برای یاری امام مهدی چه باید کرد؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = ۴

=== انواع [[یاری امام زمان]] {{ع}} ===

* [[یاری امام عصر]] {{ع}} می‌تواند به چند صورت باشد:

# [[یاری قلبی]]: کمترین مرتبۀ [[یاری]] آن [[حضرت]]، [[اعتقاد]] قلبی به [[امامت]] و [[تسلیم]] قلبی به [[ولایت]] اوست؛ زیرا [[اعتقاد به امامت]] ایشان، از ارکان [[اعتقادی]] [[دین اسلام]] است که [[مرگ]] بدون آن، از نوع [[مرگ]] [[ضلالت]] و [[جاهلیت]] است. باید تلاش کرد تا [[غفلت]] از [[امام زمان]] ـ که در جامعۀ امروزی عمومیت یافته ـ دامنگیر نشود<ref>ر.ک: [[علی‌ رضا علی‌نوری|علی‌نوری، علی‌ رضا]]، [[فرهنگ مهدویت و انتظار ۱ (کتاب)|فرهنگ مهدویت و انتظار]]، ص ۶۱.</ref>. البته [[یاری قلبی]] و [[آماده‌سازی]] [[قلب]] که یکی از مهم‌ترین ساحت‌های وجودی [[انسان]] در [[خدمت]] [[ولیّ]] [[الله]] است، مصادیق متعددی دارد که اگر این مصادیق در [[جان]] و [[دل]] کسی [[رسوخ]] پیدا کند، [[باطن]] و عمق وجود شخص، آمادۀ [[سربازی]] و [[یاری]] [[ولیّ]] [[خدا]] می‌گردد و در [[فتنه‌ها]] و لغزش‌گاه‌ها [[ثابت قدم]] و پابرجا می‌ماند<ref>ر.ک: [[مسعود عالی|عالی، مسعود]]، [[مسأله مهدویت ۱ (کتاب)|مسأله مهدویت ۱]]، ص۲۳۶، ۲۳۸.</ref>. برخی از مصادیق [[یاری قلبی]] [[امام زمان]] {{ع}} عبارت است از:

## [[معرفت]] بیشتر و عمیق‌تر به [[امام]] {{ع}} و اهداف ایشان: [[معرفت]] به اینکه امروز ایشان از [[شیعیان]] چه توقعی دارند و با توجه به امکانات بسیاری که در [[اختیار]] آنهاست چه باید بکنند. [[معرفت]] به عهدی که از عالم [[میثاق]] با [[ولایت]] و صاحبان [[ولایت]] بسته‌اند و در [[دعای عهد]] و برخی دیگر از [[دعاها]] آن را تجدید می‌کنند. عهدی که طبق [[توقیع شریف]] آن [[حضرت]]، اگر شیعیانش یکدل و یکپارچه بر آن [[ثابت قدم]] بودند [[فرج]] به تأخیر نمی‌افتاد: «اگر [[شیعیان]] ما ـ که [[خداوند]] [[توفیق]] طاعتشان دهد ـ در وفای به عهدی که دارند همدل و متحد بودند، [[سعادت]] [[دیدار]] و [[فرج]] ما عقب نمی‌افتاد»<ref>{{متن حدیث|وَ لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَی اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا...}}؛ طبرسی، الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۹؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۷.</ref><ref>ر.ک: [[مسعود عالی|عالی، مسعود]]، [[مسأله مهدویت ۱ (کتاب)|مسأله مهدویت ۱]]، ص۲۳۶، ۲۳۸.</ref>

