آیه امانت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
[[قرآن کریم]] برای همه هستی [[حیات]] و [[شعور]] و [[ادراک]] قایل است. در [[قرآن]]، [[سخن]] از [[تحمید]] و [[تسبیح]] و [[تسلیم]] و [[سجود]] همه موجودات است و در این [[آیه]] نیز هم صدر آن بر نوعی مخاطبه میان [[خداوند]] و [[آسمان]] و [[زمین]] دلالت دارد و هم ذیل [[آیه]] که سخن از اباء و [[اشفاق]] از حمل [[امانت]]، دلیلی بر [[شعور]] موجودات عالم و تأییدی برای قول اخیر است. | [[قرآن کریم]] برای همه هستی [[حیات]] و [[شعور]] و [[ادراک]] قایل است. در [[قرآن]]، [[سخن]] از [[تحمید]] و [[تسبیح]] و [[تسلیم]] و [[سجود]] همه موجودات است و در این [[آیه]] نیز هم صدر آن بر نوعی مخاطبه میان [[خداوند]] و [[آسمان]] و [[زمین]] دلالت دارد و هم ذیل [[آیه]] که سخن از اباء و [[اشفاق]] از حمل [[امانت]]، دلیلی بر [[شعور]] موجودات عالم و تأییدی برای قول اخیر است. | ||
از سویی [[عرضه امانت]] بر [[آسمان]] و [[زمین]] و کوه‌ها در [[لباس]] [[تکوین]] نبود؛ زیرا از یک سو، در امور [[تکوینی]] اِبا کردن و سرباززدن امکان ندارد و از سویی [[وحدت سیاق]] اقتضا می‌کند که [[عرضه امانت]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و کوه‌ها همانند عرضه آن بر [[انسان]]، غیر [[تکوینی]] باشد، در نتیجه، حتماً با نوعی [[اختیار]] همراه است. [[اختیار]] در [[تکلیف]]، هنگامی معنا دارد که [[مکلف]] دارای [[شعور]] و [[ادراک]] باشد<ref>ادب فنای مقربان، ج۴، ص۳۳۵.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، | از سویی [[عرضه امانت]] بر [[آسمان]] و [[زمین]] و کوه‌ها در [[لباس]] [[تکوین]] نبود؛ زیرا از یک سو، در امور [[تکوینی]] اِبا کردن و سرباززدن امکان ندارد و از سویی [[وحدت سیاق]] اقتضا می‌کند که [[عرضه امانت]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و کوه‌ها همانند عرضه آن بر [[انسان]]، غیر [[تکوینی]] باشد، در نتیجه، حتماً با نوعی [[اختیار]] همراه است. [[اختیار]] در [[تکلیف]]، هنگامی معنا دارد که [[مکلف]] دارای [[شعور]] و [[ادراک]] باشد<ref>ادب فنای مقربان، ج۴، ص۳۳۵.</ref>.<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۴۲-۴۴.</ref> | ||
== انواع عرضه == | == انواع عرضه == | ||
عرضه در [[قرآن کریم]] در دو نوع عرضه تکریمی و عرضه تهدیدی به کار رفته است: | عرضه در [[قرآن کریم]] در دو نوع عرضه تکریمی و عرضه تهدیدی به کار رفته است: | ||
عرضه در برخی از [[آیات قرآن]] تهدیدی است مانند: {{متن قرآن|وَعَرَضْنَا جَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ لِلْكَافِرِينَ عَرْضًا}} و در برخی از [[آیات قرآن]] کریمی است مانند [[آیه]] محل بحث: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ}}<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، | عرضه در برخی از [[آیات قرآن]] تهدیدی است مانند: {{متن قرآن|وَعَرَضْنَا جَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ لِلْكَافِرِينَ عَرْضًا}} و در برخی از [[آیات قرآن]] کریمی است مانند [[آیه]] محل بحث: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ}}<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۴۴.</ref>. | ||
== تفاوت میان عَرض و امر == | == تفاوت میان عَرض و امر == | ||
عرض غیر از امر است و [[خدای متعال]] در [[آیه]] [[مبارک]]، [[امانت]] را بر مخلوقات عرضه کرد و آنها را به [[تحمل]] [[امانت]] [[دستور]] نداد. | عرض غیر از امر است و [[خدای متعال]] در [[آیه]] [[مبارک]]، [[امانت]] را بر مخلوقات عرضه کرد و آنها را به [[تحمل]] [[امانت]] [[دستور]] نداد. | ||
