علامات خاصه ظهور امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = 2

'''علامات خاصه [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} چیست؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود.

مرحوم [[شیخ صدوق]] مشروح جریان [[قیام]] و علامات [[خاصه]] [[حضرت]] را به [[سند]] خود از [[حضرت]] [[امام جواد|امام محمد تقی جواد الائمه]] {{ع}} و او از آباء طاهرین خود از [[پیامبر خاتم|پیغمبر]] گرامی چنین [[نقل]] کرده است: [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} در بیان اوصاف [[حضرت قائم]] {{ع}} به "[[ابی ابن کعب]]" فرمود: به [[راستی]] که [[خداوند]] عز و جل، در صلب [[امام عسکری|امام حسن عسکری]] {{ع}} نطفه‌ای ترکیب نموده است [[پاک]] و [[پاکیزه]] و طیب و [[طاهر]]، که هر مؤمنی که [[خداوند]] از او در خصوص [[دوستی]] و [[ولایت]] [[اهل بیت]] {{عم}} [[پیمان]] گرفته باشد، از او [[راضی]] و [[خشنود]] است، و هر منکری که از او دوری جوید به او [[کافر]] باشد. او امامی است [[پاک]]، و [[پاکیزه]]، ستوده خصال و [[هدایت کننده]] که به [[عدالت]] [[حکم]] می‌کند و [[مردم]] را به [[عدل]] و [[دادگری]] [[فرمان]] می‌دهد و در گفتارش [[خدای تعالی]] را [[تصدیق]] می‌کند و [[خداوند]] هم گفتار او را [[تصدیق]] می‌نماید، و چون [[علائم ظهور]] و دلائل [[خروج]]، برای او ظاهر گردد از "تهامه" یعنی: از سرزمین [[حجاز]]، [[خروج]] خواهد نمود. برای او در "[[طالقان]]" گنجه‌ایی [[ذخیره]] است که نه از طلاست و نه از نقره، بلکه گروهی هستند از سواران [[شجاع]] و نیرومند که به سازوبرگ کامل جنگی مجهزند، و مردانی هستند (نشانه‌دار) با اسم و رسم، معروف و مشهور و نام‌آور<ref>عبارت متن عربی چنین است {{عربی|" وَ لَهُ‏ بِالطَّالَقَانِ‏ كُنُوزٌ لَا ذَهَبٌ‏ وَ لَا فِضَّةٌ إِلَّا خُيُولٌ‏ مُطَهَّمَةٌ وَ رِجَالٌ‏ مُسَوَّمَةٌ ‏‏"}} در ترجمه این عبارت از نهایه ابن اثیر، ماده (طهم و سوم) استفاده شده است.</ref> که [[خداوند]] آنها را از شهرهای دوردست به شماره [[اصحاب]] ([[بدر]]) [[سیصد و سیزده]] تن به دور او جمع کند. و با او نامه‌ای است مهر شده که در آن [[نامه]] شماره [[اصحاب]] و یارانش، و نام و نسبشان و نام شهرهای‌شان، و شغل و کارشان و [[کنیه]] و صفاتشان و تمام خصوصیاتشان ثبت و ضبط و نوشته شده است. آنان در هنگام [[جنگ]] و [[نبرد]] مردانه به [[دشمن]] حمله می‌برند و به پیش می‌تازند و در فرمانبرداریش سخت و کوشا و جدی هستند. "[[ابن بن کعب]]" عرضه داشت: یا [[پیامبر خاتم|رسول الله]]! دلائل و علامات ظهورش چیست؟ فرمود: یکی اینکه: [[پرچم]] و علمی دارد که چون وقت ظهورش فرا رسد خود به خود باز می‌شود و [[خدای تعالی]] آن را به سخن می‌آورد و عرض می‌کند:{{عربی|" يَا وَلِيَّ اللَّهِ اقْتُلْ أَعْدَاءِ اللَّهِ  ‏‏"}}<ref>ای ولی خدا از پشت پرده به در آی و دشمنان خدا را به قتل برسان.</ref> و او دو [[پرچم]]، و دو نشانه دارد. {{عربی|" وَ لَهُ‏ رَايَتَانِ‏ وَ عَلَامَتَان‏‏‏"}}<ref>در نسخه اصل، و همچنین بحار عبارت، حدیث چنین است (و له رایتان و علامتان) یعنی: او دو پرچم و دو نشانه دارد، ولی ظاهرا این جمله درست نباشد و صحیح آن {{عربی|" وَ هُمَا آيَتَانِ‏ وَ عَلَامَتَان‏‏‏‏"}} است. یعنی: این دو چیز، دو نشانه، و دو علامت است، که یکی خودبه‌خود باز شدن پرچم باشد و دیگری سخن گفتن آن.</ref>. و دوم اینکه: شمشیری دارد که در غلاف است و چون هنگام [[ظهور]] حضرتش فرا رسد [[شمشیر]] او از غلاف بیرون می‌آید و [[خداوند]] آن را به سخن می‌آورد و صدا می‌زند: {{عربی|" اخْرُجْ‏ يَا وَلِيَ‏ اللَّهِ‏ فَلَا يَحِلُ‏ لَكَ‏ أَنْ‏ تَقْعُدَ عَنْ‏ أَعْدَاءِ اللَّهِ‏ ‏‏‏‏"}}<ref>ای ولی خدا، از پشت پرده غیبت بیرون بیا و قیام کن که دیگر جای درنگ نیست و برای تو روا نیست که از دشمنان خدا دست برداری!!!</ref>پس آن [[حضرت]] [[قیام]] می‌نماید و [[دشمنان]] [[خدا]] را در هر کجا که بیابد به قتل می‌رساند و [[حدود]] [[خداوند]] را جاری می‌سازد و به [[حکم خداوند]] [[حکم]] می‌فرماید، و او خارج می‌شود در حالی که "[[جبرئیل]]" در طرف راستش و "[[میکائیل]]" در طرف چپش و "شعیب و [[صالح]]"<ref>ظاهرا (شعیب و صالح) درست نباشد و صحیح آن شعیب بن صالح است زیرا چنانکه در آینده خواهیم گفت: مطابق برخی از روایات (شعیب بن صالح) نام رمزی فرمانده سپاه سید حسنی است که پس از ظهور حضرت صاحب الامر {{ع}} سردار لشکر و پرچمدار آن حضرت خواهد بود.</ref> جلودار و پیشرو [[لشکریان]] او باشند. و زود باشد آنچه را که به شما گفتم، [[مردم]] آن را به زبان آورند، هر چند بعد از زمان‌های طولانی باشد "و {{عربی|" أُفَوِّضُ‏ أَمْرِي‏ إِلَى‏ اللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ لَوْ بَعْدَ حِين‏‏ ‏‏‏‏"}}. ای "ابی" خوشا بحال کسی که او را [[دیدار]] کند و زمانش را [[درک]] نماید، و خوشا به حال کسی که او را [[دوست]] بدارد و به او [[عقیده]] داشته باشد، [[خداوند]] آنها را از [[هلاکت]] [[نجات]] دهد به وسیله اقرار به او و به [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} و جمیع [[امامان معصوم]] {{عم}}؛ [[بهشت]] را به رویشان بگشاید، و حکایت آنان در [[زمین]] مانند حکایت "مشک" است که بویش پراکنده شود و هرگز تغییر نیابد، و مثل آنان در [[آسمان]] مانند ماه نورانی است که هرگز خاموش نشود و تیره نگردد. ابی گفت یا [[پیامبر خاتم|رسول الله]]! [[خدای تعالی]] حال این [[امامان معصوم]] {{عم}} را چگونه بیان فرموده است؟ فرمود: به [[راستی]] که [[خداوند]] عالم بر من [[دوازده]] مهر و [[دوازده]] [[صحیفه]] نازل فرموده که نام و صفت هر امامی بر مهر و صحیفه‌اش می‌باشد<ref>اکمال الدین صدوق، ج ۱، ص ۳۸۳، ۳۸۴ چاپ اسلامیه، سال ۱۳۹۶ قمری.</ref>»<ref>[[سید اسدالله هاشمی شهیدی|هاشمی شهیدی، سید اسدالله]]، [[زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی (کتاب)|زمینه‌سازان انقلاب جهانی حضرت مهدی]]، ص۲۵ - ۲۸.</ref>.