## [[نیّت]] و آرزوی [[سربازی]] تا [[شهادت]]: یکی دیگر از مصادیق [[یاری قلبی]] [[امام عصر]] {{ع}} [[نیّت]] و [[عزم]] جدی بر [[نصرت]] [[حضرت]] تا پای [[جان]] و آرزوی [[مقام شهادت]] در رکاب اوست: «خداوندا، مرا از [[انصار]] و [[یاران]] و از کسانی که از او [[دفاع]] می‌کنند و در حضورش به [[شهادت]] می‌رسند قرار ده!»<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ... وَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْهِ}}؛ المصباح للکفعمی، ص۵۵۱.</ref> این تلقین و تمرین قلبی، در [[آمادگی]] و رشد و پرورش [[مؤمن]] بسیار مؤثر است. به طور کلی همان‌طور که [[آرزوها]] و تمنیّات هر کسی متناسب با شخصیت و شاکلۀ درونی اوست و ریشه در ذات و صفات درونش دارد، متقابلاً همین [[آرزوها]] و درخواست‌های قلبی [[همت]] و در نهایت [[شخصیت انسان]] را شکل می‌دهد<ref>ر.ک: [[مسعود عالی|عالی، مسعود]]، [[مسأله مهدویت ۱ (کتاب)|مسأله مهدویت ۱]]، ص۲۳۶، ۲۳۸.</ref>.

## [[محبت]] و [[دلدادگی]]: یکی دیگر از مصادیق [[یاری قلبی]] [[امام عصر]] {{ع}} که از [[وظایف]] ایمانی هر [[انسان]] [[معتقد]] و متدینی است، [[محبت]] و [[مودت]] [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} و [[دلدادگی]] به آن [[مظهر]] خوبی‌هاست. بدون تردید آنکه از اعماق [[قلب]] شیفتگی و [[دلدادگی]] نسبت به حضرتش نداشته باشد، نمی‌تواند سرباز خوبی برای او باشد<ref>ر.ک: [[مسعود عالی|عالی، مسعود]]، [[مسأله مهدویت ۱ (کتاب)|مسأله مهدویت ۱]]، ص۲۳۶، ۲۳۸.</ref>.

# [[یاری زبانی]]: باید بدون [[هراس]] از [[سرزنش]] [[تبهکاران]] و بی‌دینان، در نشر [[فرهنگ مهدویت]] کوشید. [[بهترین]] [[یاری زبانی]] رفتن به سراغ [[ایتام آل محمد]] {{ع}} است و تقویت عقیدۀ [[شیعیان]] و جوانانی را که از مشاهده امامشان محرومند، با ذکر [[دلایل]] تا در مسیر [[امامت]] و [[ولایت]] [[استوار]] بمانند و طعمۀ شیادان نشوند<ref>ر.ک: [[علی‌ رضا علی‌نوری|علی‌نوری، علی‌ رضا]]، [[فرهنگ مهدویت و انتظار ۱ (کتاب)|فرهنگ مهدویت و انتظار]]، ص ۶۱.</ref>. نکته بسیار مهم این است که [[یاری امام زمان]] {{ع}} تنها در [[زمان ظهور]] [[حضرت]] نخواهد بود، بلکه در دورۀ [[غیبت]] هم راه [[یاری]] رساندن برای همه باز است؛ البته این به تناسب موقعیت افراد فرق می‌کند. برای مثال، یکی از راه‌های [[یاری امام زمان]] {{ع}} این است که [[دوستان]] آن [[حضرت]] زیاد شوند و این [[هدف]] [[مقدس]] از راه‌های گوناگون قابل دستیابی است؛ مثل زنده نگه داشتن یاد و نام [[امام زمان]] در محیط و جمع [[خویشان]] و [[دوستان]] و [[همسایگان]]، همچنین دور نگه داشتن آنها از بدی‌هایی مانند [[گناه]] و [[فساد]] که آنها را از [[امام زمان]] {{ع}} و [[دوستی]] آن [[حضرت]] جدا می‌کند. پس باید با روی خوش، [[نصیحت]]، دل‌سوزی و عمل‌کرد زیبا، در ساختن خود و دیگران گام برداشت و از [[امر به معروف و نهی از منکر]] خسته و آزرده نشد<ref>ر.ک: پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۴۲۶.</ref>.