تفاوت عرض با امر در این است که در اَمْر [[لزوم]] [[امتثال]] مطرح است؛ از این‌رو، هنگامی که [[خداوند]] [[آسمان]] و [[زمین]] را به آمدن امر کرد، آنها [[اطاعت]] کردند: {{متن قرآن|ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ}}<ref>«سپس به آسمان رو آورد که (چون) دودی بود و به آن و به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید! گفتند: فرمانبردارانه آمدیم» سوره فصلت، آیه ۱۱.</ref> ولی در عَرْض، [[لزوم]] قبول مطرح نیست. از این‌رو، ابای اشفاقی آنها با لحن مهرآمیز مقبول شد و هیچ‌گونه تخطئه‌ای در آن راه نیافت<ref>تفسیر ابن عربی، ج۳، ص۴۱۸.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، | تفاوت عرض با امر در این است که در اَمْر [[لزوم]] [[امتثال]] مطرح است؛ از این‌رو، هنگامی که [[خداوند]] [[آسمان]] و [[زمین]] را به آمدن امر کرد، آنها [[اطاعت]] کردند: {{متن قرآن|ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ}}<ref>«سپس به آسمان رو آورد که (چون) دودی بود و به آن و به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید! گفتند: فرمانبردارانه آمدیم» سوره فصلت، آیه ۱۱.</ref> ولی در عَرْض، [[لزوم]] قبول مطرح نیست. از این‌رو، ابای اشفاقی آنها با لحن مهرآمیز مقبول شد و هیچ‌گونه تخطئه‌ای در آن راه نیافت<ref>تفسیر ابن عربی، ج۳، ص۴۱۸.</ref>.<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۴۴-۴۵.</ref> | ||
== [[عرضه امانت]] درباره چه موجوداتی انجام گرفت؟ == | == [[عرضه امانت]] درباره چه موجوداتی انجام گرفت؟ == | ||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
# گروهی از مفسِّران با [[اعتقاد]] به اینکه همه مخلوقات [[درک]] و [[شعور]] دارند، معتقدند [[امانت]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و کوه‌ها عرضه شده است. این دیدگاه با منطوق [[آیه]] نیز هماهنگ است و به تقدیر محذوف و [[تأویل]] [[آیه]] نیاز ندارد<ref>تسنیم، ج۳، ص۱۱۴؛ فتوحات المکیه، ج۲، ص۷۷.</ref>. | # گروهی از مفسِّران با [[اعتقاد]] به اینکه همه مخلوقات [[درک]] و [[شعور]] دارند، معتقدند [[امانت]] بر [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] و کوه‌ها عرضه شده است. این دیدگاه با منطوق [[آیه]] نیز هماهنگ است و به تقدیر محذوف و [[تأویل]] [[آیه]] نیاز ندارد<ref>تسنیم، ج۳، ص۱۱۴؛ فتوحات المکیه، ج۲، ص۷۷.</ref>. | ||
از این‌رو، به نظر میرسد که مخاطب [[خداوند]] در [[عرض امانت]]، مجموعه [[نظام خلقت]] است و همه مخلوقات را در بر میگیرد. این عرضه هم بر [[آسمان‌ها]] و اهلش و هم بر [[زمین]] و اهلش بوده و همه مخلوقات اعم از [[انسان]] و [[جن]] و فرشته‌ها را در بر میگیرد<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، | از این‌رو، به نظر میرسد که مخاطب [[خداوند]] در [[عرض امانت]]، مجموعه [[نظام خلقت]] است و همه مخلوقات را در بر میگیرد. این عرضه هم بر [[آسمان‌ها]] و اهلش و هم بر [[زمین]] و اهلش بوده و همه مخلوقات اعم از [[انسان]] و [[جن]] و فرشته‌ها را در بر میگیرد<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۴۵-۴۶.</ref>. | ||
== خطاب تمثیلی یا [[حقیقی]] == | == خطاب تمثیلی یا [[حقیقی]] == | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
برخی از [[آیات]] به [[سجده]] مخلوقات ناظر است: {{متن قرآن|وَلِلَّهِ يَسْجُدُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مِنْ دَابَّةٍ وَالْمَلَائِكَةُ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ}}<ref>«و هر جنبنده‌ای که در آسمان‌ها و در زمین است و (نیز) فرشتگان به خداوند سجده می‌برند و آنان سرکشی نمی‌ورزند» سوره نحل، آیه ۴۹.</ref>. | برخی از [[آیات]] به [[سجده]] مخلوقات ناظر است: {{متن قرآن|وَلِلَّهِ يَسْجُدُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ مِنْ دَابَّةٍ وَالْمَلَائِكَةُ وَهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ}}<ref>«و هر جنبنده‌ای که در آسمان‌ها و در زمین است و (نیز) فرشتگان به خداوند سجده می‌برند و آنان سرکشی نمی‌ورزند» سوره نحل، آیه ۴۹.</ref>. | ||
برخی از [[آیات]] به [[اطاعت]] مخلوقات ناظر است: {{متن قرآن|ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ}}<ref>«سپس به آسمان رو آورد که (چون) دودی بود و به آن و به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید! گفتند: فرمانبردارانه آمدیم» سوره فصلت، آیه ۱۱.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، | برخی از [[آیات]] به [[اطاعت]] مخلوقات ناظر است: {{متن قرآن|ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ}}<ref>«سپس به آسمان رو آورد که (چون) دودی بود و به آن و به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید! گفتند: فرمانبردارانه آمدیم» سوره فصلت، آیه ۱۱.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۴۶-۴۷.</ref>. | ||
