نفاق در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[پیامبر]] و برخورد با منافین ==

در [[صدر اسلام]] شمار قابل توجهی از [[مسلمانان]]، [[منافق]] بودند، در [[جنگ احد]] بیش از ۳۰۰ نفر منافق از نیمه راه برگشتند و [[رزمندگان]] را هم از رفتن به [[جنگ]] باز می‌داشتند. آنان از هیچ [[کارشکنی]] در برابر پیامبر و [[مسلمین]] دریغ نداشتند. حتی تهمت ناموسی به پیامبر زدند (جریان [[افک]]) اما پس از [[رحلت پیامبر]] و [[خانه‌نشین]] شدن علی {{ع}} یکباره اوضاع آرام شد با اینکه نه [[منافقان]] همه مرده‌اند و نه اینکه همه [[توبه]] کردند. علت مطلب چه بود؟ آنان با [[زمامداران]] [[زمان]] ساختند و به کام [[دل]] خود رسیدند<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۱۵۲.</ref>.

=== [[پیامبر]] {{صل}} در حضور [[منافقین]] در حاشیه [[جنگ احد]] ===

پیامبر {{صل}} رزم نسیبه را [[مشاهده]] کرد که [[مشک]] آب را بر زمین گذاشت و [[شمشیر]] به دست گرفته با ابن قمیئه که به شانه [[پیامبر اکرم]] ضربت زد، درگیر شد و ضرباتی بر او زد و در پیکاری نابرابر با دشمنش که دو [[زره]] بر تن داشت، جنگید و سرانجام مجروح شد و [[قاتل]] فرزندش را با شمشیر کشت. پیامبر {{صل}} این [[زن]] را می‌ستاید و می‌فرماید: {{متن حدیث|لَمَقَامُ نَسِيْبَةَ أَفْضَلُ مِنْ مَقَامِ فُلَانٍ وَ فُلَانٍ}} جایگاه نسیبه امروز [[افضل]] است از [[ابابکر]] و عمر<ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص۷۴؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص۲۴۰.</ref>. [[مرحوم مجلسی]] و دیگران می‌گویند که کلمه فلان کنایه از [[خلیفه اول]] و دوم است<ref>بحارالانوار، ج۶، ص۴۹۶.</ref>.

چند نفر از [[مشرکین]] آمدند نزد پیامبر {{صل}} و گفتند: ای محمد ما [[همسایگان]] و [[هم‌پیمانان]] تو هستیم. تنی چند از بردگان ما به تو پیوسته‌اند که نه به خاطر [[دین]] و نه به عنوان [[آموختن]] [[احکام]] بوده است، بلکه از [[املاک]] و کار ما دست کشیده و گریخته‌اند، از این رو آمده‌ایم آنها را به ما تحویل دهی تا باز گردانیم. پیغمبر مطلوب ایشان را [[اجابت]] نکرد، مبادا آنها را از دینشان برگردانند. با این وصف نخواست شخصاً دست رد به سینه آنها بزند، از این رو خطاب به [[ابوبکر]] فرمود: ای ابوبکر تو چه می‌گویی؟ پیغمبر [[انتظار]] داشت ابوبکر درخواست آنها را رد کند ولی ابوبکر گفت: با رسول الله آنها راست می‌گویند. پیغمبر برآشفت! چون پاسخ [[ابابکر]] موافق خواست خدا و پیامبر {{صل}} نبود. سپس از عمر که انتظار داشت او مطلوب ایشان را مردود بداند سوال فرمود: ای عمر نظر تو چیست؟ عمر گفت: یا رسول الله آنها راست می‌گویند! اینان همسایگان و هم‌پیمانان شما هستند، از شنیدن این سخن رنگ [[پیامبر]] {{صل}} دگرگون شد<ref>این حدیت را احمد حنبل در جزء اول مسند خود ص۱۵۵ از حدیث علی نقل کرده. نسائی نیز در ص۱۱ الخصائص العددیه آن را نقل کرده است. اکنون بقیه حدیث را از خصائص نسائی بخوانیم: در اینجا پیامبر {{صل}} فرمود: ای گروه قریش به خدا قسم خدا یک نفر از شما را بر شما برانگیخته می‌کند که به خاطر پیشبرد دین او با شما پیکار کند. ابوبکر گفت: یا رسول الله آن کس من هستم؟ فرمود: نه! عمر گفت: یا رسول الله من هستم؟ فرمود: نه! او کسی است که وصله به کفش می‌زند. در آن موقع پیغمبر کفسش را به علی {{ع}} داده بود و آن حضرت مشغول وصله زدن آن بود. اجتهاد در برابر نص، ص۱۶۴.</ref>.<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۱۷۱.</ref>