# [[یاری عملی]]: باید با [[تهذیب نفس]] در حیطۀ فردی و [[یاری]] [[عالمان دینی]] در حیطه [[اجتماعی]]، به تحقق آرمان‌های [[امام عصر]] {{ع}} [[کمک]] کرد. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: «کسی که [[دوست]] دارد از [[یاران قائم]] {{ع}} باشد، پس [[منتظر]] بماند و به [[پرهیزکاری]] و روش‌های [[نیک]] خو بگیرد. اگر او بمیرد و بعد از او [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، برای او [[پاداش]] کسی خواهد بود که آن [[حضرت]] را [[درک]] کرده باشد. بنابراین (در عمل به [[دین]])، [[جدیت]] و تلاش کنید؛ و ای گروهی که مورد [[عنایت]] و [[رحمت خدا]] هستید ([[پاداش الهی]]) گوارایتان [[باد]]!»<ref>{{متن حدیث|مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ کَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَکَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِیئاً لَکُمْ أَیَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَةُ}}، غیبت نعمانی، ص۲۰۰.</ref> در فرازی از [[دعای ندبه]] آمده است: «(بار خدایا) ما را بر [[ادای حقوق]] او، سعی و کوشش در [[پیروی]] او و دوری از [[عصیان]] و [[سرکشی]] او، [[یاری]] فرما»<ref>"وَ أَعِنَّا عَلَی تَأْدِیَةِ حُقُوقِهِ إِلَیْهِ وَ الاجْتِهَادِ فِی طَاعَتِهِ وَ اجْتِنَابِ مَعْصِیَتِهِ".</ref><ref>ر.ک: [[علی‌ رضا علی‌نوری|علی‌نوری، علی‌ رضا]]، [[فرهنگ مهدویت و انتظار ۱ (کتاب)|فرهنگ مهدویت و انتظار]]، ص ۶۱.</ref>

* از راه‌های [[یاری امام زمان]] {{ع}} این است که وقتی دیگران [[شیعیان]] را دوست‌دار و [[مرید]] [[امام زمان]] {{ع}} می‌شناسند، آنها نباید کاری کنند که سبب نفرت دیگران از [[دین]] و [[پیشوایان دینی]] بشود، همان‌گونه که در [[روایات]] آمده است: «برای ما زینت باشید، نه مایه ننگ و [[زشتی]]»<ref>{{متن حدیث|کونوا لنا زینا و لا تکونوا علینا شینا}}؛ مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار ج ۶۵ ص ۱۵۱.</ref><ref>ر.ک: [[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]، ص ۷۹ - ۸۲؛ پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۴۲۶.</ref>

