علائم و نشانه‌های ظهور به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = 7

منظور از [[علائم]] و [[نشانه‌های ظهور]] آن دسته از حوادثی هستند که براساس بیان [[ائمه معصومین]] {{ع}} قبل و یا [[در آستانه ظهور]] واقع خواهند شد و تحقق آنها نوید [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} را می‌دهد. [[علائم]] زیادی در منابع وجود دارد که برخی حتمی هستند و برخی غیرحتمی و برخی معتبرند و برخی در منابع غیرمعتبر ذکر شده‌اند.

* مراد از [[علائم ظهور]] آن دسته از حوادثی است که براساس بیان [[پیشوایان]] [[معصوم]] {{عم}}، قبل و یا [[در آستانۀ ظهور]] واقع خواهد شد و تحقق هر کدام نوید نزدیک شدن یا وقوع [[قیام]] [[امام مهدی]] {{ع}} را می‌دهد.<ref>ر.ک. [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۱۵؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[شرایط ظهور (کتاب)|شرایط ظهور]]، ص ۱۳؛ [[محمد علی رضایی اصفهانی|رضایی اصفهانی، محمد علی]]، [[مهدویت ۱ (کتاب)|مهدویت]]، صفحه؟؟؟؛ پژوهشگران مؤسسۀ آیندۀ روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۳۷۵ ـ ۳۸۴</ref> و مایۀ [[امید]] [[مؤمنان]] و [[ترس]] و [[وحشت]] [[کافران]] می‌شود.<ref>ر.ک. پژوهشگران مؤسسۀ آیندۀ روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۳۷۵ ـ ۳۸۴</ref> یکی از کارکردهای [[علائم]] این است که می‌توان به وسیلۀ آنها مدعیان دروغین [[امامت]] را شناسایی کرد.<ref>ر.ک. [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۱۵</ref>

«تعبیر "نشانه" یا در [[عربی]]، "علامت" و جمع آن، "[[علائم]]"<ref>کلمه علائم، عربی نیست و در فارسی به عنوان جمع علامت به کار می‌رود (ر.ک: لغت‌نامه دهخدا: ذیل «علامت»، فرهنگ عمید: ذیل «علائم»).</ref> و در منابع قدیمی، "[[آیه]]" و جمع آن "[[آیات]]"<ref>در کتاب الغیبه نعمانی (ص ۲۶۱) در دو حدیث، کلمه آیه ذکر شده است. در الغیبة طوسی (ص ۴۴۴) کلمه آیه چندین بار در یک حدیث به کار رفته و در کتاب الفتن ابن حماد (ص ۱۵۰، ۱۵۱ و ۱۵۳) در کلام صحابه.</ref>، با اضافه به [[ظهور]]، درباره اتفاقاتی در مقدمه [[ظهور]] [[مهدی]] {{ع}} به کار رفته است. کلمه علامت یا [[آیه]] به معنای نشانه و چیزی است که بر مطلبی [[راهنمایی]] و دلالت کند<ref>(لغت‌نامه دهخدا). </ref> و موجب [[شناخت]] آن شود.

واژه علامت، تنها یک بار به صورت جمع، با تعبیر "علامات" در [[قرآن]] به کار رفته است<ref>{{متن قرآن|وَأَلْقَى فِي الأَرْضِ رَوَاسِيَ أَن تَمِيدَ بِكُمْ وَأَنْهَارًا وَسُبُلاً لَّعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ وَعَلامَاتٍ وَبِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ}}؛ [خداوند] در زمین، کوه‌هایی استوار افکند تا شما را نجنباند و رودها و راه‌ها قرار داد تا شما راه خود را پیدا کنید. و علامت‌هایی‌ دیگر نیز قرار داد. و آنان به وسیله ستاره‌ قطبی‌ راه‌یابی می‌کنند؛ نحل، آیه ۱۵ و ۱۶.</ref> که می‌توان مراد از آن را هر گونه علامت وضعی یا طبیعی و حتی زبان‌ها و اشارات دانست، که در روی [[زمین]] برای راهیابی مورد استفاده قرار می‌گیرد<ref>ر.ک: به تفاسیر، ذیل آیه فوق.</ref>. آنچه با بحث نشانه‌های [[ظهور]] تناسب دارد، [[آیه]] ۲۴۸ سوره بقره است که می‌فرماید: [[پیامبر]] [[بنی اسرائیل]] به آنان گفت که نشانه [[پادشاهی]] [[طالوت]]، صندوق [[مقدس]] [[موسی]] {{ع}} است<ref>{{متن قرآن|وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَن يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَبَقِيَّةٌ مِّمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلائِكَةُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ}}‌.</ref>. همچنین [[آیات]] ۴۱ سوره [[آل عمران]] و ۱۰ سوره [[مریم]] که [[خداوند]] نشانه‌ای برای باردار شدن [[همسر]] [[زکریا]] {{ع}} قرار داد و آن، از دست دادن [[قدرت]] تکلم با [[مردم]] بود<ref>{{متن قرآن|قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّيَ آيَةً قَالَ آيَتُكَ أَلاَّ تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ إِلاَّ رَمْزًا}} (آل عمران، آیه ۴۱). {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ اجْعَل لِّي آيَةً قَالَ آيَتُكَ أَلاَّ تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلاثَ لَيَالٍ سَوِيًّا}} (مریم، آیه ۱۰).</ref>»<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج۷، ص ۴۱۳-۴۱۴.</ref>.

