جابیه: تفاوت میان نسخه‌ها

*جابیه در لغت به معنای «حوضی است بزرگ و وسیع که آب در آن جمع می‌شود و شتران از آن می‌نوشند،»<ref>خلیل بن احمد، العین، ج۶، ص۱۹۲؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۹۱.</ref> و آن روستایی است از توابع [[دمشق]]<ref>جغرافیانویسان مسلمان، جابیه را روستایی از توابع دمشق دانسته‌اند. (ابن خردادبه، المسالک و الممالک، ص۷۷؛ ابن فقیه، مختصر البلدان، ص۱۰۵) جابیه در کتب مسعودی، موضعی در ناحیۀ جولان میان دمشق و طبریه (اردن) به شمار رفته است. (مسعودی، مروج الذهب، ج۳، ص۲۸۴)</ref> و سپس جولان در نزدیکی [[مرج]] الصّفر در شمال [[حوران]] که بدان «جابیه جولان» هم گفته می‌شود. «باب الجابیه» هم که در دمشق قرار دارد، نام خود را وامدار این مکان است.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۹۱.</ref> این دروازه که در گذشته در جنوب [[غربی]] باروی دمشق قرار داشته، تا به امروز نام خود را [[حفظ]] کرده است.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۹۱؛ حتی، تاریخ سوریه و لبنان و فلسطین، ج۱، ص۴۴۹.</ref> جابیه، در حال حاضر در جولان [[سوریه]] و در شمال [[شهر]] «الصنمین» واقع است. از عوارض طبیعی آن تپه ای به نام [[تل]] جابیه -نزدیک جولان- است<ref>این روستا امروزه به صورت خرابه‌ای باستانی در حوران، از توابع منطقۀ اِزرع، در استان درعای سوریه واقع است. این خرابه بر «تلّ جابیه» که مخروطی آتش‌فشانی در حدود ۸۰ کیلومتری جنوب دمشق و ۴ کیلومتری شمال غربی شهر نَوی واقع است و از سمت غرب بر دشتی هموار مشرف است - قرار دارد.</ref> که از وقایع [[تاریخی]] مهم آن، [[سخنرانی]] [[عمر بن خطاب]] بر فراز آن پس از فتح [[بیت المقدس]] گفته شده است.<ref>ابن جوزی، المنتظم، ج۴، ص۲۲۵؛ ابن کثیر، البدایه و النهایه، ج۷، ص۵۶.</ref> این منطقه در [[سال ۱۳ هجری]] توسط [[ابوعبیده جراح]] فتح شد و [[سپاه مسلمانان]] پس از فتح شهرهای [[یرموک]]، سرغ، رماده و جابیه در جایی نزدیک جابیه لشکرگاهی ساختند.<ref>ازدی، تاریخ فتوح شام، ص۲۹؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۴۰۶.</ref>.<ref>[[عاتق بن غيث بلادی|بلادی، عاتق بن غيث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص ۷۷-۷۸.</ref>