* در همین زمینه [[امام باقر]] {{ع}} فرمودند: «به [[خداوند]] [[سوگند]] من بوی شما و [[جان]] شماها را [[دوست]] می‌‌دارم پس شما هم مرا در این باره به پارسائی و کوشش در [[راه خدا]] کمک دهید و بدانید که به ولایت‏ ما نتوان رسید جز به پارسائی و کوشش»<ref>{{متن حدیث|وَ اللَّهِ‏ لَأُحِبُ‏ رِیَاحَکُمْ‏ وَ أَرْوَاحَکُمْ‏ فَأَعِینُونِی‏ عَلَی‏ ذَلِکَ‏ بِوَرَعٍ‏ وَ اجْتِهَادٍ وَ اعْلَمُوا أَنَ‏ وَلَایَتَنَا لَا تُنَالُ‏ إِلَّا بِالْوَرَعِ‏ وَ الِاجْتِهَادِ}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی ج ۸ ص ۲۱۲</ref> ‏‏‏‏بر اساس این [[روایت]]، رعایت [[پرهیزکاری]] و [[پارسایی]]، [[یاری]] رساندن به [[ائمه]] {{ع}} است. همچنین در [[حدیث]] مفصلی [[امام صادق]] {{ع}} خطاب به [[زید]] شحّام می‌فرماید: «به هر کس از [[مردم]] که ببینی از من [[پیروی]] کنند و به گفتار من عمل کنند، [[سلام]] مرا برسان و من به شما سفارش کنم که نسبت به خدای عزّوجلّ [[تقوا]] داشته باشید، در [[دین]] خود پارسا باشید، در [[راه خدا]] کوشش کنید و شما را به [[راستگویی]]، [[امانت]]، طول دادن [[سجده]] و [[نیکی]] با [[همسایه]] سفارش می‌کنم؛ زیرا [[محمد]] {{صل}} همین [[دستورات]] را آورده است. هر که به شما امانتی سپرد، آن را به او پس بدهید، چه [[نیک]] [[رفتار]] باشد، چه [[بدکردار]]؛ زیرا [[رسول خدا]] {{صل}} [[دستور]] می‌داد که سوزن و نخ را نیز به صاحبش پس دهید، با [[خویشان]] خود پیوند داشته باشید، بر جنازه مرده‌هایشان حاضر شوید، بیمارانشان را [[عیادت]] کنید و حقوقشان را بپردازید؛ زیرا هر کس از شما که در دینش پارسا و [[راستگو]] باشد، [[امانت]] را به صاحبش برگرداند و اخلاقش با [[مردم]] خوب باشد؛ می‌گویند: او [[جعفری]] است و این مرا شاد می‌کند و از جانب او شاید در [[دل]] من آید و می‌گویند: این روش [[پسندیده]] [[جعفر بن محمد]] است»<ref>{{متن حدیث|اقْرَأْ عَلی‏ مَنْ‏ تَری‏ أَنَّهُ‏ یُطِیعُنِی‏ مِنْهُمْ‏ وَ یَأْخُذُ بِقَوْلِیَ‏ السَّلَامَ‏، وَ أُوصِیکُمْ‏ بِتَقْوَی‏ اللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏، وَ الْوَرَعِ فِی دِینِکُمْ، وَ الِاجْتِهَادِ لِلَّهِ، وَ صِدْقِ الْحَدِیثِ، وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ، وَ طُولِ السُّجُودِ، وَ حُسْنِ الْجِوَارِ؛ فَبِهَذَا جَاءَ مُحَمَّدٌ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، أَدُّوا الْأَمَانَةَ إِلی‏ مَنِ ائْتَمَنَکُمْ عَلَیْهَا، بَرّاً أَوْ فَاجِراً، فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ کَانَ یَأْمُرُ بِأَدَاءِ الْخَیْطِ، وَ الْمِخْیَطِ؛ صِلُوا عَشَائِرَکُمْ، وَ اشْهَدُوا جَنَائِزَهُمْ، وَ عُودُوا مَرْضَاهُمْ، وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ؛ فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْکُمْ إِذَا وَرِعَ فِی دِینِهِ، وَ صَدَقَ الْحَدِیثَ، وَ أَدَّی الْأَمَانَةَ، وَ حَسُنَ خُلُقُهُ مَعَ النَّاسِ، قِیلَ: هذَا جَعْفَرِی‏‏‏‏‏‏}}؛ کافی، ج۲، ص۶۳۶.</ref>.

* [[یاری]] کردن عملی [[امام زمان]] و سایر [[ائمه]] {{ع}} راه‌های عملی دیگری نیز دارد از جمله: [[نامگذاری]] [[فرزندان]] خود به نام آنان؛ فراگرفتن سخنان آنان و [[آموختن]] آنها به [[فرزندان]]، در [[شادی]] آنان شاد بودن و در [[غم]] آنان [[اندوهگین]] بودن، [[تجلیل]] از آنان، رفتن به زیارتشان و [[یاری]] رساندن به [[یاران]] آنان، [[پرهیز]] از انجام دادن هر کاری که سبب توهین و [[تحقیر]] آنان است، سرمایه‌گذاری در راه نشر [[فرهنگ]] ایشان<ref>ر.ک: [[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]، ص ۷۹ ـ ۸۲.</ref>.

