سرنگونی عباسیان: تفاوت میان نسخه‌ها

وقتی که [[اختلاف]] میان او و خلیفه شدت گرفت، خلیفه از مغول [[تقاضای کمک]] کرد تا سلطان خوارزم شاه با آنان مشغول شود و خلیفه از [[شر]] او در [[امان]] بماند و او را از [[عراق]] دور کرده باشد<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۹، ص۳۶۱. مصحح: این مسأله را برخی از محققان انکار کرده‌اند و در هر صورت پیش از وی، اَتْسَز امیر خوارزم‌شاهی با دعوت از ختائیان برای تهاجم بر ماوراءالنهر، پای ترکان کافر را به این منطقه باز کرد.</ref>؛ از این رو به چنگیزخان [[نامه]] نوشت و او را [[تشویق]] کرد به [[سرزمین‌های اسلامی]] بیاید و به او [[وعده]] [[همکاری]] برای [[سرکوب]] خوارزم شاهیان داد<ref>Lamb.II: Jengkis Khan: P. ۱۱۶.. </ref>.

رسیدن این [[نامه]] به [[مغول]]، علت [[حمله]] چنگیزخان به [[حکومت]] خوارزم شاهیان نشد؛ زیرا [[رهبر]] مغول هنگامی نامه [[خلیفه]] را دریافت کرد که سرگرم گسترش فتوحاتش به سوی [[غرب]] بود، حتی سرزمینش با مرزهای حکومت خوارزم شاهیان مشترک شده بود و با آنان [[معاهده]] [[تجاری]] منعقد کرده بود؛ بنابراین به نامه خلیفه توجهی نکرد<ref>Curtin: The Mongols: P. ۹۹.. </ref>.

چنگیزخان نمی‌توانست از این [[فتنه]] گری چشم بپوشد، به ویژه بعد از اینکه سلطان درخواست او را برای [[تسلیم]] حاکم اُترار رد کرد؛ از این‌رو سپاهی بزرگ [[تدارک]] دید و به [[سرزمین]] خوارزمشاهیان حمله کرد و در سال ۶۱۷ ق. / ۱۲۲۰ م. بر منطقه ماوراءالنهر مسلط شد و پایتخت خوارزمشاهیان به دست او [[سقوط]] کرد<ref>در خصوص رخدادهای سقوط ماوراءالنهر، ر. ک: جوینی، عطاملک، تاریخ قاهر العالم، ج۱، ص۱۱۰-۱۳۵.</ref>.