«این علامت‌ها، خاص و مختص وجود پربرکت [[حضرت]] [[امام مهدی|صاحب الامر]] {{ع}} است و [[حضرت]] بدان وسیله می‌داند که [[خداوند]] او را [[اذن]] و اجازه [[ظهور]] داده است. در روایتی طولانی، [[ابی بن کعب]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} درباره علامت‌های [[ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} سؤال می‌کند. آن [[حضرت]] می‌فرماید: او ([[امام مهدی]] {{ع}}) پرچمی دارد که چون وقت ظهورش فرا رسد، خودبه‌خود باز می‌شود و [[خدای تعالی]] آن‌را به سخن می‌آورد و عرض می‌کند: "ای [[ولی خدا]]! [[دشمنان]] [[خدا]] را بکش!"<ref>{{عربی|" يَا وَلِيَ‏ اللَّهِ‏ فَاقْتُلْ‏ أَعْدَاءَ اللَّهِ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.</ref> و این دو علامت است: اولی باز شدن [[پرچم]]، دومی، صدایی است که از [[پرچم]] برمی‌آید. و نیز او شمشیری دارد که در غلاف است و چون هنگام [[ظهور]] حضرتش فرارسد از غلاف بیرون می‌آید و [[خداوند]] آن‌را به سخن می‌آورد و صدا می‌زند: "ای [[ولی خدا]]! [[قیام]] کن که دیگر جای درنگ نیست و نشستن برای تو روا نیست که از [[دشمنان]] [[خدا]] دست برداری"<ref>{{عربی|" اخْرُجْ‏ يَا وَلِيَ‏ اللَّهِ‏ فَلَا يَحِلُ‏ لَكَ‏ أَنْ‏ تَقْعُدَ عَنْ أَعْدَاءِ اللَّهِ‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}.</ref> پس [[حضرت]] [[خروج]] می‌کند و [[قیام]] می‌کند و [[دشمنان]] [[خدا]] را هرکجا بیابد به قتل می‌رساند<ref>محمد باقر مجلسی، بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۱۰- ۳۱۱.</ref>.