«[[امام باقر]] {{ع}} فرمودند:{{عربی|" وَ اللَّهِ‏ لَأُحِبُ‏ رِيَاحَكُمْ‏ وَ أَرْوَاحَكُمْ‏ فَأَعِينُونِي‏ عَلَى‏ ذَلِكَ‏ بِوَرَعٍ‏ وَ اجْتِهَادٍ وَ اعْلَمُوا أَنَ‏ وَلَايَتَنَا لَا تُنَالُ‏ إِلَّا بِالْوَرَعِ‏ وَ الِاجْتِهَادِ ‏‏‏‏‏"}}<ref>کافی، ج۸، ص۲۱۲.</ref> بر اساس این [[روایت]]، رعایت پرهیزکای و [[پارسایی]]، [[یاری]] رساندن به [[ائمه]] {{عم}} است. در [[حدیثی]] داریم که با [[رفتار]]، گفتار و [[کردار]] خود [[زینت]] ما باشید و برای ما ننگ نباشید: {{عربی|" كُونُوا لَنَا زَيْناً وَ لَا تَكُونُوا عَلَيْنَا شَيْنا ‏‏‏‏‏"}}<ref>امالی، ص۴۴۰؛ وسایل الشیعه، ج ۱۲، ص ۸.</ref>. در [[حدیث]] مفصلی به [[نقل]] از [[امام صادق]] {{ع}} خطاب به [[زید شحّام]] می‌خوانیم که اگر شما اهل [[تقوا]]، و [[ادای امانت]]،  [[راستگویی]]، [[سجده‌های طولانی]] و [[حسن]] همجواری باشید، [[مخالفان]] خواهند گفت که: اینها [[جعفری]]، یعنی [[شیعیان]] [[امام صادق]] {{ع}} هستند: " [[امام صادق]] {{ع}} به من فرمود: "به هر کس از [[مردم]] که ببینی از من [[پیروی]] کنند و به گفتار من عمل کنند،  [[سلام]] مرا برسان، و من به شما سفارش کنم که نسبت به خدای عزّوجلّ [[تقوا]] داشته باشید، در [[دین]] خود پارسا باشید، در [[راه خدا]] کوشش کنید و شما را به [[راستگویی]]،  [[امانت]]، طول دادن [[سجده]] و [[نیکی]] با [[همسایه]] سفارش می‌کنم؛ زیرا [[پیامبر خاتم|محمد]] {{صل}} همین [[دستورات]] را آورده است. هر که به شما امانتی سپرد، آن را به او پس بدهید، چه [[نیک]] [[رفتار]] باشد، چه [[بدکردار]]؛ زیرا [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} [[دستور]] می‌داد که سوزن و نخ را نیز به صاحبش پس دهید، با [[فامیل]] خود پیوند داشته باشید، بر جنازه مرده‌هایشان حاضر شوید، بیمارانشان را [[عیادت]] کنید و حقوقشان را بپردازید؛ زیرا هر کس از شما که در دینش پارسا و [[راستگو]] باشد،  [[امانت]] را به صاحبش برگرداند و اخلاقش با [[مردم]] خوب باشد؛ می‌گویند: او [[جعفری]] است و این مرا شاد می‌کند و از جانب او شاید در [[دل]] من آید و می‌گویند: این روش [[پسندیده]] [[جعفر بن محمد]] است" <ref>{{عربی|" اقْرَأْ عَلى‏ مَنْ‏ تَرى‏ أَنَّهُ‏ يُطِيعُنِي‏ مِنْهُمْ‏ وَ يَأْخُذُ بِقَوْلِيَ‏ السَّلَامَ‏، وَ أُوصِيكُمْ‏ بِتَقْوَى‏ اللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏، وَ الْوَرَعِ فِي دِينِكُمْ، وَ الِاجْتِهَادِ لِلَّهِ، وَ صِدْقِ الْحَدِيثِ، وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ، وَ طُولِ السُّجُودِ، وَ حُسْنِ الْجِوَارِ؛ فَبِهَذَا جَاءَ مُحَمَّدٌ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، أَدُّوا الْأَمَانَةَ إِلى‏ مَنِ ائْتَمَنَكُمْ عَلَيْهَا، بَرّاً أَوْ فَاجِراً، فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ كَانَ يَأْمُرُ بِأَدَاءِ الْخَيْطِ، وَ الْمِخْيَطِ؛ صِلُوا عَشَائِرَكُمْ، وَ اشْهَدُوا جَنَائِزَهُمْ، وَ عُودُوا مَرْضَاهُمْ، وَ أَدُّوا حُقُوقَهُمْ؛ فَإِنَّ الرَّجُلَ مِنْكُمْ إِذَا وَرِعَ فِي دِينِهِ، وَ صَدَقَ الْحَدِيثَ، وَ أَدَّى الْأَمَانَةَ، وَ حَسُنَ خُلُقُهُ مَعَ النَّاسِ، قِيلَ: هذَا جَعْفَرِي‏‏‏‏‏‏"}}؛ کافی، ج۲، ص۶۳۶.</ref>

