بی‌نیازی از مردم در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

* این مرتبه - که مرتبه متوسّط این [[فضیلت]] بزرگ است - [[بی‌نیازی]] از تمامی [[مردمان]]- خوب و بد آنان را شامل می‌شود. این مرتبه - که خود نعمتی از نعمت‌های [[حضرت]] [[حقّ]] است- چه [[انسان]] به‌ویژه [[انسان]] [[مؤمن]]، سخت [[عزیز]] و عزّتمند است، و [[شایسته]] نیست که [[عزّت]] خویشتن را با دارائی [[مردم]] عوض نماید. بی‌توجّهی [[مؤمن]] عزّتمند به [[ثروت]] [[مردم]]، آن‌ چنان است که بنا به تعبیر [[پیامبر اکرم]] {{صل}}: "پروای آن ندارد که چه کسی از [[دنیا]] بهره‌مند است!" <ref>{{متن حدیث| لَا يُبَالِيَ مَنْ أَكَلَ الدُّنْيَا}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۱۲۸.</ref>. چه آن کس که از داشته‌های [[مردم]] بی‌نیاز نیست، در دست آنان [[اسیر]] است و آنان بر او فرمان‌روا، به‌ویژه اگر به او [[مالی]] ببخشند [[سلطنت]] خویش بر او را به اثبات رسانده‌اند؛ [[امیر مؤمنان]] {{ع}} در این زمینه می‌فرمایند: "بر هر کس که خواهی ببخش که تو [[امیر]] او خواهی بود، و از هر کس که خواهی [[بی‌نیازی]] کن که همانند او خواهی بود، و به هر کس که خواهی [[نیازمند]] شو که تو [[اسیر]] او خواهی بود"<ref>{{متن حدیث| قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيٌّ {{ع}} تَفَضَّلْ‌ عَلَى‌ مَنْ‌ شِئْتَ‌ فَأَنْتَ‌ أَمِيرُهُ وَ اسْتَغْنِ عَمَّنْ شِئْتَ فَأَنْتَ نَظِيرُهُ وَ افْتَقِرْ إِلَى مَنْ شِئْتَ فَأَنْتَ أَسِيرُهُ‌}}؛ بحار الأنوار، ج۷۰، ص۱۶۹.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۳۱۴.</ref>.

* این مرتبه- که بالاترین مراتب استغناء و [[بی‌نیازی]] است - آن است که [[آدمی]] از [[ثروتمندان]]، نام‌داران و کوتاه سخن، تمامی آنان که از نعمتی ویژه برخوردارند، بی‌نیاز باشد.

* از همین روست که در [[قرآن کریم]]، به دفعات بسیار [[مؤمنان]] به استغناء، [[توکّل]]، [[اعتماد به نفس]]، همّت و به سوی عمل شتافتن، [[دعوت]] شده‌اند. در شمار این [[آیات]]- که به وضوح به استغناء [[دعوت]]، و از نظر داشتن به دارائی [[مردمان]] [[نهی]] می‌فرماید- می‌توان به این [[آیه]] اشاره کرد: {{متن قرآن|وَلَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ زَهْرَةَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا لِنَفْتِنَهُمْ فِيهِ وَرِزْقُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَأَبْقَى}}<ref>«و به آنچه با آن دسته‌هایی از آنان را بهره‌مند گردانده‌ایم چشم مدوز، آراستگی زندگی این جهان را (به آنان داده‌ایم) تا آنان را در آن بیازماییم و روزی پروردگارت بهتر و پایاتر است» سوره طه، آیه ۱۳۱.</ref>.