=== [[منافقان]] و تضعیف سپله [[اسلام]] در [[جنگ خندق|احزاب]] ===

زمانی که مأموریت حفر [[خندق]] یک [[وظیفه]] عمومی بود و نیاز به تلاش پیگیر، همراه با روحیه بالا برای [[رزمندگان]] [[اسلام]] بود، منافقین حداکثر فرصت‌طلبی را داشتند تا به بهانه واهی تضعیف روحیه کنند. در اثنای حفر خندق که [[مسلمانان]] هر یک مشغول کندن بخشی از خندق بودند، روزی به صخره سنگ سخت و بزرگی برخورد کردند که هیچ کلنگی در آن اثر نمی‌کرد، خبر به پیامبر {{صل}} دادند. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} شخصاً وارد خندق شد و کلنگ را به دست گرفت و اولین ضربه را محکم بر سنگ زد و قسمتی از آن متلاشی شد و برقی از آن جستن کرد. پیامبر {{صل}} [[تکبیر]] گفت. مسلمانان هم تکبیر گفتند. بار دوم ضربه شدیدتری بر سنگ زد و قسمتی دیگر از آن را متلاشی کرد و برقی جست و [[پیامبر]] {{صل}} [[تکبیر]] گفت. سرانجام با سومین ضربه سنگ را فرود آورد و باز برقی جست و پیامبر {{صل}} تکبیر گفت. [[مسلمانان]] نیز صدای تکبیرشان بلند شد.

ولی همین [[منافقین]] که در تمامی امور [[کارشکنی]] و [[تضعیف]] و [[تمرد]] را داشته‌اند وقتی می‌بینند که [[مؤمنین]] به [[پیروزی]] نائل آمدند، آن‌چنان پر توقع می‌شوند که گویی فاتح اصلی [[جنگ]] بوده‌اند و طلبکارانه فریاد می‌کشند و با الفاظ [[خشن]] سهم خود را از [[غنیمت]] مطالبه می‌کنند<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۲۰۵.</ref>.

=== [[اعتراض]] [[منافقین]] در [[صلح حدیبیه]] ===

سال ششم [[هجرت پیامبر اکرم]] به قصد [[زیارت]] [[کعبه]] با ۱۴۰۰ نفر از [[مسلمانان]] راهی [[مکه]] شد. نزدیک مکه [[مردم قریش]] سر راه بر حضرت گرفتند و مانع ورود آنها شدند. [[پیامبر اکرم]]، عمر را خواست و به او فرمود: نزد [[قریش]] برو و منظور ما را از این [[سفر]] برای آنان تشریح کن و پیغام ما را به گوش آنها برسان. عمر که از قریش بر [[جان]] خود می‌ترسید صریحاً از انجام این کار عذر خواست و گفت: یا [[رسول الله]] از [[قبیله]] [[بنی‌عدی]] کسی در مکه نیست تا از من [[دفاع]] کند و من از قریش می‌ترسم و بهتر است برای اینکار عثمان را بفرستی که خویشانی در مکه دارد و می‌توانند از او [[حمایت]] کنند.

پیامبر به من فرمود: هر طور می‌خواهد، بنویس. حضرت فرمود: [[یا علی]]! کلمه «[[رسول الله]]» را از صدر [[قرارداد صلح]] «حدیبیه» محو کن، علی {{ع}} به عرض رسانید: من هرگز نام شما را محو نخواهم کرد. رسول خدا [[صلح‌نامه]] را به دست گرفت و نام «رسول الله» را به دست [[مبارک]] خویش به «[[محمد بن عبدالله]]» تعویض فرمود و صلح [[نامه]] به این کیفیت نگاشته شد: آنچه در این صلح نامه آمده است، [[مصالحه]] خطی است که محمد بن عبدالله طبق شرایط زیر به [[نگارش]] درآورده است:

