نشانه‌های یاوران امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات پرسش

| موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]

| تصویر = 7626626268.jpg

| مدخل بالاتر = [[مهدویت]] / [[عصر ظهور امام مهدی]] / [[یاران امام مهدی]]  

| مدخل اصلی = [[نشانه‌های یاوران امام مهدی]]

* '''[[زاهدان شب]]، [[شیران روز]]''': عبارت {{متن حدیث| رُهْبَانٌ بِاللَّيْلِ، لُيُوثٌ بِالنَّهَارِ }} در [[روایت]] پیشین به چنین موازنه‌ای اشاره کرده است. در ساختار [[شخصیت انسان]]، شب‌وروز، نقش‌های مختلفی را ایفا می‌کنند. گردش شب‌وروز، یک گردش تکاملی است. هرکدام از آنها، دیگری را کامل می‌کند و به ناچار با مشارکت یکدیگر در بنای [[شخصیت انسان]] [[مؤمن]] دعوتگر و [[مجاهد]] نقش دارند.

تعبیر از شب به "ناشئه"، دقیق و گویا است. شب، [[انسان]] را می‌سازد و او را آماده انجام دادن کارهای بزرگ می‌کند و شخصیت وی را [[صیقل]] می‌دهد. واژه "قیلا"؛ یعنی، سخن و [[یاد خدا]]. [[امیر مؤمنان علی]] {{ع}} دو بخش از [[زندگی]] پرهیزگاران را چنین توصیف کرده است: {{متن حدیث|أَمَّا اللَّيْلَ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ تَالِينَ لِأَجْزَاءِ الْقُرْآنِ يُرَتِّلُونَهُ تَرْتِيلًا يُحَزِّنُونَ بِهِ أَنْفُسَهُمْ وَ يَسْتَثِيرُونَ بِهِ دَوَاءَ دَائِهِمْ فَإِذَا مَرُّوا بِآيَةٍ فِيهَا تَشْوِيقٌ رَكَنُوا إِلَيْهَا طَمَعاً وَ تَطَلَّعَتْ نُفُوسُهُمْ إِلَيْهَا شَوْقاً وَ ظَنُّوا أَنَّهَا نُصْبَ أَعْيُنِهِمْ وَ إِذَا مَرُّوا بِآيَةٍ فِيهَا تَخْوِيفٌ أَصْغَوْا إِلَيْهَا مَسَامِعَ قُلُوبِهِمْ وَ ظَنُّوا أَنَّ زَفِيرَ جَهَنَّمَ وَ شَهِيقَهَا فِي أُصُولِ آذَانِهِمْ فَهُمْ حَانُونَ عَلَى أَوْسَاطِهِمْ مُفْتَرِشُونَ لِجِبَاهِهِمْ وَ أَكُفِّهِمْ وَ رُكَبِهِمْ وَ أَطْرَافِ أَقْدَامِهِمْ يَطْلُبُونَ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى فَكَاكَ رِقَابِهِمْ وَ أَمَّا النَّهَارَ فَحُلَمَاءُ عُلَمَاءُ أَبْرَارٌ أَتْقِيَاءُ قَدْ بَرَاهُمُ الْخَوْفُ بَرْيَ الْقِدَاحِ يَنْظُرُ إِلَيْهِمُ النَّاظِرُ فَيَحْسَبُهُمْ مَرْضَى وَ مَا بِالْقَوْمِ مِنْ مَرَضٍ وَ يَقُولُ قَدْ خُولِطُوا وَ لَقَدْ خَالَطَهُمْ أَمْرٌ عَظِيمٌ}}<ref>نهج البلاغه (ترجمه شهیدی)، ص ۲۲۵ و ۲۲۶.</ref>؛ "چون شب شود برپا [[ایستاده]]، [[آیات قرآن]] را با تأمل و [[اندیشه]] می‌خوانند و با [[خواندن]] و [[تدبر]] در آن، خود را [[اندوهگین]] می‌سازند و به وسیله آن به درمان درد خویش کوشش دارند. پس هرگاه به آیه‌ای برخورند که به [[شوق]] آورده و [[امیدواری]] در آن است، به آن [[طمع]] نموده و با [[شوق]] به آن نظر کنند، آن‌سان که گویی پاداشی که [[آیه]] از آن خبر می‌دهد، در برابر چشم ایشان است و آن را می‌بینند. هرگاه به آیه‌ای برخورند که در آن [[بیم]] دادن است، گوش دل‌های خویش بدان نهند، چنان‌که گویا شیون [اهل‌] [[دوزخ]] در بیخ گوش‌های ایشان است. [در پیشگاه [[الهی]] برای رکوع‌] قد [[خم]] می‌کنند و [برای [[سجود]]] پیشانی‌ها و کف‌ها و زانوها و اطراف قدم‌هایشان را بر روی [[زمین]] می‌گسترانند. از [[خدای تعالی]] [[آزادی]] خویش را [از [[عذاب]] [[رستاخیز]]] درخواست می‌کنند. اما در روز، دانشمندانی خویشتن‌دار و نیکوکارانی پرهیزگاراند. [[ترس]] [از [[خدا]]] آنان را چون تیر پیراسته لاغر و نزار کرده است. چون کسی بدان‌ها نگرد، پندارد بیمارند؛ اما آنان [[بیمار]] نیستند، و گوید خردهایشان آشفته است، [اما] موجب [[آشفتگی]] ایشان کاری است بزرگ".