نافرمانی از امام در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[جهل]] مرکّب او، و یا سرکشی بیش از اندازه‌اش، او را در این مسیر [[یاری]] می‌‌رساند.  

* در این موارد، [[اصرار]] بر انجام [[گناه]]، [[نفس]] لوّامه را [[سرکوب]] کرده، ملکه [[نافرمانی]] را در [[جان]] [[انسان]] تقویت می‌‌نماید؛ و پر واضح است که ثمره این ملکه، چیزی تلخ‌تر از حَنْظَل و زهر مارهای سمّی خواهد بود!<ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۳۳۹.</ref>.

* اگر برای [[گناه]]، تهدیدی جز از این [[آیه شریفه]] به چشم نمی‌آمد، کافی بود تا [[آدمی]] دست از [[گناه]] باز شوید، و هرگز حتّی در حالت [[طغیان]] [[نفْس]] نیز، خود را بدان نیالاید؛ امّا اگر حالت [[عصیان]] دائمی بر [[آدمی]] [[غلبه]] یافته ملکه آن در جانش جوانه زند، به مرتبه‌ای فرو خواهد افتاد، که حتّی حیوانات نیز از آن برترند. آیا هیچ حیوانی با [[آگاهی]] از آنکه [[پیامبران]] {{عم}} واسطه‌های میان [[مردم]] و [[حضرت]] حقّند، و از تمامی معایب پیراسته بوده [[مردم]] را به سوی [[هدایت]] رهنمون می‌‌شوند، دست به [[قتل]] آنان دراز می‌‌کند؟؛

* آری! مرتبه [[آدمی]] از [[مرتبت]] حیوان نیز پست‌تر می‌‌شود، تا خود به [[قتل]] [[پیامبران]] {{عم}} بپردازد: {{متن قرآن|ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ}}<ref>«مهر خواری و تهیدستی بر آنان زده شد و سزاوار خشم خداوند شدند زیرا نشانه‌های خداوند را انکار می‌کردند و پیامبران را ناحقّ می‌کشتند؛ این بدان روی بود که سرکشی ورزیدند و از اندازه، می‌گذشتند» سوره بقره، آیه ۶۱.</ref>.

=== مرتبه دوّم ===

* این مرتبه، مرتبه میانه این ملکه [[پست]] می‌‌باشد. در این مرتبه، [[گناهکاران]] نه تنها [[گناه]] کرده و از آن احساس [[پشیمانی]] نمی‌کنند، که حتّی به توجیه آنچه انجام داده‌اند می‌‌پردازند؛ از این رو، هر لحظه [[آمادگی]] بیشتری برای انجام آن [[گناه]] می‌‌یابند. افسوس که این مرتبه در میان بسیاری از [[مردم]] رواج داشته، آنان را در خود فروگرفته است. [[قرآن کریم]] بدین‌گونه از اینان یاد کرده است: {{متن قرآن|قَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَيْرِ هَذَا أَوْ بَدِّلْهُ}}<ref>«کسانی که لقای ما را امید نمی‌برند می‌گویند: قرآن دیگری جز این بیاور یا آن را دگرگون کن!» سوره یونس، آیه ۱۵.</ref>.

* توضیح آنکه [[شیاطین]] جنّی، همواره به [[شیاطین]] اِنسی اموری را [[الهام]] می‌‌نمایند، که می‌‌تواند خواسته‌های نفسانی آنان را حاصل کند، و آنان را به شهواتشان نائل آرد. از این رو آنان به [[بدعت‌گذاری]] در [[دین]] و [[تحریف]] آن می‌‌پردازند، تا بتوانند [[دین الهی]] را مطابق با خواسته‌های خود به جلوه آورند. تمامی [[ادیان]] [[باطل]] بشری، و نیز [[اختلافات]] موجود در میان [[مذاهب]] و فرقه‌های گوناگون، از همین ملکه نشأت گرفته و پدید آمده است. مهمترین [[تحریف]] در این زمینه، همان [[تحریف]] لفظی است که به [[کتب آسمانی]] پیش از [[قرآن کریم]] راه یافته است.  

* جای بسی تأسّف است که نادانان نیز، [[دانشمندان]] غیر پارسا را [[یاری]] می‌‌رسانند، تا این‌گونه بدعتها را در [[جامعه]] [[ترویج]] نمایند: {{متن قرآن|وَمِنْهُمْ أُمِّيُّونَ لَا يَعْلَمُونَ الْكِتَابَ إِلَّا أَمَانِيَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا يَظُنُّونَ * فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَوَيْلٌ لَهُمْ مِمَّا يَكْسِبُونَ}}<ref>«و برخی از آنان بی‌سوادانی هستند که از کتاب آسمانی (تورات) جز خیال‌های خام چیزی نمی‌دانند و جز به پندار نمی‌گرایند * بنابراین، وای بر کسانی که (یک) نوشته را با دست‌های خود می‌نویسند آنگاه می‌گویند که این از سوی خداوند است تا با آن بهایی کم به دست آورند؛ و وای بر آنان از آنچه دست‌هایشان نگاشت و وای بر آنان از آنچه به دست می‌آورند» سوره بقره، آیه ۷۸-۷۹.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۳۴۲.</ref>.

* این‌گونه از [[تحریف]]، در همه روزگاران سخت شایع بوده، و [[دانشمندان]] هواپرست به‌وسیله آن در [[گمراهی]] [[مردم]] کوشیده، آنان را به سوی خواست‌های خود می‌‌کشانیدند.

