|
|
| خط ۳۹: |
خط ۳۹: |
| == دیدگاه [[سید مرتضی علم الهدی]] درباره [[گستره عصمت امام]] == | | == دیدگاه [[سید مرتضی علم الهدی]] درباره [[گستره عصمت امام]] == |
| نظریات مرحوم [[سید]] در باب [[قلمرو عصمت]] را در عنوان‌های زیر می‌توان تبیین کرد: | | نظریات مرحوم [[سید]] در باب [[قلمرو عصمت]] را در عنوان‌های زیر می‌توان تبیین کرد: |
| === [[عصمت از گناهان]] [[کبیره]] و [[صغیره]] ===
| |
| در [[اندیشه]] مرحوم سید، نه تنها [[گناهان]]، بلکه هر عملی که موجب [[تنفر]] [[مردم]] از [[پیامبر]] یا [[امام]] شود، از ایشان به دور است. وی ارزیابی درباره این موضوع را که کدام عمل موجب تنفر مردم می‌شود و کدام عمل این گونه نیست، به عادات و عرف واگذار کرده است؛ ولی [[گناهان کبیره]] را از بارزترین عواملی می‌داند که موجب تنفر مردم از امام می‌شوند<ref>{{عربی|إن وقوع الكبائر منفر عن القبول، و المرجع فيما ينفر و ما لا ينفر إلى العادات و اعتبار ما تقتضيه، وليس ذلك مما يستخرج بالأدلة و القياس، ومن رجع إلى العادة علم ما ذكرناه، و أنه من أقوى ما ينفر عن قبول القول}}؛ (سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمه {{عم}}، ص۱۸).</ref>.
| |
| افزون بر آن، مرحوم [[سید مرتضی]] در آثار خود، [[پیامبران]] و به تبع آنان [[امامان]] را از ارتکاب هرگونه گناهی -کبیره و صغیره - پیش و پس از [[تصدی منصب]] [[نبوت]] و [[امامت]]، [[پاک]] می‌داند<ref>سید مرتضی علم الهدی، الوسائل، ج۱، ص۴۱۳.</ref>.
| |
|
| |
| [[اعتقاد]] وی به آموزه [[عصمت امام]] از [[گناه]]، چنان محکم است که وی را بر این [[باور]] رسانده که همان‌گونه که درباره [[خداوند متعال]] باید هر [[آیه]] متشابهی را که موهم صدور [[فعل قبیح]] از اوست، توجیه کنیم، درباره امامان پاک {{عم}} نیز که [[برهان عقلی]] بر [[عصمت]] آنان از گناه وجود دارد، هر عملی که موهم [[صدور گناه]] و [[قبیح]] از آنهاست، باید توجیه و حمل بر [[صحت]] شود:
| |
| همانا امامان {{عم}} از گناهان کبیره و صغیره معصوم‌اند، و ما در این مدعا بر [[دلیل عقلی]] [[اعتماد]] کرده‌ایم.... پس هرگاه یکی از آنان کاری کرد که ظاهر آن، گناه بود، لازم است از ظاهر آن دست برداریم و آن را بر آنچه مقتضای [[دلیل عقل]] است، حمل کنیم؛ همان‌گونه که در [[متشابه]] [[قرآنی]] که به ظاهر، دلالت بر امری می‌کند که بر [[خداوند]] جایز نیست، چنین حملی را انجام می‌دهیم<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۱۸۳. نیز ر. ک: همان، ص۷۷ و ۲۲۱؛ همو، الامالی، تحقیق سیدمحمدبدرالدین النعانی الحلبی، ج۲، ص۱۳۵.</ref>.
| |
|
| |
| اگرچه [[سید مرتضی]]، در آثار متعدد خود این نظریه را تکرار و حتی [[برهان امتناع تسلسل]] خود را نیز برای [[اثبات عصمت امام]] از [[گناه]] اقامه کرده است<ref>سید مرتضی علم الهدی، تنزیه الانبیاء و الائمة {{عم}}، ص۲۲.</ref>، دست‌کم در یک مورد نظریه‌ای دیگر از وی [[مشاهده]] می‌شود. وی زمانی که می‌خواهد [[عصمت پیامبر]] را با این دلیل [[اثبات]] کند که در صورت [[صدور گناه]] از [[پیامبر]]، [[اعتماد]] [[مردم]] از وی سلب می‌شود و [[امت]] از او متنفر خواهند شد، با این اشکال مواجه می‌شود که چگونه می‌توان چنین ادعایی را مطرح کرد، درحالی که عده‌ای از مردم، صدور [[گناهان کبیره]] را از [[پیامبران]] جایز دانسته‌اند و در عین حال سخنان آنان را نیز پذیرفته‌اند؟<ref>{{عربی|كيف تحكمون بان تجويز الكبائر منفر و من الناس من اجاز ذلك على الانبياء مع قبوله منهم}}؛ (سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سید احمد حسینی، ص۳۳۸).</ref>.
| |
| مرحوم [[سید]] با طرح این اشکال مستشکل، از موضع خود عقب‌نشینی می‌کند و می‌گوید جایز نبودن [[صدور گناه]] از [[پیامبر]]، به مقتضای [[حکم عقل]] نیست. به دیگر بیان، این‌گونه نیست که صدور گناه از پیامبر، عقلاً جایز نباشد، بلکه بهتر این است که [[گناه]] از پیامبر صادر نشود: {{عربی|ليس المراد بقولنا انه منفر ان الفعل الذي نفر عنه لا يجوز أن يقع معه انما نريد انه اقرب أن لا يقع...}}<ref>سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، تحقیق سید احمد حسینی، ص۳۳۸-۳۴۰.</ref>.
| |
|
| |
| مرحوم سید، هم آنجا که [[امام]] را از [[گناهان]] [[معصوم]] می‌شمرد، نظریه‌اش را به مقتضای حکم عقل می‌داند، و هم در اینجا که [[عصمت از گناهان]] را لازم نمی‌داند، بنا بر اقتضای حکم عقل سخن گفته است.
| |
| به نظر نگارنده، توجیه و جمع میان این دو نظریه آن است که اگرچه برخی از برهان‌های [[عقلی]] - یعنی منفر بودن گناه - از [[اثبات]] [[لزوم عصمت امام]] از گناه ناتوان‌اند، به [[گمان]] سید برهان‌های دیگری نیز هست که می‌توان با آنها عقلاً امام را از گناه معصوم دانست.
| |
| با این توجیه، می‌توان مرحوم سید را از کسانی دانست که [[عصمت امام]] از گناه را عقلاً لازم می‌دانند.
| |
| همچنین از عبارت او، ذیل [[آیه امامت]] [[ابراهیم]] {{ع}}<ref>{{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}} «و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref> می‌توان فهمید که وی امام را از گناه در [[باطن]] نیز معصوم می‌داند<ref>در بخش برهان‌ها، عبارت مزبور را همراه با استدلال آن بیان خواهیم کرد.</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۱۲.</ref>
| |
|
| |
| === [[عصمت]] از ترک [[مستحبات]] === | | === [[عصمت]] از ترک [[مستحبات]] === |
| عصمت امام {{ع}} از [[ارتکاب گناهان]]، امری اختلافی میان [[شیعه امامیه]] نیست؛ ولی آیا درباره [[عصمت]] از ترک [[مستحبات]] نیز همین گونه است؟ | | عصمت امام {{ع}} از [[ارتکاب گناهان]]، امری اختلافی میان [[شیعه امامیه]] نیست؛ ولی آیا درباره [[عصمت]] از ترک [[مستحبات]] نیز همین گونه است؟ |
