درباره حکومت جهانی امام مهدی توضیح دهید (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

'''درباره [[حکومت جهانی]] [[امام مهدی]] {{ع}} توضیح دهید؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود.

* هشتمین پیشوای [[شیعیان]] [[امام رضا]] {{ع}} از پدرانش از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[نقل]] کرده است: [[خداوند]] در [[شب معراج]] در بخشی از بیانی طولانی فرمود: "... و به درستی [[زمین]] را به وسیله واپسین آنان [[ائمه]] {{عم}} از دشمنانم [[پاک]] خواهم ساخت و تمام گستره [[زمین]] را در [[فرمانروایی]] او قرار خواهم داد ..."<ref>{{عربی|" وَ لَأُطَهِّرَنَ‏ الْأَرْضَ‏ بِآخِرِهِمْ‏ مِنْ‏ أَعْدَائِي‏ وَ لَأُمَلِّكَنَّهُ‏ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج ۱، ص ۲۶۲، ح ۲۲؛ علل الشرایع، ج ۱، ص ۵، ح ۱. همچنین ر. ک: کافی، ج ۱، ص ۴۳۲، ح ۹۱.</ref>. در دوران [[رهبری]] [[امام مهدی]] {{ع}} با ایجاد [[مدیریت]] و [[حاکمیت]] یگانه برای همه اجتماعات، نژادها و منطقه‌ها، یکی از عوامل اصلی تضاد و [[جنگ]] و [[ستم]] از بین می‌رود.<ref> محمّد حکیمی، عصر زندگی، ص ۱۶۲.</ref>

* [[پیامبر اکرم]] {{صل}} در این باره می‌فرماید: "[[پیشوایان]] پس از من [[دوازده]] نفرند؛ نخستین آنان تو هستی ای [[علی]] و واپسین آنان [[قائم]] است؛ همو که [[خداوند]] با دستانش مشارق و مغارب [[زمین]] را [[فتح]] خواهد کرد" <ref>{{عربی|" الْأَئِمَّةُ مِنْ‏ بَعْدِي‏ اثْنَا عَشَرَ، أَوَّلُهُمْ‏ أَنْتَ‏ يَا عَلِيُ‏، وَ آخِرُهُمُ‏ الْقَائِمُ‏ الَّذِي‏ يَفْتَحُ‏ اللَّهُ‏- تَعَالَى‏ ذِكْرُهُ‏- عَلَى‏ يَدَيْهِ‏ مَشَارِقَ‏ الْأَرْضِ‏ وَ مَغَارِبَهَا ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ شیخ صدوق، أمالی، ص ۹۷، ح ۹؛ فتال نیشابوری، روضه الواعظین، ص ۱۰۲؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۹۸.</ref>

* [[امام صادق]] {{ع}} نیز در این باره فرمود: "سپس خدای عزّ و جلّ او را ظاهر سازد و مشرق‌ها و مغرب‌های [[زمین]] را به دست او بگشاید و ..."<ref>{{عربی|" ثُمَ‏ يُظْهِرُهُ‏ اللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏ فَيَفْتَحُ‏ اللَّهُ‏ عَلَى‏ يَدِهِ‏ مَشَارِقَ‏ الْأَرْضِ‏ وَ مَغَارِبَهَا ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۱۵، ح ۳۱.</ref>.

* در برخی از [[آیات]] [[قرآن]]، به این [[حاکمیت]] اشاره شده است و [[آیات]] مربوط به [[جهانی بودن اسلام]] نیز مؤید این معنا است. [[جهانی بودن]] [[دین اسلام]] و عدم اختصاص آن به [[قوم]] یا منطقه خاصّی، از ضروریات این [[آیین الهی]] است و حتی کسانی که [[ایمان]] به آن ندارند می‌دانند که [[دعوت]] [[اسلام]]، همگانی بوده، و به منطقه جغرافیایی خاصّ محدود نیست. افزون بر این، شواهد تاریخی فراوانی وجود دارد که [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به سران کشورهایی مانند [[قیصر روم]] و [[پادشاه ایران]] و [[فرمانروایان]] [[مصر]] و [[حبشه]] و [[شامات]] و نیز به رؤسای [[قبایل]] گوناگون [[عرب]] و ... [[نامه]] نوشتند و همگان را به پذیرفتن این [[دین]] [[مقدس]] [[دعوت]] کردند و از پیامدهای وخیم [[کفر]] و رویگردانی از [[اسلام]]، برحذر داشتند. اگر [[دین اسلام]] جهانی نبود چنین [[دعوت]] عمومی انجام نمی‌گرفت و دیگر [[اقوام]] و امتها هم برای عدم پذیرش، عذری می‌داشتند. <ref> محمّد تقی مصباح، آموزش عقاید، ج ۲، ص ۱۱۶.</ref>. علاوه بر آنچه یاد شد، در [[منابع روایی]] [[اسلامی]] "به ویژه [[شیعی]]"، از ویژگی‌ها، اختیارات و عملکردهایی یاد شده است که آنها جز با تشکیل [[حکومت واحد جهانی]] محقق نخواهند شد. از جمله گفته شده است که: [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} [[ستم]] وجور را برای همیشه برمی‌اندازد و [[عدالت]] و [[دین]] [[حق]] را در سطح [[جهان]] برای همیشه مستقر می‌کند. در برخی [[روایات]] از اختیارات، [[قدرت]] و امکانات مطلق و جهانی [[امام]] [[غایب]] یاد شده است که نتیجه آن، چیرگی بر [[جهان]] و [[تشکیل حکومت]] مقتدر جهانی است. [[امام باقر]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: "[[قائم]] ما با در انداختن [[بیم]] و [[هراس]] در [[دل]] [[ستمگران]] [[یاری]] می‌شود، با [[پشتیبانی]] و [[حمایت]] از سوی [[خداوند]] تأیید می‌گردد. [[زمین]] برایش خاضع و [[تسلیم]] می‌شود، گنجها برایش آشکار و نمایان می‌شود. [[حکومت]] او شرق و غرب عالم را فرا می‌گیرد. [[خداوند]] به وسیله او دینش را بر تمام [[ادیان]] چیرگی و [[غلبه]] می‌بخشد؛ هرچند [[مشرکان]] کراهت داشته باشند. در [[عصر ظهور]] در [[زمین]] خرابی و ویرانی نمی‌ماند؛ مگر آنکه آباد می‌شود. [[عیسی بن مریم]] {{ع}} از [[آسمان]] فرود آید و پشت سر او [[نماز]] گزارد"<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۳۱، ح ۱۶.</ref>.