== معنا و مصداق [[امانت]] چیست؟ == | == معنا و مصداق [[امانت]] چیست؟ == | ||
| خط ۸۰: | خط ۸۰: | ||
[[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید:{{متن حدیث|فِي قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا}} قَالَ الْوَلَايَةُ أَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا كُفْراً بِهَا وَ عِنَاداً}}<ref>بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد {{صل}}، ج۱، ص۷۶.</ref>. | [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید:{{متن حدیث|فِي قَوْلِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا}} قَالَ الْوَلَايَةُ أَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا كُفْراً بِهَا وَ عِنَاداً}}<ref>بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد {{صل}}، ج۱، ص۷۶.</ref>. | ||
[[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}} قَالَ هِيَ وَلَايَةُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>الکافی، ج۱، ص۴۱۳.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، | [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا}} قَالَ هِيَ وَلَايَةُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>الکافی، ج۱، ص۴۱۳.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۴۷-۵۰.</ref>. | ||
== واکنش موجودات نسبت به [[عرضه امانت]] چه بود؟ == | == واکنش موجودات نسبت به [[عرضه امانت]] چه بود؟ == | ||
| خط ۹۶: | خط ۹۶: | ||
در پاسخ می‌گوییم: [[ظلوم]] و جهول بودن [[انسان]]، هرچند که از یک نگاه [[عیب]] و ملاک ملامت و [[عتاب]] و خرده‌گیری است، همین [[ظلم]] و [[جهل]] [[انسان]]، مصحح حمل [[امانت]] و [[ولایت الهی]] است؛ زیرا کسی به [[ظلم]] و [[جهل]] متصف می‌شود که شأنش اتصاف به [[عدل]] و [[علم]] باشد. به کوه [[ظالم]] و [[جاهل]] نمی‌گویند؛ زیرا متصف به [[عدالت]] و [[علم]] نمی‌شود. همچنین [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] [[جهل]] و [[ظلم]] را حمل نمی‌کنند، به خاطر اینکه متصف به [[عدل]] و [[علم]] نمی‌شوند، به خلاف [[انسان]] که [[شأن]] و استعداد [[علم]] و [[عدالت]] را دارد، [[ظلوم]] و جهول نیز هست <ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۶، ص۳۵۱.</ref>. | در پاسخ می‌گوییم: [[ظلوم]] و جهول بودن [[انسان]]، هرچند که از یک نگاه [[عیب]] و ملاک ملامت و [[عتاب]] و خرده‌گیری است، همین [[ظلم]] و [[جهل]] [[انسان]]، مصحح حمل [[امانت]] و [[ولایت الهی]] است؛ زیرا کسی به [[ظلم]] و [[جهل]] متصف می‌شود که شأنش اتصاف به [[عدل]] و [[علم]] باشد. به کوه [[ظالم]] و [[جاهل]] نمی‌گویند؛ زیرا متصف به [[عدالت]] و [[علم]] نمی‌شود. همچنین [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] [[جهل]] و [[ظلم]] را حمل نمی‌کنند، به خاطر اینکه متصف به [[عدل]] و [[علم]] نمی‌شوند، به خلاف [[انسان]] که [[شأن]] و استعداد [[علم]] و [[عدالت]] را دارد، [[ظلوم]] و جهول نیز هست <ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۶، ص۳۵۱.</ref>. | ||
از این رو دو کلمه "[[ظلوم]]" و "جهول" دو وصف از [[ظلم]] و جهل‌اند و کسی را [[ظلوم]] و جهول گویند که [[ظلم]] و [[جهل]] در او امکان داشته باشد، هم‌چنان که به قول [[فخر رازی]] اسب چموش و چارپای چموش، آب طهور، اوصافی‌اند، برای حیوانی که امکان چموشی، آبی که امکان طهور بودن را داشته باشد. پس به سنگ و کلوخ، چموش نمی‌گویند<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۶، ص۳۵۱.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، | از این رو دو کلمه "[[ظلوم]]" و "جهول" دو وصف از [[ظلم]] و جهل‌اند و کسی را [[ظلوم]] و جهول گویند که [[ظلم]] و [[جهل]] در او امکان داشته باشد، هم‌چنان که به قول [[فخر رازی]] اسب چموش و چارپای چموش، آب طهور، اوصافی‌اند، برای حیوانی که امکان چموشی، آبی که امکان طهور بودن را داشته باشد. پس به سنگ و کلوخ، چموش نمی‌گویند<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۶، ص۳۵۱.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۵۰-۵۲.</ref>. | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||