* در [[حدیث]] دیگری می‌خوانیم که شیعان ما را با سه چیز [[امتحان]] کنید:   

# مواظبت نسبت به [[نماز]] اول وقت؛

# حفظ [[اسرار]] در برابر [[دشمن]]؛

* [[یاری]] کردن [[امام مهدی|امام زمان]] و سایر [[ائمه]] {{عم}} راه‌های مختلفی دارد. از جمله: نام [[فرزندان]] خود را به نام آنان بگذاریم؛ سخنان آنان را فرا گیریم و به [[فرزندان]] خود بیاموزیم. در [[شادی]] آنان شاد و در [[غم]] آنان [[اندوهگین]] باشیم. از آنان [[تجلیل]] کنیم؛ به زیارتشان برویم و [[یاران]] آنان را [[یاری]] کنیم. از انجام دادن هر کاری که سبب توهین و [[تحقیر]] آنان است، پرهیز و در راه نشر [[فرهنگ]] آنان [[سرمایه]] گذاری کنیم؛ [[هجرت]] کنیم؛ وقت بگذاریم، در راه آنان [[وقف]] کنیم؛ در نامگذاری مراکز حساس به نام آن بزرگواران توجه کنیم، به وجود آنان [[افتخار]] ورزیم و کارهای شبیه این را انجام دهیم. از [[خداوند]] تشکر کنیم که دست ما را در دست [[رهبر معصوم]] گذاشت. [[راستی]]! اگر آن بزرگواران نبودند، ما به طور قطع از [[گمراهان]] بودیم. [[امام صادق]] {{ع}} به [[زراره]] فرمود: "راجع به [[امام]] [[منتظر]] مسائل گوناگون و تردیدهایی مطرح خواهد شد. اگر آن زمان را [[درک]] کردی این [[دعا]] را بخوان: {{عربی|" اللَّهُمَ‏ عَرِّفْنِي‏ نَفْسَكَ‏ فَإِنَّكَ‏ إِنْ‏ لَمْ‏ تُعَرِّفْنِي‏ نَفْسَكَ‏ لَمْ‏ أَعْرِفْ‏ نَبِيَّكَ‏ اللَّهُمَ‏ عَرِّفْنِي رَسُولَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي رَسُولَكَ لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَكَ اللَّهُمَّ عَرِّفْنِي حُجَّتَكَ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي‏‏‏‏‏‏‏"}}"<ref>کافی، ج۱، ص۳۴۲.</ref> آری! اگر کسی اعمالش را انجام دهد؛ ولی [[امام]] نداشته باشد، بدون [[امام]] راه به جایی نخواهد برد و با همه [[اعمال]] خیرش [[منحرف]] خواهد بود. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره می‌فرمایند: {{عربی|" إِنَ‏ مَنْ‏ دَانَ‏ اللَّهَ‏ بِعِبَادَةٍ يُجْهِدُ فِيهَا نَفْسَهُ‏ بِلَا إِمَامٍ‏ عَادِلٍ‏ مِنَ‏ اللَّهِ‏ فَإِنَ‏ سَعْيَهُ‏ غَيْرُ مَشْكُورٍ وَ هُوَ ضَالٌ‏ مُتَحَيِّرٌ‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>کافی، ج۱، ص۴۴۹.</ref>»<ref>[[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]، ص ۷۹ - ۸۲.</ref>.

