائل]] و [[مناقب]] [[اهل‌بیت]] {{عم}} است، که همه از نظر [[شرع]] [[مقدّس]] مطلوب است و عمومات فراوانی داریم که به آنها امر نموده، همگان را به انجام دادن آنها [[ترغیب]] و [[تشویق]] نموده است.

# اگر فرضاً کسی این متن را با این خصوصیّات خودش انشا می‌کرد، باز هم اشکالی نداشت؛ زیرا انشای [[خطبه]]، قصیده، [[دعا]]، [[مناجات]] و هر متن دیگری که شامل مطالب درست و صحیح [[اعتقادی]] باشد، شرعاً مانعی ندارد، چنانکه در [[روایات]] متعدّد از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است که فرمود: "[[بهترین]] [[دعاها]] آن دعایی است که بر زبانت جاری شود"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ أَفْضَلَ الدُّعَاءِ مَا جَرَى عَلَى لِسَانِكَ}}؛ ابن طاووس، سید علی بن موسی، الأمان من أخطار الأسفار، ص۱۹.</ref>.