# در حالی وارد [[مکه]] شود که شمشیرش در نیام باشد؛

# هر گاه کسی خواهان [[پیروی]] از او بود او را از مکه بیرون [[نبرد]]؛

# هر گاه یکی از اصحابش [[تصمیم]] داشته باشد در مکه بماند، او را از ماندن در مکه ممانعت ننماید. بعضی گفته‌اند که شرایط آن چنین بوده:  

## مدت ۱۰ سال دو طرف به صلح باشند و پیکاری نکنند.

## هر کس از [[مردم قریش]] بی‌اجازه ولی خود نزد محمد رفت او را پس فرستند.

## آنکه مردم قریش کسانی را از [[یاران محمد]] که بگریزد و به نزد آنها رود پس ندهند.

## هر یک از [[قبایل عرب]] بخواهند با قریش یا با محمد پیمان ببندند مختار باشند.  

## آنکه محمد در آن سال از ورود مکه صرف‌نظر کند و از همان جا باز گردد و سال بعد با [[یاران]] خود به [[مکه]] آید و هنگام ورود آنها، [[مردم قریش]] برای سه [[روز]] مکه را خالی کنند. بدین شرط که [[مسلمانان]] از [[سلاح]] [[جنگی]] چیزی جز [[شمشیر]] همراه نداشته باشند، آن هم در نیام.

پیامبر {{صل}} فرمود: برخیزید قربانی‌ها را بکشید و سر را بتراشید ولی با اینکه پیامبر {{صل}} این دستور را سه بار تکرار کرد، حتی یک نفر هم [[اطاعت]] نکرد. پیامبر {{صل}} با [[عصبانیت]] نزد [[ام‌سلمه]] که در سفر همراهش بود برگشت و در [[خیمه]] دراز کشید! ام‌سلمه گفت: ای [[رسول خدا]] چه شده است؟ چندین بار ام‌سلمه این جمله را تکرار کرد ولی پیامبر {{صل}} به او پاسخی نداد، سپس فرمود: ام‌سلمه [[تعجب]] است من چندین بار به [[مردم]] گفتم: قربانی کنید و سر بتراشید با این که سخن مرا شنیدند و به من نگاه می‌کردند، هیچ کس به سخنم گوش نداد<ref>{{متن حدیث|قوموا فانحروا و احلقوا فلم یجبه منهم رجل الی ذالک. فقالها رسول الله ثلاث مرات کل ذالک یامرهم فلم یفعل واحد منهم ذالک فانصرف رسول الله حتی دخل علی ام سلمه زوجته مغضبا شدید الغضب و کانت معه فی سفره ذالک فاضطجع فقالت: مالک یا رسول الله مرارا لا تجیبنی؟ ثم قال عجبا یا أم سلمه أنی قلت للناس أنحروا و أحلقوا و حلوا مرارا فلم یجینی احد من الناس الی ذالک و هم یسمعون کلامی و ینظرون فی وجهی}}، مغازی واقدی، ج۲، ص۶۱۳.</ref>.

یکی از مواردی که متحجران در برابر پیامبر {{صل}} ایستادند و حاضر نشدند سخن او را گوش دهند و خود را [[دین]] دارتر می‌پنداشتند، جریان [[صلح حدیبیه]] است که تنها در [[نوشتن]] [[صلح‌نامه]] و... چندین مورد برخورد با پیامبر {{صل}} پیش آمد، بعد از آنکه صلح حدیبیه با همه مشکلاتش بین [[پیامبر]] {{صل}} و [[سهیل بن عمرو]] [[نماینده]] [[قریش]] منعقد شد و پیامبر {{صل}} فرمود: امسال وارد [[مکه]] نمی‌شویم، عمر با کمال بی‌پروایی و [[جسارت]] به حضرت می‌گفت: مگر تو [[رسول خدا]] نیستی؟ مگر تو نگفتی ما وارد مکه می‌شویم؟ مگر تو به ما نگفتی [[قربانی]] می‌کنیم؟ سر می‌تراشیم؟ پس کجا؟ چرا نمی‌رویم؟ پس چرا معطلی؟