# '''[[یاری قلبی]]''': کمترین مرتبه [[یاری]] آن [[حضرت]]، این است که [[اعتقاد]] قلبی به [[امامت]] و [[تسلیم]] قلبی به ولایتش داشته باشیم؛ زیرا [[اعتقاد به امامت]] ایشان، از ارکان [[اعتقادی]] [[دین اسلام]] است که [[مرگ]] بدون آن، از نوع [[مرگ]] [[ضلالت]] و [[جاهلیت]] است. باید بکوشیم که به [[غفلت]] از [[امام زمان]] - که در [[جامعه]] امروز ما عمومیت یافته - گرفتار نشویم.

# '''[[یاری زبانی]]''': باید بدون [[هراس]] از [[سرزنش]] [[تبهکاران]] و بی‌دینان، در نشر [[فرهنگ مهدویت]] بکوشیم. [[بهترین]] [[یاری]] زبانی این است که به سراغ [[ایتام آل محمد]] {{عم}} برویم و [[عقیده]] [[شیعیان]] و جوانانی را که از مشاهده امامشان محرومند، با ذکر [[دلایل]] تقویت کنیم تا در مسیر [[امامت]] و [[ولایت]] [[استوار]] بمانند و طعمه شیادان نشوند.

# '''[[یاری عملی]]''': با [[تهذیب نفس]] در حیطه فردی و [[یاری]] [[عالمان دینی]] در حیطه [[اجتماعی]]، به تحقق آرمان‌های [[امام عصر]] {{ع}} [[کمک]] کنیم. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "کسی که [[دوست]] دارد از [[یاران قائم]] {{ع}} باشد، پس [[منتظر]] بماند و به [[پرهیزکاری]] و روش‌های [[نیک]] خو بگیرد. اگر او بمیرد و بعد از او [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، برای او [[پاداش]] کسی خواهد بود که آن [[حضرت]] را [[درک]] کرده باشد. بنابراین (در عمل به [[دین]])، [[جدیت]] و تلاش کنید؛ و ای گروهی که مورد [[عنایت]] و [[رحمت خدا]] هستید ([[پاداش الهی]]) گوارایتان [[باد]]!<ref>منتخب الأثر، ص ۴۹۷ - ۴۹۸.</ref> در فرازی از [[دعای ندبه]] می‌خوانیم: "(بار خدایا) ما را بر [[ادای حقوق]] او، سعی و کوشش در [[پیروی]] او و دوری از [[عصیان]] و سرکشی<ref>مفاتیح الجنان، ص ۵۳۸.</ref> او، [[یاری]] فرما"»<ref>[[علی‌ رضا علی‌نوری|علی‌نوری، علی‌ رضا]]، [[فرهنگ مهدویت و انتظار ۱ (کتاب)|فرهنگ مهدویت و انتظار]]، ص ۶۱.</ref>.

# '''[[معرفت]] به [[امام]] {{ع}} و اهدافشان:''' یکی از مصادیق باری قلبی [[امام زمان]] {{ع}} و [[معرفت]] بیشتر و عمیق‌تر به [[حضرت]] و اهداف اوست. [[معرفت]] به این‌که امروز ایشان از ما چه توقعی دارند و با توجه به امکانات بسیاری که در [[اختیار]] ماست چه باید بکنیم. [[معرفت]] به عهدی که از عالم [[میثاق]] با [[ولایت]] و صاحبان [[ولایت]] بسته‌ایم و در [[دعای عهد]] و برخی دیگر از [[دعاها]] آن را تجدید می‌کنیم. همان عهدی که طبق [[توقیع شریف]] آن [[حضرت]] اگر شیعیانش یکدل و یکپارچه بر آن [[ثابت قدم]] بودند [[فرج]] به تأخیر نمی‌افتاد. اگر [[شیعیان]] ما -که [[خداوند]] [[توفیق]] طاعتشان دهد- در وفای به عهدی که دارند همدل و متحد بودند، [[سعادت]] [[دیدار]] و [[فرج]] ما عقب نمی‌افتاد...<ref>{{متن حدیث|وَ لَوْ أَنَّ أَشْيَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِي الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَيْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْيُمْنُ بِلِقَائِنَا...}}؛ الاحتجاج، ج۲، ص۴۹۹؛ بحارالانوار، ج۵۳، ص۱۷۷.</ref>؛  

