اقامتگاه امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

سرزمین مقدسی است که [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و [[اهل بیت]]ش در آن اقامت می‌گزینند. آن‌جا [[اقامتگاه حضرت]] [[نوح]] {{ع}} بوده است. هیچ‌یک از [[آل محمد]] {{صل}} جز در یک [[سرزمین مقدس]] مسکن نمی‌گزیند، و جز در یک [[سرزمین مقدس]] به [[قتل]] نمی‌رسد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۵؛ الزام الناصب، ص ۱۷۶.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۶۲.</ref>.

 

از مسائلى که درباره [[امام زمان]] {{ع}} مطرح است، مکان و محل زندگى ایشان است. روایاتى که در این زمینه وجود دارد سه دسته‌اند:

# برخى از آنها محل خاصى را تعیین نمى‌کند و جایگاه حضرت را در بیابان‌ها و کوه‌ها معرفى مى‌کند. از آن جمله، [[امام مهدی|حضرت مهدى]] {{ع}} به پسر مهزیار مى‌فرماید: "[[فرزند]] مهزیار! پدرم [[امام حسن]] {{ع}} از من [[پیمان]] گرفت... و [[فرمان]] داد که براى سکونت، کوه‌هاى سخت و سرزمین‌هاى خشک و دوردست را برگزینم"<ref>غیبة طوسى، ص ۲۶۶.</ref>. این بخش از [[روایات]] گویاى آن است که حضرت از حوزه دسترسى [[مردم]] به دور است و به سختى و دشوارى زندگى مى‌کند و کسى از محل زندگى وى [[آگاه]] نیست.  

# برخى [[روایات]]، منطقه خاصى را به‌عنوان محل سکونت آن حضرت نام مى‌برند و محدوده آن را نیز تعیین مى‌کنند:

## [[مدینه]] و پیرامون آن: ابى [[بصیر]] مى‌گوید از [[امام باقر]] {{ع}} شنیدم که فرمود: "[[صاحب الزمان]] را [[عزلت]] و غیبتى است که در آن، نیرومند است به سى نفرى که با حضرت هستند و [[وحشت]] و تنهایى را از وى دور مى‌کنند و خوب جایگاهى است [[مدینه]]"<ref>بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۵۳؛ اصول کافى، ج۱، ص۳۴۰. </ref>. [[روایت]] دیگرى است که مکان حضرت را کوه "[[رضوى]]" در اطراف [[مدینه]] نام مى‌برد. راوى مى‌گوید: "با [[امام صادق]] {{ع}} از [[مدینه]] خارج شدیم، به [[روحاء]] اطراف [[مدینه]] که رسیدیم، حضرت نگاهش را به کوهى دوخت و مدت زمانى ادامه داد... و فرمود: این کوه "رضوى" نام دارد. خوب پناهگاهى است براى خائف ـ [[امام زمان]] {{ع}} ـ در [[غیبت صغری]] و کبرى"<ref>غیبة طوسى، ص ۱۶۲. </ref>.  

## [[مکه]] و پیرامون آن: از برخى [[روایات]] استفاده مى‌شود که آن حضرت در مکانى به نام "[[ذی طوی]]" پیرامون [[مکه]] زندگى مى‌کند و از همان‌جا نیز همراه یارانش [[قیام]] خواهد کرد. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "[[امام زمان]] {{ع}} را غیبتى است در بعضى از دره‌ها و اشاره کرد به منطقه ذى طوى"<ref>غیبة نعمانى، ص ۱۸۲. </ref>. در ادامه این [[روایت]] و [[روایات]] دیگر، محل [[ظهور]] و خروج آن حضرت و مرکز تجمع [[یاران]] و [[دوستان]] وى نیز، همین منطقه یاد شده است<ref>غیبة طوسى، ص ۳۱۵. </ref>.  

# دسته سوم اخبارى است که مانند دسته اول، جایگاهى خاص را نام نمى‌برد، ولى از وى به‌عنوان فردى که با [[مردم]] [[حشر]] و نشر دارد و به گونه ناشناس زندگى مى‌کند، نام برده است. [[امام صادق]] {{ع}} مى‌فرماید: "[[صاحب الامر]] {{ع}} در میان [[مردم]] رفت و آمد مى‌کند، در بازار قدم مى‌زند، لکن او را نمى‌شناسند تا زمانى که [[خداوند]] به وى [[اذن]] دهد تا خود را معرفى کند..."<ref>غیبة طوسى، ص ۱۶۴. </ref>.  

 

بین این سه دسته از [[روایات]]، تضاد و تنافى نیست و نام بردن مکانى خاص، با زندگى به شکل ناشناس قابل جمع است. [[انتخاب]] کوه‌ها و مکان‌هاى دست‌نیافتنى در حال [[ضرورت]] و نیاز نیز، امرى است طبیعى و موافق با اصل [[تقیّه]]<ref>چشم به راه مهدى، ص۳۵۱.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۱۳.</ref>