عمر خیلی اوقات [[شریف]] رسول خدا را تلخ کرد و آن حرف‌ها را به رسول خدا زد. [[ابوعبیده جراح]] ناراحت شد و گفت: پسر خطاب سر جایت بنشین، مگر نمی‌بینی رسول خدا چه می‌فرماید؟ وقتی اعتراضاتش به [[گوش]] پیامبر {{صل}} رسید، پیغمبر {{صل}} در خشم شد و فرمود: {{متن حدیث|أين كنتم يوم احد {{متن قرآن|إِذْ تُصْعِدُونَ وَلَا تَلْوُونَ عَلَى أَحَدٍ}}<ref>«یاد کنید هنگامی را که (در احد) به بالا می‌گریختید و به کسی (جز خود) توجهی نمی‌کردید» سوره آل عمران، آیه ۱۵۳.</ref> و أنا أدعوكم؟ أ نسيتم يوم الأحزاب {{متن قرآن|إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا}}<ref>«هنگامی که از فراز و فرودتان بر شما تاختند و آنگاه که چشم‌ها کلاپیسه شد و دل‌ها به گلوها رسید و به خداوند گمان‌ها (ی نادرست) بردید؛» سوره احزاب، آیه ۱۰.</ref> أ نسيتم يوم كذا}} شماها [[روز]] [[جنگ احد]] کجا بودید، آنگاه که به بالا می‌رفتید و گریزان بودید و رو به دیگران بر نمی‌گرداندید و من شما را فرا می‌خواندم.

باز هم به نقل ابن هشام عمر قانع نشد. از نزد [[ابابکر]] [[خدمت]] پیامبر {{صل}} رسید و باز هم با طرح سوالات که تو مگر [[پیغمبر]] [[خدا]] نیستی؟ مگر به ما [[وعده]] ندادی؟ حضرت باز در حالی که از این [[جسارت]] عمر آن هم در مقابل باقی [[اصحاب]] بسیار ناراحت شده بود، با آن [[خُلق عظیم]] فرمود: من [[بنده]] و [[رسول خدا]]، امر او را [[مخالفت]] نمی‌کنم. خدا مرا وا نمی‌گذارد. {{متن حدیث|انا عبدالله و رسوله لن اخالف امره و لن یضیعنی}}<ref>سیره ابن هشام، ج۳، ص۳۶۶؛ صحیح مسلم، ج۲، ص۸۱.</ref>.

[[پیمان]] [[حدیبیه]] [[آرامش]] برای [[مسلمین]] به وجود آورده بود؛ زیرا از طرف قریش در [[امان]] بودند و پیامبر {{صل}} از این وضع استفاده کرد و در انتشار [[اسلام]] کوشید. [[زهری]] [[قرارداد صلح]] را یکی از [[فتوحات]] بزرگ اسلام می‌شمارد و گوید: وقتی [[صلح]] رخ داد و [[نزاع]] میان قریش و مسلمین از میان رفت و [[مردم]] از یکدیگر [[اطمینان]] یافتند، با [[فراغت]] با همدیگر رفت و آمد می‌کردند و هر کس اندک شعوری داشت اسلام می‌آورد. شمار کسانی که در مدت دو سال پس از پیمان [[صلح حدیبیه]] اسلام آوردند، از همه کسانی که در همه سال‌های پیش، اسلام آورده بودند بیشتر بود<ref>تاریخ سیاسی اسلام، ص۱۴۷.</ref>.<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۲۲۴.</ref>

=== تحقیر [[بلال]] توسط [[منافقین]] ===

یکی می‌گفت: خوش به حال پدرم که مرد و [[اذان بلال]] را نشنید، دیگری می‌گفت: محمد کلاغی سیاه را بالای بام [[کعبه]] فرستاده تا اذان بگوید، بر [[مسلمانان]] [[طعن]] منافقین گران آمد، موضوع را به پیامبر {{صل}} عرض کردند، پیامبر {{صل}} به جهت رفع تشنج [[مردم]]، بلال را از اذان گفتن منع کرد بلال [[دلشکسته]] شد، [[جبرئیل]] آمد و گفت که [[خداوند]] می‌فرماید: به غیر از بلال کسی دیگر پشت [[خانه]] من [[مأذون]] نیست اذان بگوید! اذان را برای من می‌گوید از برای دیگری که نیست! ما همان سین را به جای شین قبول داریم<ref>بحارالانوار، ج۲۱، ص۱۱۸؛ الخرائج، ج۱، ص۹۷؛ عدة الداعی، ص۲۷.</ref>.<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۲۴۲.</ref>