# '''[[نیّت]] و آرزوی سربازی تا [[شهادت]]:''' یکی دیگر از مصادیق [[یاری]] قلبی [[امام عصر]] {{ع}} [[نیّت]] و [[عزم]] جدی بر [[نصرت]] [[حضرت]] تا پای [[جان]] و آرزوی [[مقام شهادت]] در رکاب اوست. "خداوندا، مرا از [[انصار]] و [[یاران]] و از کسانی که از او [[دفاع]] می‌کنند و در حضورش به [[شهادت]] می‌رسند قرار ده!"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ... وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ}}؛ المصباح للکفعمی، ص۵۵۱؛ مفاتیح الجنان، ص۸۸۱، دعای عهد.</ref>. این تلقین و تمرین قلبی، در [[آمادگی]] و رشد و پرورش [[مؤمن]] بسیار مؤثر است. به طور کلی همان‌طور که [[آرزوها]] و تمنیّات هر کسی متناسب با شخصیت و شاکله درونی اوست و ریشه در ذات و صفات درونش دارد، متقابلاً همین [[آرزوها]] و درخواست‌های قلبی [[همت]] و در نهایت [[شخصیت انسان]] را شکل می‌دهد.

# '''[[آرزوی دیدار]] [[امام زمان]] {{ع}}:''' یکی دیگر از مصادیق [[یاری]] قلبی [[امام زمان]] {{ع}} تمنّی و [[آرزوی دیدار]] آن [[حضرت]] است که هر مؤمنی اشتیاقش را دارد. هر چند [[ملاقات]] [[حضرت]] [[هدف]] نیست و مهم‌تر از [[دیدار]] و [[ملاقات]] ظاهری او لقای [[معنوی]] و تحصیل [[ولایت]] و کسب [[رضایت]] حضرتش می‌باشد، ولی در عین حال شکی نیست که از لوازم [[ایمان]] و [[محبت]] هر [[مؤمن]] معتقدی [[اشتیاق]] [[دیدار]] ولی اعظم [[الهی]] و [[خلیفه]] مطلق اوست. "پروردگارا، آن طلعت زیبای [[رشید]] و آن ماه رخسار [[پسندیده]] را به من نشان بده و چشمم را به دیدارش منور کن!"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ أَرِنِي الطَّلْعَةَ الرَّشِيدَةَ وَ الْغُرَّةَ الْحَمِيدَةَ وَ اكْحُلْ نَاظِرِي بِنَظْرَةٍ مِنِّي إِلَيْهِ}}؛ مفاتیح الجنان، ص۸۸۲، دعای عهد</ref>؛ "خدایا، چهره [[ولیّ]] مبارکت را در [[زندگی]] و بعد از [[مرگ]] ما به ما بنمایان!"<ref>{{متن حدیث|اللَّهُمَّ أَرِنَا وَجْهَ وَلِيِّكَ الْمَيْمُونِ فِي حَيَاتِنَا وَ بَعْدَ الْمَنُونِ}}؛

# '''[[محبت]] و دلدادگی:''' یکی دیگر از مصادیق [[یاری]] قلبی [[امام عصر]] {{ع}} که از [[وظایف]] ایمانی هر [[انسان]] [[معتقد]] و متدینی است، [[محبت]] و [[مودت]] [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} و دلدادگی به آن [[مظهر]] خوبی‌هاست. بدون تردید آن‌که از اعماق [[قلب]] شیفتگی و دلدادگی نسبت به حضرتش نداشته باشد، نمی‌تواند سرباز خوبی برای او باشد»<ref>[[مسعود عالی|عالی، مسعود]]، [[مسأله مهدویت ۱ (کتاب)|مسأله مهدویت ۱]]، ص۲۳۶، ۲۳۸.</ref>.