# [[دانش]] در [[دولت مهدوی]] در کل [[جامعه بشری]] گسترش می‌یابد و هرگز در انحصار عده‌ای خاصّ نخواهد بود از این‌رو همگان از دانشی بس ارجمند برخوردار خواهند بود. و البته از این [[دانش]] نیز در راه رشد و تعالی [[جامعه بشری]] استفاده خواهد شد. نه در راه [[ستم]] و [[تعدی]] به دیگران. از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است که فرمود: "[[دانش]]، بیست و هفت بخش است و همه آنچه را که [[رسولان الهی]] آوردند دو بخش از آنها بود پس [[مردم]] تا امروز جز این دو بخش را نشناخته‌اند ولی چون [[قائم]] ما [[قیام]] کند بیست و پنج بخش را بیرون آورده و آشکار خواهد ساخت و در میان [[مردم]] منتشر خواهد فرمود و آن دو بخش را هم ضمیمه می‌گرداند و در نتیجه بیست و هفت بخش [[علم]] در میان [[مردم]] منتشر و پراکنده خواهد شد" <ref>{{عربی|" الْعِلْمُ‏ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ‏ حَرْفاً فَجَمِيعُ‏ مَا جَاءَتْ‏ بِهِ‏ الرُّسُلُ‏ حَرْفَانِ‏ فَلَمْ‏ يَعْرِفِ‏ النَّاسُ‏ حَتَّى‏ الْيَوْمِ‏ غَيْرَ الْحَرْفَيْنِ‏ فَإِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا أَخْرَجَ‏ الْخَمْسَةَ وَ الْعِشْرِينَ‏ حَرْفاً فَبَثَّهَا فِي‏ النَّاسِ‏ وَ ضَمَّ إِلَيْهَا الْحَرْفَيْنِ حَتَّى يَبُثَّهَا سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ حَرْفاً‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ محمّد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>

# [[حکومت جهانی]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} مبتنی بر عالی‌ترین اندیشه‌های عاقلانه است چرا که در آن [[دولت]] مبارک است که [[عقول]] بشری به [[کامل‌ترین]] وجه ممکن، رشد خواهد کرد. [[امام باقر]] {{ع}} در این باره فرمودند: "هنگامی که [[قائم]] ما [[قیام]] کند [[خداوند]] دست خود را بر سر [[بندگان]] می‌نهد؛ پس عقل‌های آنان جمع و متمرکز گردیده و [[خرد]] و واقع بینی آنان کمال خواهد یافت"<ref>{{عربی|" إِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا وَضَعَ‏ اللَّهُ‏ يَدَهُ‏ عَلَى‏ رُءُوسِ‏ الْعِبَادِ فَجَمَعَ‏ بِهَا عُقُولَهُمْ‏ وَ كَمَلَتْ‏ بِهِ‏ أَحْلَامُهُمْ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ محمّد بن یعقوب کلینی، کافی، ج ۱، ص ۲۵.</ref>

# [[حکومت جهانی]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} مبتنی بر بهره‌مندی عاقلانه، عالمانه و عابدانه از تمام منابع موجود و ظرفیت‌های ممکن در کره [[زمین]] است و این بدان معناست که [[مردم]] در عین بهره‌مندی از تمام مواهب [[الهی]] هرگز گرد [[اتراف]] و [[اسراف]] نمی‌گردند بعلاوه با وجود [[فراوانی نعمت]] حالت استغنایی در [[روح]] [[انسانها]] بوجود می‌آید که باعث می‌شود به رغم در [[اختیار]] داشتن مواهب فراوان هرگز دست به [[طغیان]] و [[عصیان]] نزنند.