 

=== نقشه [[ترور]] [[پیامبر]] توسط [[منافقین]] ===

وقتی که صدای دبه‌ها بلند شد و [[جبرئیل امین]] شتر را از رسیدن نگه داشت [[پیامبر اکرم]] {{صل}} به [[حذیفه]] فرمود: این آقایان دبه‌انداز را [[شناختی]]؟ عرض کرد: یا [[رسول الله]] نه! پیامبر {{صل}} هر چهارده نفر را نام برد. حذیفه دهانش از [[تعجب]] باز ماند، ای وای نام [[پدر]] زن‌های پیامبر جزو لیست منافقین و کشندگان آن حضرت در آمده! شکی در دلش پیدا شده باورش نیامد به ناگاه در پایان دره برقی درخشید و آن قدر روشنی طول کشید که چهارده نفر را در قعر دره دید، خوب و شفاف آنها را [[شناخت]]. حضرت فرمود: حذیفه این [[راز]] را پنهان دار! اگر شتر از سوراخ سوزن داخل می‌شود این چهارده نفر هم داخل [[بهشت]] می‌شوند! [[حذیفه]] را [[مردم]] از این به بعد صاحب [[سیر]] الرسول می‌نامیدند. گاه گاهی عمر در [[مدینه]] که به حذیفه می‌رسید، می‌پرسید: آقای حذیفه بگو بدانم من هم جزء [[منافقین]] هستم؟ حذیفه می‌گفت: حضرت [[خلیفه]] حالا که ما با کسی حرفی نمی‌زنیم!

# [[ابوطلحه انصاری]].<ref>بحارالانوار، ج۲۸، ص۱۰۰.</ref>.<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۲۷۷.</ref>

=== [[ظهور]] [[نفاق]] در [[مدینه]] ===

پیامبر {{صل}} که موجی از [[فکر]] بنیادین و نهضتی متعالی را در [[مکه]] تأسیس کرد، عکس‌العمل جامعه در برابر این [[آیین]] نوظهور یکسان نبود. طبیعتاً:

# جمعی از [[انسان‌ها]] که [[حقایق]] را از دید [[خرد]] و [[اندیشه]] می‌نگریستند و با شامه [[فطرت]] پدیده‌های نو را بو می‌کشیدند وقتی رایحه خوش [[شریعت]] را دریافتند با آغوش باز [[تسلیم]] شدند. چهره‌هایی مثل سلمان و [[اباذر]] و... از ابتدای اتصال به منبع [[هدایت]] تا آخر کار صادقانه ایستادند.

# یک دسته از افراد، [[منافقین]] مخفی و پوشیده‌ای بودند که اصل دعوت نبوی را نپذیرفتند، بلکه طمع‌ورزی در مخیله آنها خطور کرد و [[تصمیم]] گرفتند جزء نفرات اولی باشند که به [[پیغمبر]] [[ایمان]] آورند و در صحنه‌های مختلف محتاطانه و دست به [[عصا]] حرکت کنند، در هیچ [[جنگی]] جانانه و شجاعانه از بن دندان به قصد ادای [[تکلیف الهی]] و [[شرعی]] وارد نشدند، طبل‌هایی بودند که فقط صدا و طمطراقی داشتند ولی نه در عمل و نه [[فکر]] و [[خیال]]، اندیشه [[شهادت‌طلبی]] را [[آرزو]] نداشتند و دنبال نکردند.

اینها در تمامی صحنه‌های خطر، [[مرگ]] [[پیامبر]] {{صل}} را [[انتظار]] می‌کشیدند و همان‌گونه که اشاره شد، حتی در صدد [[قتل پیامبر]] {{صل}} بر آمدند و در برگشت از [[جنگ تبوک]] صورت‌ها را پوشیدند، دبه‌ها را پر از شن کردند و بالای تنگه نگه داشتند تا با پرتاب دبه‌ها شتر پیامبر {{صل}} را که از تنگه باریکی می‌گذشت رم دهند و حضرت را به دره بیاندازند و خود را بالا بکشند. در [[مدینه]] وقتی [[حکومت اسلامی]] پیامبر {{صل}} استقرار یافت و بعد از [[فتح مکه]] [[جبهه]] مشرکین عملاً محو شد، [[اصحاب پیامبر]] {{صل}} به سه دسته تقسیم می‌شدند: [[صحابه]] [[پاک]] و با [[اخلاص]]؛ منافقین شناخته شده؛ منافقین مخفی و پوشیده.

