گستره عصمت امام در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

گستره عصمت امام در کلام اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۴ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۹

۵۳ بایت حذف‌شده ، ‏۴ دسامبر ۲۰۲۲

←‏عصمت از گناهان صغیره و کبیره

دیداریویکی‌متن

فرقانی

مدیران

۱۱٬۹۱۹

ویرایش

@@ خط ۱۰۶: / خط ۱۰۶: @@
 همچنین از عبارت او، ذیل [[آیه امامت]] [[ابراهیم]] {{ع}}<ref>{{متن قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}} «و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref> می‌توان فهمید که وی امام را از گناه در [[باطن]] نیز معصوم می‌داند<ref>در بخش برهان‌ها، عبارت مزبور را همراه با استدلال آن بیان خواهیم کرد.</ref>.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۱۲.</ref>
-بر اساس عبارت‌های موجود در آثار حلبی، می‌توان ایشان را بر این [[باور]] دانست که [[امام]] {{ع}} از همه [[گناهان]] [[معصوم]] است، و همه اقوال و [[افعال]] او [[نیک]] و عاری از هرگونه [[قبح]] و [[پلیدی]] است: {{عربی|قيام البرهان بصحة إمامتهم و عصمتهم {{عم}} يقتضي الحكم على جميع أفعالهم و تروكهم بالحسن}}<ref>ابوالصلاح حلبی، الکافی فی الفقه، تحقیق رضا استادی، ص۱۰۴.</ref>.
+بر اساس عبارت‌های موجود در آثار حلبی، می‌توان ایشان را بر این [[باور]] دانست که [[امام]] {{ع}} از همه [[گناهان]] [[معصوم]] است، و همه اقوال و [[افعال]] او [[نیک]] و عاری از هرگونه [[قبح]] و [[پلیدی]] است<ref>{{عربی|قيام البرهان بصحة إمامتهم و عصمتهم {{عم}} يقتضي الحكم على جميع أفعالهم و تروكهم بالحسن}}.ابوالصلاح حلبی، الکافی فی الفقه، تحقیق رضا استادی، ص۱۰۴.</ref>.
 مطلب قابل توجه اینکه حلبی به عصمت امام از گناه پیش از [[تصدی منصب امامت]] اشاره‌ای نکرده است، و ظاهر این عبارت نیز چیزی جز عصمت امام از [[زمان]] [[امامت]] نیست؛ زیرا اطلاق واژه «امام» بر [[امامان]]، پیش از تصدی منصب امامت مجاز است.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۴۰.</ref>
 شیخ طوسی نیز همچون [[شیخ مفید]] بر این [[باور]] است که همه [[گناهان]]، بزرگ‌اند، و صغیره نامیدن برخی از آنها، به منزله کوچک بودنشان نیست، بلکه در مقایسه با [[گناهان کبیره]] است<ref>محمد بن حسن طوسی، العدة فی اصول الفقه، تحقیق محمد جواد انصاری، ج۲، ص۷۰۷.</ref>.
-در [[اندیشه]] ایشان، [[امام]] از همه گناهان کبیره و صغیره [[معصوم]] است، و دقت در عبارت‌هایی که هم‌اکنون از وی نقل خواهیم کرد و نیز توجه به برهان‌هایی که در [[آینده]] از ایشان بیان خواهد شد، روشن می‌کند که او نه تنها [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} را از همه گناهان معصوم می‌داند، که عصمت از [[گناه]] را برای متصدی [[منصب امامت]] امری ضروری به شمار می‌آورد. وی در این باره می‌گوید: {{عربی|و الائمة المنتجبین الذین لا یجوز علیهم الخطا و لا فعل القبیح لا صغیرا و لا کبیرا...}}<ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج۸، ص۴۲۹-۴۳۰. نیز ر. ک: همو، المبسوط، تحقیق محمدتقی کشفی، ج۳، ص۲۷۰.</ref>.
+در [[اندیشه]] ایشان، [[امام]] از همه گناهان کبیره و صغیره [[معصوم]] است، و دقت در عبارت‌هایی که هم‌اکنون از وی نقل خواهیم کرد و نیز توجه به برهان‌های ایشان، روشن می‌کند که او نه تنها [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} را از همه گناهان معصوم می‌داند، که عصمت از [[گناه]] را برای متصدی [[منصب امامت]] امری ضروری به شمار می‌آورد. <ref>وی در این باره می‌گوید: {{عربی|و الائمة المنتجبین الذین لا یجوز علیهم الخطا و لا فعل القبیح لا صغیرا و لا کبیرا...}}<ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج۸، ص۴۲۹-۴۳۰. نیز ر. ک: همو، المبسوط، تحقیق محمدتقی کشفی، ج۳، ص۲۷۰.</ref>.
 استفاده از واژگانی همچون جواز و عدم جواز [[صدور گناه]] از امام، بیانگر [[اعتقاد]] به [[لزوم عصمت امام]] از گناه در اندیشه شیخ است.
 شیخ طوسی در این باره میان پیش از [[امامت]] و پس از آن، تفاوتی نگذاشته و در هر دو [[زمان]]، امام را از همه گناهان معصوم دانسته است. این نظریه را می‌توان از عبارت زیر به دست آورد؛ آنجا که وی پس از بیان [[برهان]] بر [[عصمت امام]] از گناه پس از [[تصدی منصب امامت]]، می‌نویسد: «اما عصمت امام... پیش از حال امامت از دلیل دیگری دانسته می‌شود»<ref>محمد بن حسن طوسی، تمهید الاصول، تصحیح عبدالمحسن مشکوة الدینی، ص۳۶۱.</ref>.