«علایم، به معنای [[نشانه‌ها]]، به اموری گفته می‌شود که نمایانگر مقصود و مطلوب می‌باشند. مراد از [[علایم ظهور]]، آن دسته از حوادثی است که بر اساس بیان [[پیشوایان معصوم]] {{عم}}، قبل یا [[در آستانه ظهور]] واقع خواهد شد و تحقّق هر کدام نزدیک شدن [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} را نوید می‌دهد»<ref>[[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]؛ [[شرایط ظهور (کتاب)|شرایط ظهور]]، ص ۱۳.</ref>.

* '''منظور از [[نشانه‌های ظهور]]''': رخدادهایی را که براساس پیش‌بینی [[ائمه]] {{عم}} پیش از [[ظهور]] [[حضرت]] یا در آستانه آن، پدید خواهند آمد نشانه‌های [[ظهور]] گویند، تحقق هر کدام از [[نشانه‌ها]] نویدی است بر نزدیک‌تر شدن [[ظهور]] [[امام]]؛ بنابراین پدیدار شدن یک یا چند نشانه از مجموعه نشانه‌های [[ظهور]]، چیزی جز نزدیک‌تر شدن زمان [[ظهور]] را نمی‌رساند. البته بعضی از [[نشانه‌ها]] و علائمی که [[ائمه]] {{عم}} [[پیشگویی]] کرده‌اند به وقوع پیوسته است. مثلاً در [[روایات]] به [[اختلاف]] در میان [[امت اسلام]]، [[انحراف]] بنی‌عباس و [[جنگ‌های صلیبی]] و... به عنوان نشانه‌های [[ظهور]] خبر داده شده، که ظاهراً آنها تحقق پیدا کرده است<ref>غیبت نعمانی، علائم پیش از قیام.</ref>.

علایم به معنای [[نشانه‌ها]] به اموری گفته می‌شود که نمایانگر مقصود و مطلوب می‌باشند. به عبارت دیگر نشانه‌ پدیده‌ای است که با مقصود و مطلوب مرتبط بوده و ضمن آنکه [[آدمی]] را به سوی آن [[راهنمایی]] می‌کند، در مسیر بودن و نزدیک شدن به [[هدف]] را یادآور می‌شود. مراد از [[علائم ظهور]] آن دسته از حوادثی است که براساس بیان [[پیشوایان معصوم]] {{ع}}، قبل و یا [[در آستانۀ ظهور]] واقع خواهد شد و تحقّق هر کدام نوید نزدیک شدن یا وقوع [[قیام حضرت مهدی]] {{ع}} را می‌دهد. با توجه به بیان فوق می‌توان تفاوت‌های علایم و [[شرایط ظهور]] را چنین برشمرد: علائم فقط کاشفاز پدیده ظهورند ولی شرایط محقّق ظهورند. بر این اساس علایم در پیدایش مطلوب اثر و نقشی ندارند به خلاف شرایط که در پیدایش مشروط دارای تأثیرند؛ علایم لازم نیست در یک زمان جمع باشند، بلکه می‌توانند یکی پس از دیگری تحقّق یابند ولی شرایط باید در یک زمان جمع باشند تا پدیده [[ظهور]] تحقّق [[عینی]] یابد؛

# به [[درستی]] و روشنی [[ظهور موعود]] را می‌شناسد و [[دعوت]] او را از [[دعوت]] [[مدّعیان دروغین]] تمیز می‌دهد.

# با [[آمادگی]] بهتر و مناسب‌تری خود را برای لحظه [[ظهور]] مهیّا و آماده می‌کند.

# هشداری خواهد بود برای [[معاندان]] با [[حضرت]] و [[مخالفان]] با [[مصلح]] و [[منجی]] [[انسان‌ها]] تا به خود آیند و دست از [[لجاجت]] بردارند.

* علایم را از جهات مختلفی می‌توان تقسیم‌بندی کرد؛ از جمله:

# عادی و غیر عادی "[[معجزه‌آسا]]"؛

# حتمی‌و غیر حتمی؛

# قریب "نزدیک" و بعید "دور".

* آنچه بیشتر از ظاهر [[روایات]] به دست می‌آید تقسیم علایم به غیر حتمی‌ و حتمی‌ است. علایم غیر حتمی‌ یا موقوف نشانه‌هایی است که رخ دادن آن‌ها قطعی نیست و ممکن است به [[دلیل]] عدم تحقق شرایط یا ایجاد مانع به وقوع نپیوندند؛ اما [[علایم حتمی]]، علایمی‌ است که رخ دادن آن‌ها حتمی‌ و قطعی است»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۲۰۸-۲۰۹.</ref>.