در چشم‌انداز [[پیامبر اکرم]] ملاک و معیار نفاق [[قلبی]] به ظاهر متدینین، [[دشمنی]] آنها نسبت به [[امام امیرالمؤمنین]] علی {{ع}} بود. از دید پیامبر اکرم هر کس [[تسلیم]] علی {{ع}} بود و او را [[دوست]] می‌داشت و [[شجاعت]] او را می‌ستود و [[کارآمدی]] او را [[تحسین]] می‌کرد و گره‌گشایی او را در مواقع خطر هشیارانه می‌نگریست و [[دعا]] می‌کرد، از نفاق مبرا بود؛ ولی آن دسته افراد که چشم دیدن علی {{ع}} را نداشتند و علی {{ع}} را خار در گلوی خود می‌دیدند وقتی اقدامات اساسی علی {{ع}} را در گره‌گشایی می‌دیدند، چون چشم دیدن ایشان را نداشتند، همیشه در ذهن‌شان حضرت متهم بود. [[تحمل]] شنیدن [[مدح]] علی {{ع}} را نداشتند چون منافق بودند.

از [[ابوسعید خدری]] نقل شده در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فِي لَحْنِ الْقَوْلِ}}<ref>«و آنان را با آهنگ گفتار می‌شناسی» سوره محمد، آیه ۳۰.</ref> و حتماً تو منافقین را در [[سخن گفتن]] آنها می‌شناسی، می‌گفت: به [[دشمنی]] ایشان نسبت به [[علی بن ابی‌طالب]] شناخته می‌شوند<ref>تفسیر البرهان، ج۴، ص۱۸۸.</ref>. یعنی [[بغض]] درونی‌شان در گفتارشان آشکار می‌شود و به [[نفاق]] شناخته می‌شوند.

این‌گونه [[فضایل]] و صدها موارد دیگر از نوع [[حماسه]] [[بدر]] و خیبر و [[احزاب]] را دل‌های [[بیمار]] نتوانستند [[تحمل]] کنند که علی {{ع}} در لسان [[خدا]] و [[رسول]] [[ستایش]] می‌شود<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۲۷۹.</ref>.

=== برخورد [[منافقین]] با [[اهل بیت]] ===

از [[ابن عباس]] نقل شده که گفت: وقتی [[رسول خدا]] {{صل}} تمام درب‌هایی که به [[مسجد]] باز می‌شد بستند و تنها درب [[منزل]] علی {{ع}} را باز گذاردند، [[اصحاب]] از این عمل به [[ضجه]] درآمده و گفتند: یا [[رسول الله]] برای چه درب منازل ما را مسدود کردی و درب منزل این [[جوان]] را باز گذاردی؟ حضرت فرمودند: [[خداوند تبارک و تعالی]] به من [[فرمان]] داد درب منازل شما را بسته و درب منزل علی را باز بگذارم و من تابع وحیی هستم که از جانب پروردگارم به من می‌شود<ref>علل الشرائع، ج۱، ص۶۵۳.</ref>.