* در روزگار ما نیز، این سخن جریان یافته است؛ چه هر [[روزه]] شاهدیم که با توجیهاتی بی‌اساس، محرّمات [[الهی]] را [[حلال]] نشان می‌دهند، و آنچه [[حلال]] است را [[حرام]]!. این مطلب به گونه‌ای است که استاد ما مرحوم [[امام خمینی]] با تمامی تقیّدی که به [[شریعت]] مطهّر داشت، از دست اینان به [[خشم]] می‌‌آمد و می‌‌فرمود: "کار بدانجا کشیده، که [[عالمان]] پرده‌در و [[جاهلان]] [[عبادت]] پیشه، به من نسبت می‌‌دهند که قمار و موسیقی و غناء را [[حلال]] دانسته‌ام!".

* کوتاه سخن آنکه مرتبه میانه این [[رذیلت]]، تسلّط ملکه [[نافرمانی]] بر [[قلب]] است به‌همراه توجیه [[گناه]]، به گونه‌ای که [[گناهکار]] از انجام آن [[راضی]] باشد و خود را به ملامت نگرفته از آن پشیمان نشود. [[خداوند]] در حکایت [[اصحاب]] سَبْت، متّصفان به این [[رذیلت]] را به تهدید گرفته به آنان یادآوری می‌‌کند که پیشینیان آنان را به خوک و میمون تبدیل کرده است: {{متن قرآن|فَلَمَّا عَتَوْا عَنْ مَا نُهُوا عَنْهُ قُلْنَا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِينَ}}<ref>«و چون از (ترک) آنچه از آن باز داشته شده بودند سرپیچیدند به آنان فرمودیم:» سوره اعراف، آیه ۱۶۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۳۴۴.</ref>.

=== مرتبه سوّم ===

* [[بدبختی]] این دسته، بدانجا می‌‌رسد که برای [[تقرّب]] به‌ درگاه [[الهی]]، [[ولیّ]] [[خدا]] را می‌‌کشند!، در [[اموال]] [[مردم]] تصرّف ناشایست می‌‌کنند، و سرانجام در مقابل خود او می‌‌ایستند، تا گامی به او نزدیک شوند!. در مراحل شدید این مرتبه، [[روح]] و [[جان]] [[آدمی]] [[مسخ]] شده از گرگ و شیر نیز درّنده‌تر می‌‌شود، از مورچه طمّاع‌تر و از خوک پست‌تر!: {{متن قرآن|إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ}}<ref>«بدترین جنبندگان نزد خداوند ناشنوایانی گنگند که خرد نمی‌ورزند» سوره انفال، آیه ۲۲.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۳۴۴-۳۴۵.</ref>.

* [[گمان]] نمی‌کنم که این [[آیه]] برای تقبیح [[گناه]] کاران و [[تشبیه]] آنان به حیوانات نازل شده باشد، بلکه از مطلبی عینی و واقعی خبر می‌‌دهد؛ چه بر اساس آنچه [[گذشت]]، دیدیم که [[هویّت]] و ماهیّت این افراد به صورت حیوانات در آمده، تنها صورت - و نه [[سیرت]]- آنان بمانند [[انسان]] مانده است. این مطلب هرچند امروزه تنها برای [[اولیاء الهی]] قابل مشاهده است، امّا در [[قیامت]] برای همه آشکار خواهد شد: {{متن قرآن|فَكَشَفْنَا عَنْكَ غِطَاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ}}<ref>«پس ما پرده را از (پیش چشم) تو کنار زدیم و امروز چشمت تیزنگر است» سوره ق، آیه ۲۲.</ref>. اینان در [[قرآن کریم]] به نام "[[طاغوت]]" خوانده می‌‌شوند، کسانی که به پائین‌ترین مراتب سقوط کرده بدترین صفات را به‌دست آورده‌اند، و تنها و تنها در پی آن هستند که [[جامعه]] را به [[تباهی]] کشیده [[مردمان]] و دسترنج آنان را از مسیر [[هدایت]] دور دارند: {{متن قرآن|إِنَّ فِرْعَوْنَ عَلَا فِي الْأَرْضِ وَجَعَلَ أَهْلَهَا شِيَعًا يَسْتَضْعِفُ طَائِفَةً مِنْهُمْ يُذَبِّحُ أَبْنَاءَهُمْ وَيَسْتَحْيِي نِسَاءَهُمْ إِنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُفْسِدِينَ}}<ref>«بی‌گمان [[فرعون]] در [[زمین]] ([[مصر]]) گردنکشی ورزید و [[مردم]] آنجا را دسته‌دسته کرد.

* گذشته از این، گناهانْ گوهر و ذات [[انسان]] را به صورت‌هایی متناسب با خود تغییر می‌دهند؛ چه همان‌گونه که [[اعمال]] [[نیکو]] [[آدمی]] را به تدریج در مراتب کمال و [[شرف]] ارتقاء بخشیده [[حقیقت]] او را به صورت‌هایی مناسب با خود تغییر می‌‌دهند، [[گناهان]] و [[اعمال ناشایست]] نیز واقعیّت [[آدمی]] را به آنچه از درندگان و دیگر حیوانات پست‌تر است، تبدیل می‌‌نماید: {{متن قرآن|وَكُلَّ إِنْسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَائِرَهُ فِي عُنُقِهِ وَنُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كِتَابًا يَلْقَاهُ مَنْشُورًا * اقْرَأْ كِتَابَكَ كَفَى بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيبًا}}<ref>«و کارنگاشت هر انسانی را به گردن وی بربسته‌ایم و روز رستخیز برای او کارنامه‌ای برمی‌آوریم که آن را برگشوده می‌بیند * کارنامه‌ات را (خود) بخوان که امروز تو خود بر خویش حسابرسی را بسنده‌ای» سوره اسراء، آیه ۱۳-۱۴. </ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۳۵۰.</ref>.

=== [[قساوت قلب]] ===

== مراتب [[رذیلت]] [[عصیان]] ==