خضوع: تفاوت میان نسخه‌ها

خضوع (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۹ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۰:۴۰

۱۲ بایت حذف‌شده ، ‏۲۹ نوامبر ۲۰۱۸

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

Saqi

مدیران

۱۹٬۴۱۸

ویرایش

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==رابطه خضوع با [[زیارت]]==
-*از جمله آداب [[زیارت]]، داشتن خضوع و [[خشوع]] هنگام [[زیارت]] است. [[خشوع]]، حالتی قلبی و روانی است که از معرفت و [[محبت]] نسبت به یک مقام و شخصیت در دل ایجاد می‌شود. تأثیر عظمت او در قلب، حالتی را پدید می‌آورد که رعایت احترام در ظاهر را در پی دارد. حتی نوع ایستادن، نشستن، نگاه کردن، سخن گفتن، وارد و خارج شدن، همه تحت تأثیر آن حالت درونی است. پس خشوع قلبی خضوع اعضا و جوارح را پدید می‌آورد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.
+*از جمله آداب [[زیارت]]، داشتن خضوع و خشوع هنگام [[زیارت]] است. خشوع، حالتی قلبی و روانی است که از معرفت و [[محبت]] نسبت به یک مقام و شخصیت در دل ایجاد می‌شود. تأثیر عظمت او در قلب، حالتی را پدید می‌آورد که رعایت احترام در ظاهر را در پی دارد. حتی نوع ایستادن، نشستن، نگاه کردن، سخن گفتن، وارد و خارج شدن، همه تحت تأثیر آن حالت درونی است. پس خشوع قلبی خضوع اعضا و جوارح را پدید می‌آورد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.
-*هرچه معرفت نسبت به مقام پیشوا زیادتر باشد، [[خشوع]] دل هم عمیق‌تر و بیشتر است و رعایت ادب و خضوع ظاهری هم افزون‌تر خواهد شد. اینکه بعضی هنگام خروج از حرم، عقب عقب می‌روند و حاضر نیستند پشت به ضریح کنند و بیرون روند، جلوه‌ای از همین خضوع و ادب ظاهری است که ریشه در درون دارد. همچنان که در نماز، اگر حضور قلب باشد، رعایت و [[وقار]] ظاهری را در پی خواهد داشت، در [[زیارت]] هم چنین است. در زیارتگاه‌ها تنها با جسم و بدن به یک [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} نزدیک نمی‌شویم، بلکه قرب روحی هم باید پیدا کنیم. [[زائر]] باید خود را در محضر [[امام]] حس کند و [[امام]] را ناظر و مراقب رفتارش ببیند و چنین تصور کند که از راه دور آمده و اجازه یافته به حضور [[معصوم]] برسد. چه حالتی خواهد داشت؟<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.
+*هرچه معرفت نسبت به مقام پیشوا زیادتر باشد، خشوع دل هم عمیق‌تر و بیشتر است و رعایت ادب و خضوع ظاهری هم افزون‌تر خواهد شد. اینکه بعضی هنگام خروج از حرم، عقب عقب می‌روند و حاضر نیستند پشت به ضریح کنند و بیرون روند، جلوه‌ای از همین خضوع و ادب ظاهری است که ریشه در درون دارد. همچنان که در نماز، اگر حضور قلب باشد، رعایت و [[وقار]] ظاهری را در پی خواهد داشت، در [[زیارت]] هم چنین است. در زیارتگاه‌ها تنها با جسم و بدن به یک [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} نزدیک نمی‌شویم، بلکه قرب روحی هم باید پیدا کنیم. [[زائر]] باید خود را در محضر [[امام]] حس کند و [[امام]] را ناظر و مراقب رفتارش ببیند و چنین تصور کند که از راه دور آمده و اجازه یافته به حضور [[معصوم]] برسد. چه حالتی خواهد داشت؟<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.
 *به علاوه، وقتی تربت پاک و مطهر ولیّ خدا مقدس است، به تناسب قداستِ مکان و جایگاه، [[زائر]] باید شئون آنجا را رعایت کند. خداوند به حضرت موسی فرمان می دهد که: ای موسی! تو در وادی مقدس طوری، کفش هایت را درآور<ref>{{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى}}﴾}}، آیه ۱۲.</ref> همین نکته سبب شده که بزرگان در توصیه‌های خود به بیرون آوردن کفش در حریم قدس زیارتگاه‌ها تأکید کنند. هم خودشان در عمل، پابرهنه به حرم‌ها مشرف شوند. شیخ بهایی در شعری که به مناسبت تشرف به حرم علوی دارد، می گوید: این افق روشن که بر تو آشکار گشته، در حریمش خضوع کن و این طور سیناست، کفش از پای درآور:{{عربی|اندازه=155%|«هذا حَرَمُ الْعِزّهِ فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ»}}<ref>منتخب التواریخ، ص ۶۸۳.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۳۴۳، ۳۴۴.</ref>.