منافقان به یکدیگر گفتند: محمد را بس نیست که مدت بیست سال ما را به [[دین اسلام]] [[مقهور]] گردانید و به [[پیروی]] خود واداشت، اکنون می‌خواهد [[اهل بیت]] خود را بر ما سوار کند و ایشان را بر ما مسلط سازد و ما را [[رعیت]] ایشان کند؟ و اگر محمد کشته شد یا به [[موت]] [[الهی]] فوت کرد، ما [[خلافت]] را از اهل بیت او دور می‌کنیم و نمی‌گذاریم که بار دیگر به ایشان بازگردد! و [[خدای تعالی]] خواست که رسولش را از آنچه منافقان در [[دل]] خود گرفته و پنهان داشته‌اند باخبر فرماید، پس [[آیه]] نازل شد: {{متن قرآن|أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَإِنْ يَشَإِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلَى قَلْبِكَ}}<ref>«یا می‌گویند: (پیامبر) بر خداوند دروغی بسته است، اگر خداوند بخواهد بر دل تو مهر می‌نهد» سوره شوری، آیه ۲۴.</ref> (و اگر خلاف بگویی [[قدرت]] اظهار این [[آیات]] را از تو می‌گیرد) و [[باطل]] را محو می‌کند و [[حق]] را به فرمانش پا بر جا می‌سازد؛ چراکه او از آنچه درون سینه‌هاست [[آگاه]] است. حضرت فرمود [[خدای تعالی]] می‌فرماید: اگر بخواهم [[وحی]] را از تو باز می‌دارم، دیگر بفضل [[اهل بیت]] و [[مودت]] ایشان سخن نگویی و فرمود: {{متن قرآن|وَيَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَيُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ}}<ref>«و خداوند باطل را از میان برمی‌دارد و حقّ را با کلمات خویش استوار می‌دارد» سوره شوری، آیه ۲۴.</ref> یعنی: و محو می‌گرداند [[خدا]] [[کجی]] و [[ناراستی]] را و ثابت می‌گرداند حق را به سخنان خود که وحی است، حضرت فرمود: خدای تعالی می‌فرماید: حق در این آیه [[ولایت اهل بیت]] توست. {{متن قرآن|إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ}}<ref>«که او به اندیشه‌ها داناست» سوره شوری، آیه ۲۴.</ref>. حضرت فرمود: خدای تعالی عالم است به آنچه از [[دشمنی]] اهل بیت تو در سینه‌های خود جای داده‌اند و ستم‌هایی که پس از تو به ایشان خواهند کرد و این است که [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُوا هَلْ هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَأَنْتُمْ تُبْصِرُونَ}}<ref>«در حالی که دلبستگان سرگرمی‌اند و ستمکاران (مشرک) در نهان رازگویی کردند که: آیا این (پیامبر) جز بشری مانند شماست؟ آیا با آنکه (به چشم خود) می‌بینید به جادو روی می‌آورید؟» سوره انبیاء، آیه ۳.</ref>.

یعنی عمل محمد همه [[سحر]] است و شما چرا می‌روید و می‌شنوید و حال آنکه می‌بینید که محمد [[آدمی]] است و [[فرشته]] نیست تا عمل او [[معجزه]] باشد، بلکه همه سحر است. آن [[روز]] [[منافقان]] در برابر [[پیامبر]] {{صل}} آن‌گونه [[جبهه]] گرفتند و حضرت را به سحر و [[جادو]] متهم کردند. حضرت را به [[جعل]] [[آیه]] از طرف [[خدا]] [[اتهام]] زدند! و در برابر [[اهل بیت پیامبر]] {{صل}} ایستادند و حقوق‌شان را پایمال کردند و [[خلافت]] حقه را از [[بیت]] [[امامت]] جدا کردند و امروز هم افرادی مثل [[ابن تیمیه]] و هم‌فکرانش دقیقاً مثل [[منافقین]] [[صدر اسلام]] [[فکر]] می‌کنند و عمل می‌نمایند. [[تاریخ]] تکرار شده و [[نفاق]] در چهره علمای مزدور و کج‌اندیش آنها تجلی یافته است.

[[عشق]] و علاقه نسبت به [[خاندان اهل بیت]] مقدمه [[تبعیت]] و اقتدای عملی است. تا حسین {{ع}} را [[دوست]] نداشته باشیم نمی‌توانیم اهدافش را پس از گذر [[زمان]] طولانی در [[حیات]] خود پیاده کنیم! تا [[محبت]] [[زهرای مرضیه]] در [[دل]] نباشد [[عفت]] و [[پاکدامنی]] و ارزش‌های وجودی او در آینه جانمان منعکس نخواهند شد. پس [[مودت]] در اقربای [[پیامبر]] {{صل}} صرف یک ابراز [[عاطفه]] نیست، نردبانی است برای پیمودن قله کمال با [[الهام]] از الگوهای [[حق]]<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۲۸۲.</ref>.

