آیه سفیران الهی چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

خداوند در آیات مختلف قرآن از هادیان الهی با اوصاف گوناگونی از قبیل سفیران با [[کرامت]] و پر خیر و [[برکت]] یاد می‌کند. این ظرافت [[آیه]] نشان می‌دهد که آنان منادیانی هستند که انسان را از [[غفلت]] [[عالم دنیا]] به سوی عالم ذکر و [[سلام الهی]] [[دعوت]] می‌نمایند و اسراری را که انسان در [[سفر]] به [[عالم آخرت]] و [[وطن]] اصلی‌اش به آن‏ها محتاج است، برای او در [[دنیا]] بیان می‌نمایند. از سوی دیگر، اگر قرآن ذکر است، جدای از مذکّر نخواهد بود؛ زیرا هرچند که قرآن تبیان همه امور است، ولی این مشروط بر آنست که [[معلم]] و مفسری در کنار قرآن باشد و [[متشابهات]] و پیچیدگی‌های آن را بیان نماید. همچنین به دلیل [[نیاز انسان‌ها]] در همه زمان‎ها به چنین امری، لازم است که چنین منادیانی به طور مستمر در میان [[امت]] وجود داشته باشند. [[روایات]] مختلف نیز سفیران مذکور در این [[آیه]] را [[امامان معصوم]] {{عم}} معنی کرده‌اند.

[[حد وسط]] در این [[آیه شریفه]]، اوصاف [[حاملان قرآن]] است که [[خداوند]] بر آن‎ها تأکید نموده است؛ از جمله اینکه ایشان سفیرانی باکرامت و [[نیکوکار]] هستند. با توجه به آنکه [[سفیر]] می‌باید [[کشف]] [[حقیقت]] از اسراری بنماید که حامل آن است، بنابراین سفیران خداوند که حاملان قرآن برای امت هستند باید اولاً، [[آگاه]] به [[حقیقت قرآن]] و در نتیجه [[دین اسلام]] باشند و ثانیاً، [[معصوم]] به [[عصمت الهی]] و آگاه از [[عالم غیب]] -به [[تعلیم]] [[پروردگار]]- باشند. مصداق چنین شخصیت‌هایی در عالم [[اسلام]]، تنها [[رسول خدا]] {{صل}} و [[ائمّه اطهار]] {{عم}} هستند.

با توجه به [[آیه تطهیر]] که سفیران الهی را مطهّر به طهارت الهی بیان می‌دارد و بنا بر [[نصوص]] وارده، چنین شخصیت‌هایی در عالم اسلام منحصر به رسول خدا {{صل}} و [[ائمه اطهار]] {{عم}} هستند.