== [[هراس]] از تنش‌های [[منافقین]] ==

مشکل اولیه یک امام عدل این است که نتواند با [[مردم]] صریح حرف بزند، جوسازی منافقین گاهی فضایی را ایجاد کرده که [[پیامبر]] {{صل}} نتواند حرف دلش را که ریشه از عمق رسالتش دارد به [[راحتی]] با مردم بیان کند. در [[عصر ائمه]] باز شاهدیم که گاهی [[راحت‌طلبان]] بی‌درد آن‌گونه فضاسازی کرده‌اند که [[ائمه]] در بیان بعضی [[حقایق]] مشکل داشته‌اند. بدترین وضعیت [[جامعه]] آن زمانی است که مردم در عین حال که اکثراً سنگ [[رهبر]] را به سینه می‌زنند ولی رهبر نتواند حرفش را راحت و صریح [[ابلاغ]] کند.

[[مفسرین]] معتقدند که از آیه معلوم می‌شود که سابقاً هم پیامبر اکرم مأمور به ابلاغ آن شده ولی به ملاحظه مردم خودداری فرموده. به همین جهت خداوند او را در [[امان]] حفظ خود قرار داده است. در [[سال دهم]] (ه. ق) وقتی [[جبرئیل]] نازل شد که علی {{ع}} را به مردم معرفی نما تا بعد از تو مردم [[مولی]] و [[صاحب اختیار]] خود را بشناسند و متحیر و [[گمراه]] نباشند، پیامبر اکرم به ملاحظه اینکه می‌دانست بعضی از [[اصحاب]] دانه درشت با [[امیرالمؤمنین]] [[عداوت]] و [[دشمنی]] دارند و از باب [[حسادت]] حاضر نیستند قبول [[ولایت‌عهدی]] او را بنمایند، از [[ابلاغ]] این مسئله خودداری فرمود و ترسید از آنکه [[تصور]] کنند آن حضرت می‌خواهد بعد از خودش، [[برادر]] و [[پسر عم]] و داماد خود را و بعد از او اولادش را بر [[مردم]] [[حاکم]] کند و به این جهت [[کافر]] شوند.

در [[کلام پیامبر]] {{صل}} این جملات وجود دارد که نشان می‌دهد حضرت از فضای [[جامعه]] توهماتی دارد:

از [[امام صادق]] {{ع}} سوال شد از [[آیه مبارکه]] {{متن قرآن|يَعْرِفُونَ نِعْمَتَ اللَّهِ ثُمَّ يُنْكِرُونَهَا}}<ref>«نعمت خداوند را می‌شناسند سپس آن را انکار می‌کنند» سوره نحل، آیه ۸۳.</ref>. حضرت فرمود: یعنی [[روز غدیر]] را می‌شناسند و در [[روز سقیفه]] آن را [[انکار]] کردند. پس [[پیامبر]] {{صل}} به [[حسان بن ثابت]] فرمود: ابیاتی در آن [[روز]] بسراید و او این اشعار را سرود.

نقل شده پیامبر {{صل}} دستور داد در مقابل [[خیمه]] خود برای [[امیرالمؤمنین]] خیمه‌ای برپا نمودند و مقرر کرد که تمام [[اصحاب]] بیایند و با آن حضرت به [[ولایت]] و [[امامت]] [[مؤمنان]] [[بیعت]] نمایند؛ [[مهاجر]] و [[انصار]] آمدند و بیعت کردند و تبریک گفتند، [[عمر]] گفت: {{متن حدیث|هَنِيئاً لَكَ يَا ابْنَ أَبِي طَالِبٍ أَصْبَحْتَ وَ أَمْسَيْتَ مَوْلَى كُلِ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ}}. به به! آفرین بر تو ای علی! شب را به [[روز]] آوردی به آنکه [[مولی]] و [[صاحب اختیار]] من و هر مرد [[مؤمن]] و [[زن]] مؤمنه شدی<ref>تفسیر روان جاوید، ج۲، ص۲۴۵.</ref>.

و نیز [[ابوسعید خدری]] نقل می‌کند که از پیامبر {{صل}} شنیدم که چنین افزود: آنها از من هستند پس گفته می‌شود که نمی‌دانی پس از تو چقدر تبدیل و تغییر ایجاد کردند و من نیز می‌گویم نابودی، نابودی برای کسی که پس از من در [[شریعت]] من دست برد<ref>امامت در پرتو کتاب و سنت، ص۷۸؛ صحیح بخاری، ج۸، ص۵۸.</ref>.<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۳۵۰.</ref>